Na onze mooie bbq en vulkaan klim dag heb ik maandag voor een groot deel gespendeerd aan de planning van de terugreis dag. Ik ben een groot deel van de koffers gaan inpakken en de gigantische opblaas dieren zijn met veel pijn en moeite weer leeg gemaakt en ingepakt. Jeemig wat heb ik jouw praktische hulp bij het inpakken gemist zeg! Ik heb geïnformeerd of we verlate uitcheck konden krijgen, maar dat was niet mogelijk. Dus had ik Nina geappt of wij na het uitchecken bij hen nog terecht konden om in ieder geval te douchen na het zwemmen. Dat kon, super. De koffers werden planmatig ingepakt en toen nog even een heerlijke dag aan het zwembad gespendeerd. 's Avonds bij het diner was er Sushi, beslist niet zo lekker als Shabu Shabu, maar het was een fijne afsluiter.
's Ochtends douchen en de rest planmatig ingepakt, uitgecheckt, ontbeten en toen kwamen weer heel luxe Nina en Frido ons halen. Het was een frisse ochtend, dus van zwemmen was geen sprake, de kinderen vermaakten zich en dus vroegen Nina en Frido of ik het leuk vond mee te gaan naar een wijngaard. Dat vond ik leuk en zo stonden we even later op de vroege ochtend met zijn drietjes een wijnproeverij te doen. Heel gezellig! Onderweg waren we langs de wijngaard gekomen waar wij eerder met de tour geweest zijn en ik wilde daar de Moscatel halen die ik toen ook had (en heeeeeeel lekker vond). Onderweg terug zijn we daar dus gestopt om een flesje op de kop te tikken. En jij dronk helemaal geen alcohol en toch voelde het lekker... WIJ zijn DAAR geweest, samen, op deze plek... Ik kan niet goed duiden waarom ik het steeds op zoek. Ik voel me altijd sterker verbonden met jou als ik de plekken bezoek waar we samen "iets" hadden, al is het een korte tour door een gebouw op een Spaans eiland naast Afrika, toch word dat onmiddellijk begeleid door verdriet, omdat de fijnheid van de herinnering ook het gemis benadrukt.
Eenmaal terug werd het langzaam tijd om terug te keren voor de lunch en het vertrek. De melancholie vloog me om de oren. Wat een fijne, warme, begripvolle mensen zijn Nina en Frido. Wat fijn dat we op vakantie zijn gegaan met zijn drietjes. Maar toch; wat was het zoooooo veeeeeel zwaarder dan ik bedacht had. Wat was het kort en wat zag ik op tegen de thuiskomst.
De vlucht terug was met wat tegenslag. Eerst kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik uit de rij gepikt werd voor een drugstest. Ik dacht dat ik naar een apart kamertje moest en probeerde duidelijk te maken dat ik mee wilde werken, maar dat ik echt Dana en Gijs niet achter ging laten. De situatie werd even beklemmend, maar gelukkig liep het niet uit de hand, omdat ik alleen naar het eind van de band hoefde om een vloeipapiertje langs mij en mijn handbagage te laten wrijven. De vlucht had een tussenstop op Fuerteventura, waar we ook echt UIT het vliegtuig moesten. Toen we uiteindelijk weer zaten en konden vertrekken besefte een of andere oliebol dat hij toch zijn lithiumbatterij/powerbank niet uit zijn ruimbagage had gehaald; Oliebol eruit, bagage eruit, lithiumbatterij/powerbank eruit, bagage weer erin, Oliebol weer erin. Enfin 25 minuten vertraging... thnx but not thnx.
Na een erg vermoeiende vlucht kwamen we aan op Schiphol, waar lieve Bart zou zijn om ons op te vangen en thuis te brengen midden in de nacht. Ik was kapot, dus ik was erg blij met hem, jij hebt echt een stel fijne vrienden om je heen, schat! Hij heeft ons afgezet, geholpen met uitladen en nog even een stevige kop koffie gedronken om zo rond 4u/4u30 de rit naar zijn huis te vervolgen. Ik ben volledig tegen mijn aard in maar in bed gekropen, morgen zou ik wel verder zien.
