Het is niet een "eer" de titel weduwe te dragen zou je zeggen. Het woord geeft weer dat je over het algemeen iets heel erg dierbaars verloren bent. ❤️🩹 Dus vermoedelijk ambieert niemand deze titel.
Hierboven het berichtje dat ik op Facebook schreef op1 januari 2020. We hadden 27 december, nadat Bram wéér geopereerd was aan zijn hoofd, nèt te horen gekregen dat het wéér om tumor ging, dat ondanks de zware chemo, alles weer supersnel was teruggegroeid. En om middernacht van 2019 op 2020 vroegen we onszelf af of we een jaar later hier nog zouden staan om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen.
3 november 2023, gewoon een vrijdag. Net als het 3 november 2020 gewoon een dinsdag was. Mijn vrije dag, maar een drukke met veel afspraken. Een die zou eindigen met Bram in een delier in de ambulance naar het ziekenhuis, waarvan hij nooit meer thuis zou komen. Eindigend in een afschuwelijke dinsdag, een afschuwelijke 3 november die niet meer "gewoon" voelde.
De uitnodiging en de bijbehorende begeleidende brief van de ceremoniemeesters die vanalles in hun schild hebben gevoerd was al tijden binnen. Maar 17 mei was het dan zover! Sebas(tian) en Joannie gingen trouwen!
In de afgelopen periode ben ik weer veel bezig geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling. Niet alleen omdat ik dat bewust wil, maar vooral omdat het van me gevraagd word in de situaties die zich voordoen.
Ziek, ziek ben ik ervan, letterlijk, want ik zit met mezelf opgesloten in huis met Corona, maar dat bedoel ik niet. Of misschien juist weer wel.
Ik kom net terug van mijn werk. Sinds de start van het nieuwe schooljaar zijn daar intervisie bijeenkomsten voor nieuwe docenten. Deze zijn altijd op dinsdag, dat is mijn vrije dag en ik heb vaak geen gelegenheid om deze te bezoeken. Ik ben dan wel geen docent, toch lijken ze voor mij ook erg handig, dus toen ik vandaag wèl in de gelegenheid was, heb ik besloten er naar toe te gaan. Niet wetende wat ik moest verwachten.
22 December 2009, Bram en ik werden ouders van Dana. Ik liet bijna het leven, maar ik zou het zo weer doen, want de wereld is een stuk mooier met een meisje als Dana erin. Puur, open, vrolijk, krachtig, eigenwijs, sociaal en lief.
Pijn. Pijn is er in verschillende soorten en maten; fysiek, mentaal, veel, weinig, bestrijdbaar, onvoorkomelijk, dragelijk... Wat voor de één pijn is, is voor de ander ongemak en andersom.
Ik wist dat dit een moeilijke periode voor mij zou zijn. Veel herinneringen aan twee jaar geleden. Soms getriggerd door een specifieke datum, door een liedje, een film, een Facebookherinnering. Maar soms word ik gewoon overspoeld en komen de tranen zonder directe oorzaak of trigger. Deze overspoelingen vind ik het vervelendste, want door het ontbreken van een aanwijsbare reden of trigger kan ik niks doen om het te relativeren of te boven te komen en moet ik het verdriet gewoon laten zijn. Dan komt de kleine, kwetsbare Seef naar boven en daarmee ook de angst mezelf weer te verliezen in het donker. Soms lijkt wegstoppen makkelijker dan jezelf oprapen.
3 November vorig jaar was ik van slag. Ik schreef erover op Facebook. Onze wereld had stilgestaan en de rest was doorgegaan en opeens was het een jaar geleden dat Bram met een delier in de ambulance naar het UMCU gebracht werd en nooit meer thuis zou komen. Sterker nog, 43 dagen erna zou hij overlijden.
Het is niet een "eer" de titel weduwe te dragen zou je zeggen. Het woord geeft weer dat je over het algemeen iets heel erg dierbaars verloren bent. ❤️🩹 Dus vermoedelijk ambieert niemand deze titel.
Hierboven het berichtje dat ik op Facebook schreef op1 januari 2020. We hadden 27 december, nadat Bram wéér geopereerd was aan zijn hoofd, nèt te horen gekregen dat het wéér om tumor ging, dat ondanks de zware chemo, alles weer supersnel was teruggegroeid. En om middernacht van 2019 op 2020 vroegen we onszelf af of we een jaar later hier nog zouden staan om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen.