En waar we normaal de volgende dag met zijn tweetjes al om kwamen in was en vakantie-troep-ellende, viel het me nu mee. Ik had strak voorbereid en dat zorgde ervoor dat ik nu 3 wasjes gedraaid heb, koffers en snorkelzooi opgeruimd, rondje boodschappen en dat was het. Dat viel mee in tegenstelling tot de vakantie-kater; het gevoel dat ik ook heb met oud en nieuw, alleen dit is de school-oud-en-nieuw. Dat je het oude nu achter je hebt gelaten/hebt moeten laten en het nieuwe nu - na een ontspannen vakantie - start. En net als met afgelopen oud en nieuw is deze zwaar. Voorheen was onze vakantie hoe dan ook altijd een "ontsnapping". Een ontsnapping van de dagelijkse sleur, die voor ons (vooral voor jou) regelmatig bestond uit chemo's, MRI's, ziekenhuisafspraken, behandelingen en die lieten we altijd die dagen achter ons. De kater was er dan wel, want bij thuiskomst was het er gewoon weer. Maar nu lieve schat, ging jij in ons hart mee op vakantie, maar daarom ging ook de rouw en het verdriet mee en dat heb ik me onvoldoende beseft. En in alle rouw is de onverwachte altijd het lastigste... Thuis kwam ik er achter dat de vakantie-kater erger was, omdat de vakantie niet had gezorgd voor een pauze in de rouw, maar voor extra bewustwording ervan. Langzaam wordt ik me bewust dat dit niet "over gaat". Ik ben namelijk onlosmakelijk door liefde, vriendschap en mooie dingen aan jou verbonden. Juist doordat ik zo verbonden met je ben, doet het gemis zo ontzettend veel pijn en verdriet. Van een gevoel van ongemak of pijn wil je af. Als je een splinter in je vinger hebt, wil je hem zo snel mogelijk verwijderen, het wondje ontsmetten en het lichaam laten helen. Maar in dit geval kan ik dus niet de oorzaak van de pijn en het ongemak verwijderen. Dat zou betekenen dat ik al de liefde zou moeten weghalen, ontsmetten en het lichaam laten helen. Dat is onmogelijk, dus ik zal een weg moeten vinden om het verdriet en de pijn mee te nemen, zodat ik vooral ook de liefde voor jou mee kan nemen.
Ik was tot nu toe nog steeds aan het vechten tegen de pijn en het ongemak; een onmogelijk gevecht tegen mezelf. Maar ja, nu heb ik dit inzicht en weet ik dat ik dus voor onbepaalde tijd deze pijn met me mee zal dragen en dat het vrij zinloos is daartegen te vechten, maar ik heb nog niet geleerd hoe dit te aanvaarden, hoe ermee om te gaan. Ik weet dat het nooit overgaat, maar dat het oooooooooit beter word, want dat leer ik op lotgenoten facebook sites. Maar ooit is zo vaag... En dat maakt me zo moe en neerslachtig... Ik heb het al een aantal keer genoemd, maar voorheen was het zo dat als ik een nachtmerrie had, dat ik dan wakker schrik en dan is hij in ieder geval voorbij. Nu ik eindelijk wel weer slaap, begint de nachtmerrie als ik wakker word. Altijd naast jouw lege kant... Wéér een hele dag zonder jou... Wéér een hele dag met verdriet en gemis... Wéér een dag doorploeteren... De ene dag gaat het me beter af dan de andere, maar de ochtenden vind ik vrijwel alijd zwaar, ik moet mezelf echt de dag in slepen, terwijl ik soms echt nog steeds het liefste op de grond in elkaar zak en niet meer op wil staan.
En met deze zware gemoedstoestand, ga ik het school-oud-en-nieuw in. Officieel afscheid nemen van de basisschool periode van Dana... Gijs weer een groepje verder... Maar ook besef ik opeens dat ik vóór de vakantie nadacht over hoe de tijd zo snel voorbij ging vanaf jou sterven en dat ik nu opeens aan de "andere kant van de tijd" aangekomen was. Nu komen mijn verjaardag, onze trouwdag en dan alle dagen die herinneren aan waar het vorig jaar helemaal mis ging, tot aan jouw sterven... Ik ben in plaats van het optellen, nu aan het aftellen... Het is een bizar om mijn herinneringen op facebook van een jaar geleden te zien, hoe we daar niet beseffen hoe weinig tijd we nog maar hadden.
En dan is opeens alles begonnen! Werk en school en plots besef ik dat ik deze week jarig ben. Op social media schrijf ik, dat mijn verjaardag eigenlijk al sinds 4 jaar meer een herinnering is aan die afschuwlijke dag waarop je om de 15 minuten in een insult schiet en opgenomen word in het ziekenhuis. Twee weken lang, je hoofd loopt flinke schade op; hoe hard je hierna ook knokt, je wordt nooit meer de oude.