3 november 2023, gewoon een vrijdag. Net als het 3 november 2020 gewoon een dinsdag was. Mijn vrije dag, maar een drukke met veel afspraken. Een die zou eindigen met Bram in een delier in de ambulance naar het ziekenhuis, waarvan hij nooit meer thuis zou komen. Eindigend in een afschuwelijke dinsdag, een afschuwelijke 3 november die niet meer "gewoon" voelde.
De uitnodiging en de bijbehorende begeleidende brief van de ceremoniemeesters die vanalles in hun schild hebben gevoerd was al tijden binnen. Maar 17 mei was het dan zover! Sebas(tian) en Joannie gingen trouwen!
In de afgelopen periode ben ik weer veel bezig geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling. Niet alleen omdat ik dat bewust wil, maar vooral omdat het van me gevraagd word in de situaties die zich voordoen.
Ziek, ziek ben ik ervan, letterlijk, want ik zit met mezelf opgesloten in huis met Corona, maar dat bedoel ik niet. Of misschien juist weer wel.
Ik kom net terug van mijn werk. Sinds de start van het nieuwe schooljaar zijn daar intervisie bijeenkomsten voor nieuwe docenten. Deze zijn altijd op dinsdag, dat is mijn vrije dag en ik heb vaak geen gelegenheid om deze te bezoeken. Ik ben dan wel geen docent, toch lijken ze voor mij ook erg handig, dus toen ik vandaag wèl in de gelegenheid was, heb ik besloten er naar toe te gaan. Niet wetende wat ik moest verwachten.
22 December 2009, Bram en ik werden ouders van Dana. Ik liet bijna het leven, maar ik zou het zo weer doen, want de wereld is een stuk mooier met een meisje als Dana erin. Puur, open, vrolijk, krachtig, eigenwijs, sociaal en lief.
Pijn. Pijn is er in verschillende soorten en maten; fysiek, mentaal, veel, weinig, bestrijdbaar, onvoorkomelijk, dragelijk... Wat voor de één pijn is, is voor de ander ongemak en andersom.
Ik wist dat dit een moeilijke periode voor mij zou zijn. Veel herinneringen aan twee jaar geleden. Soms getriggerd door een specifieke datum, door een liedje, een film, een Facebookherinnering. Maar soms word ik gewoon overspoeld en komen de tranen zonder directe oorzaak of trigger. Deze overspoelingen vind ik het vervelendste, want door het ontbreken van een aanwijsbare reden of trigger kan ik niks doen om het te relativeren of te boven te komen en moet ik het verdriet gewoon laten zijn. Dan komt de kleine, kwetsbare Seef naar boven en daarmee ook de angst mezelf weer te verliezen in het donker. Soms lijkt wegstoppen makkelijker dan jezelf oprapen.
3 November vorig jaar was ik van slag. Ik schreef erover op Facebook. Onze wereld had stilgestaan en de rest was doorgegaan en opeens was het een jaar geleden dat Bram met een delier in de ambulance naar het UMCU gebracht werd en nooit meer thuis zou komen. Sterker nog, 43 dagen erna zou hij overlijden.
Het is niet een "eer" de titel weduwe te dragen zou je zeggen. Het woord geeft weer dat je over het algemeen iets heel erg dierbaars verloren bent. ❤️🩹 Dus vermoedelijk ambieert niemand deze titel.
Hierboven het berichtje dat ik op Facebook schreef op1 januari 2020. We hadden 27 december, nadat Bram wéér geopereerd was aan zijn hoofd, nèt te horen gekregen dat het wéér om tumor ging, dat ondanks de zware chemo, alles weer supersnel was teruggegroeid. En om middernacht van 2019 op 2020 vroegen we onszelf af of we een jaar later hier nog zouden staan om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen.
3 november 2023, gewoon een vrijdag. Net als het 3 november 2020 gewoon een dinsdag was. Mijn vrije dag, maar een drukke met veel afspraken. Een die zou eindigen met Bram in een delier in de ambulance naar het ziekenhuis, waarvan hij nooit meer thuis zou komen. Eindigend in een afschuwelijke dinsdag, een afschuwelijke 3 november die niet meer "gewoon" voelde.
De uitnodiging en de bijbehorende begeleidende brief van de ceremoniemeesters die vanalles in hun schild hebben gevoerd was al tijden binnen. Maar 17 mei was het dan zover! Sebas(tian) en Joannie gingen trouwen!
In de afgelopen periode ben ik weer veel bezig geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling. Niet alleen omdat ik dat bewust wil, maar vooral omdat het van me gevraagd word in de situaties die zich voordoen.
Ziek, ziek ben ik ervan, letterlijk, want ik zit met mezelf opgesloten in huis met Corona, maar dat bedoel ik niet. Of misschien juist weer wel.
Ik kom net terug van mijn werk. Sinds de start van het nieuwe schooljaar zijn daar intervisie bijeenkomsten voor nieuwe docenten. Deze zijn altijd op dinsdag, dat is mijn vrije dag en ik heb vaak geen gelegenheid om deze te bezoeken. Ik ben dan wel geen docent, toch lijken ze voor mij ook erg handig, dus toen ik vandaag wèl in de gelegenheid was, heb ik besloten er naar toe te gaan. Niet wetende wat ik moest verwachten.
22 December 2009, Bram en ik werden ouders van Dana. Ik liet bijna het leven, maar ik zou het zo weer doen, want de wereld is een stuk mooier met een meisje als Dana erin. Puur, open, vrolijk, krachtig, eigenwijs, sociaal en lief.
Pijn. Pijn is er in verschillende soorten en maten; fysiek, mentaal, veel, weinig, bestrijdbaar, onvoorkomelijk, dragelijk... Wat voor de één pijn is, is voor de ander ongemak en andersom.
Ik wist dat dit een moeilijke periode voor mij zou zijn. Veel herinneringen aan twee jaar geleden. Soms getriggerd door een specifieke datum, door een liedje, een film, een Facebookherinnering. Maar soms word ik gewoon overspoeld en komen de tranen zonder directe oorzaak of trigger. Deze overspoelingen vind ik het vervelendste, want door het ontbreken van een aanwijsbare reden of trigger kan ik niks doen om het te relativeren of te boven te komen en moet ik het verdriet gewoon laten zijn. Dan komt de kleine, kwetsbare Seef naar boven en daarmee ook de angst mezelf weer te verliezen in het donker. Soms lijkt wegstoppen makkelijker dan jezelf oprapen.
3 November vorig jaar was ik van slag. Ik schreef erover op Facebook. Onze wereld had stilgestaan en de rest was doorgegaan en opeens was het een jaar geleden dat Bram met een delier in de ambulance naar het UMCU gebracht werd en nooit meer thuis zou komen. Sterker nog, 43 dagen erna zou hij overlijden.
Het is niet een "eer" de titel weduwe te dragen zou je zeggen. Het woord geeft weer dat je over het algemeen iets heel erg dierbaars verloren bent. ❤️🩹 Dus vermoedelijk ambieert niemand deze titel.
Hierboven het berichtje dat ik op Facebook schreef op1 januari 2020. We hadden 27 december, nadat Bram wéér geopereerd was aan zijn hoofd, nèt te horen gekregen dat het wéér om tumor ging, dat ondanks de zware chemo, alles weer supersnel was teruggegroeid. En om middernacht van 2019 op 2020 vroegen we onszelf af of we een jaar later hier nog zouden staan om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen.
3 november 2023, gewoon een vrijdag. Net als het 3 november 2020 gewoon een dinsdag was. Mijn vrije dag, maar een drukke met veel afspraken. Een die zou eindigen met Bram in een delier in de ambulance naar het ziekenhuis, waarvan hij nooit meer thuis zou komen. Eindigend in een afschuwelijke dinsdag, een afschuwelijke 3 november die niet meer "gewoon" voelde.
De uitnodiging en de bijbehorende begeleidende brief van de ceremoniemeesters die vanalles in hun schild hebben gevoerd was al tijden binnen. Maar 17 mei was het dan zover! Sebas(tian) en Joannie gingen trouwen!
In de afgelopen periode ben ik weer veel bezig geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling. Niet alleen omdat ik dat bewust wil, maar vooral omdat het van me gevraagd word in de situaties die zich voordoen.
Ziek, ziek ben ik ervan, letterlijk, want ik zit met mezelf opgesloten in huis met Corona, maar dat bedoel ik niet. Of misschien juist weer wel.
Ik kom net terug van mijn werk. Sinds de start van het nieuwe schooljaar zijn daar intervisie bijeenkomsten voor nieuwe docenten. Deze zijn altijd op dinsdag, dat is mijn vrije dag en ik heb vaak geen gelegenheid om deze te bezoeken. Ik ben dan wel geen docent, toch lijken ze voor mij ook erg handig, dus toen ik vandaag wèl in de gelegenheid was, heb ik besloten er naar toe te gaan. Niet wetende wat ik moest verwachten.
22 December 2009, Bram en ik werden ouders van Dana. Ik liet bijna het leven, maar ik zou het zo weer doen, want de wereld is een stuk mooier met een meisje als Dana erin. Puur, open, vrolijk, krachtig, eigenwijs, sociaal en lief.
Pijn. Pijn is er in verschillende soorten en maten; fysiek, mentaal, veel, weinig, bestrijdbaar, onvoorkomelijk, dragelijk... Wat voor de één pijn is, is voor de ander ongemak en andersom.
Ik wist dat dit een moeilijke periode voor mij zou zijn. Veel herinneringen aan twee jaar geleden. Soms getriggerd door een specifieke datum, door een liedje, een film, een Facebookherinnering. Maar soms word ik gewoon overspoeld en komen de tranen zonder directe oorzaak of trigger. Deze overspoelingen vind ik het vervelendste, want door het ontbreken van een aanwijsbare reden of trigger kan ik niks doen om het te relativeren of te boven te komen en moet ik het verdriet gewoon laten zijn. Dan komt de kleine, kwetsbare Seef naar boven en daarmee ook de angst mezelf weer te verliezen in het donker. Soms lijkt wegstoppen makkelijker dan jezelf oprapen.
3 November vorig jaar was ik van slag. Ik schreef erover op Facebook. Onze wereld had stilgestaan en de rest was doorgegaan en opeens was het een jaar geleden dat Bram met een delier in de ambulance naar het UMCU gebracht werd en nooit meer thuis zou komen. Sterker nog, 43 dagen erna zou hij overlijden.
Hier zit ik, op een strandbedje aan de Ionische kust. In Nederland is het bloedverziekend heet, hier op Zakynthos genieten we van een graadje of 33.
Toen November van dit jaar startte wist mijn lijf eerder nog dan ik, dat de herbeleving van de zwarte periode van vorig jaar op de stoep stond. 3 november "uit het niets" de ziekenhuisopname en 6 november de overgang naar het hospice. 16 november de wensdag met snowboarden en de tattoo, van donateurs, vrienden en familie. 21 november de wensdag van de kinderen; naar de Efteling. Als een trein die een noodstop moest maken stond alles weer stil...
Na onze mooie bbq en vulkaan klim dag heb ik maandag voor een groot deel gespendeerd aan de planning van de terugreis dag. Ik ben een groot deel van de koffers gaan inpakken en de gigantische opblaas dieren zijn met veel pijn en moeite weer leeg gemaakt en ingepakt. Jeemig wat heb ik jouw praktische hulp bij het inpakken gemist zeg! Ik heb geïnformeerd of we verlate uitcheck konden krijgen, maar dat was niet mogelijk. Dus had ik Nina geappt of wij na het uitchecken bij hen nog terecht konden om in ieder geval te douchen na het zwemmen. Dat kon, super. De koffers werden planmatig ingepakt en toen nog even een heerlijke dag aan het zwembad gespendeerd. 's Avonds bij het diner was er Sushi, beslist niet zo lekker als Shabu Shabu, maar het was een fijne afsluiter.
Gisteren (het is vandaag immer al de 22e) ben ik begonnen met weer een rondje hardlopen. Hoewel het hard rustig weggelaten kan worden. Ik had in mijn hoofd dat ik de Montaña Roja ("Rode berg"; de vulkaan naast ons hotel) op wilde, een rondje krater en weer af dat zou 5,5 km zijn. Iets dat ik normaal wel kan rennen, maar de 176m klim en daarna afdaling en de temperatuur om 7u30 (24 graden) waren wel andere omstandigheden. Vraag niet hoe, maar het is gelukt! En zo vroeg in de ochtend, vrijwel alleen, omgeven door de herinnering aan bruut natuurgeweld, tussen de as en de lava rotsen in de krater, deed het iets met me. De wind, de zon, mijn hartslag, heel heftig was het, maar ook wel mooi en lekker... De sloomste 5,5 km in mijn complete afgelopen jaar. Maar boeiend, wel een hele speciale!
Zoals gezegd worden we allemaal eindelijk eens wat later dan half zeven wakker... Jij zou echt trots op ons zijn! Ook is het huisje inmiddels koel, doordat we weten hoe we met ventilatie en ramen open, ramen dicht moeten spelen. We luieren dus allemaal nog wat in bed. Dan is het tijd om te ontbijten en voor te bereiden op het SUPpen. We worden opgehaald (luxe!) en we gaan naar WindBlue Sports. Binnen no time staan we op het strand en op de SUPs. Alleen Gijs vind het niks... Hij durft niet zo goed, omdat hij hier niet kan staan en het "heel diep" is. Ik praat met hem, vertel dat niks hoeft en alles mag en waarom hij het niks vind. Hij is overduidelijk bang. Heel vreemd, want hij is een echte waterrat, houdt van octopussen, haaien en andere zee dieren en nu durft hij niet. Ik zie de tranen in zijn ogen... Dit is de "menens" Gijs. Ik kijk naar Dana die vermaakt zich onwijs. Gijs wil terug. Moeilijk! Gijs is vanwege zijn ASS natuurlijk ook iemand die eerst een beetje over de drempel geduwd moet worden, om te zien dat iets leuk/niet eng/gezellig/spannend, maar cool is... Maar hier twijfel ik. In het gesprek snikt hij dat hij bang is voor de dieren, zoals de haaien en de octopussen. Ik snap er niks van en vermoed dat het vermoeidheid en spanning is. Ergens ben ik blij dat hij de grote, open en diepe zee ook ziet als iets dat je zeker niet moet onderschatten. Ik zeg hem dat hij niet hoeft te zwemmen, niet hoeft te staan of andere moeilijke dingen, maar dat hij het wél heel goed kan (en dat is oprecht, het peddelen en sturen gaat hem echt veel beter af dan ik dacht). Hij blijft zeuren dat hij terug wil, dus ik zeg hem ook dat de rest dat niet wil en dat we pas terug gaan als het grootste deel van de mensen dat wil of als de tijd om is. Hij kan dus kiezen om die tijd chagrijnig door te brengen of door mee te doen en ik zeg hem dat het laatste voor iedereen leuker is. Het helpt, hij zwemt niet, maar hij doet mee, al durft hij niet heel ver. Niet lang daarna is iedereen moe, er staat een sterke stroom en we besluiten terug te keren. Eenmaal terug vraagt Gijs of hij mag zwemmen tot de meneer van Windblue Sports ons komt ophalen. Schiet mij maar lek. Ik vind dit soort momenten zo lastig schat, ik mis jouw (vaak andere) kijk op de zaken. Ik mis dat we ons dan niet kunnen splitsen en aandacht kunnen geven aan beiden. Kunnen delen in het plezier van Dana en de angst van Gijs. Na een halve overstroming door de golven van de binnenvarende Ferry, worden we opgehaald van het strand en daarna weer opgepikt om afgezet te worden bij het hotel. Ik ben moe en Hangry en de kinderen zijn dat ook. Het escaleert tussen Dana en mij en er vallen rake woorden... Dana zegt: "Je doet al de hele week boos tegen ons! Zoals je nu ook doet!" En ik schrik, ben verdrietig en boos, maar wil haar geen gelijk geven, want ik doe er alles aan om het ze naar de zin te maken, terwijl ik het zelf heel lastig vind. Maar er zit ook een kern van waarheid in. Ik vertel haar dat ik echt mijn best doe, maar soms gefrustreerd raak, omdat als ik vraag wat ze willen of nodig hebben of waar ze zin in hebben er schouderophalende "weet ik veel reacties" op komen. Pisnijdig gaan we aan de lunch... KUT dit is niet leuk! Wat nu? Maar we vullen onze magen, trekken wat bij en de storm lijkt bekoeld. De angel is er uit...
Ok, dus nu wakker worden en beseffen dat dat ook hier zonder jou naast me is. Dat het hier net zo rot is als thuis of misschien nog wel rotter, omdat het thuis wel eens gebeurde, maar op vakantie nooit. Dat het ook op vakantie een dag is die ik/we door moet(en) komen zonder jou. De ene keer lukt dat beter dan de andere keren, maar de ochtenden vind ik het moeilijkst, dan ligt de hele dag nog voor me, als de berg die ik moet gaan beklimmen en pas op de top weet of het de klim waard was.