Maar zoals het liedje "Wrecked" van Imagine Dragons omschrijft:
These days when I'm on the brink of the edge
I remember the words that you said
"Remember the life you led"
You'd say, "Oh, suck it all up, don't get stuck in the mud
Thinking of things that you should have done"
I'll see you again, my loved one
Je zou willen dat ik mijn verjaardag "vier", we zijn daar nooit uitbundig in geweest, maar we zouden hem nooit niet vieren. Dus doe ik wat we ieder jaar deden. En Dana en Gijs (maar vooral Dana) en mijn softbal team laten het achterste van hun tong zien. Wat een lieve mensen! Dana is echt een kanjer; ze weet denk ik heel goed hoe zwaar ik het vind en staat dus om 5u op om alles te versieren en ontbijt voor me te maken. Ze zijn fantastisch! En ik wil er oprecht met volle teugen van genieten, maar ik mis je! Ik probeer de neerslachtigheid daarover te verbergen.
En vandaag "gevierd" met de familie. Dat was "normaal", maar toch heel raar.
Morgen, morgen is onze trouwdag... 7 Jaar getrouwd, 17 jaar samen...
Morgen hebben we ook wedstrijd met softbal. Eerst had ik aangegeven er niet bij te zijn. Ik weet nooit van te voren hoe ik me op dit soort dagen voel. Maar gezien het aantal dames was het toch wel handig om erbij te zijn. En softbal is onze rode draad... Ons trouwalbum laat dat zien, jouw kist liet dat zien... Jouw team laat dat zien, mijn oude en mijn huidige team laten dat zien, softbal is familie, softbal verbind. Dus ga ik softballen. Om er mijn eigen invulling aan te geven ga ik spelen in jouw shirt. Dat vind ik een mooi gebaar.
Omdat ik wist dat deze dag eraan kwam (duh) en ik weet dat ik dan terug wil naar dat gevoel en dat moment heb ik de trouwfoto's en video's er weer bij gepakt. Wat hadden we een mooie trouwdag! 5 September 2014; 10 jaar samen, 1 Dana en 1 Gijs verder. Er was een mooie ceremonie, er waren fijne mensen, we hadden een geweldig feest en we hadden vooral elkaar! We hadden allebei een grijns waarbij ons gezicht zowat in tweeën brak. Mijn God het geluk spatte er van af!
Voor nu had het beter een rotfeest geweest kunnen zijn. De leegte die er nu achterblijft is pijnlijk het tegenovergestelde van deze dag 7 jaar geleden. Stille momenten vul ik tegenwoordig keer op keer in met malen over dingen die ik anders gedaan zou willen hebben als ik wist wat ik nu wist. Ik vraag me met regelmaat af waarom ik sommige dingen nu pas in jouw visie kan zien en toen alleen maar in de mijne. Waarom ik niet simpelweg kon genieten, JUIST omdàt je zo ziek was. Ik zou liever willen zijn geweest, begripvoller, sterker, maar op een andere manier. Ik zou je vaker vertelt willen hebben hoe jij mijn kalmte en veilige haven was. Mijn uitlaatklep, mijn klankbord, mijn reden om sterk te willen zijn. Mijn rust, mijn balans, mijn zen. Ik zie nu veel beter wie ik was met jou, omdat ik wel een ander lijk zonder jou. Ik zie beter wat je deed, wie je was, waarom je dingen deed. Ik zie nu pas hoe zacht je was, hoe helend en hoe je struggelde met overbrengen hoe je je voelde. En ergens geeft dat verlossing, maar ergens ook schuldgevoel. EN een gevoel van oneerlijkheid en schaamte. Waarom zie ik het nu pas?
Oh lieve lieve lieve Brammie... Weet je wat ik nog het meeste haat aan deze situatie van ons huwelijk?
Eerst klinkt het heel mooi, die lap tekst voordat je "ja, ik wil" moet zeggen. Maar in die lap tekst staat dus ook "tot de dood jullie scheidt". Officieel ben ik dus sinds 16 December 2020 jouw vrouw niet meer. En ALLES is zo fout aan dat gevoel... Ik wil nu nog meer dan 7 jaar geleden zo graag jouw vrouw zijn, zo graag bij jou horen. Zo mooi voelt dat dus helemaal niet dat "tot de dood jullie scheidt". Eigenlijk is "voor altijd" veel mooier. "Voor altijd of totdat de notaris jullie scheidt" ofzoiets zou veel mooier zijn, omdat de enige reden om niet meer verbonden te zijn dan in je eigen handen ligt.
Terwijl ik dit allemaal zo van me af schrijf, rollen met regelmaat de tranen... Ze lijken soms minder te worden, of minder vaak op te komen, maar de pijn snijdt nog net zo fel door me heen. Ik krijg ook steeds vaker flashbacks van het eerste moment dat ik je zag na je overlijden en de paniekaanval die ik toen kreeg. Alsof niet alleen mijn hersenen, maar ook mijn lijf vindt dat ik aan het gemis herinnerd moet worden.
Een wrak, dat ben ik en misschien was ik dat ervoor ook al...
Reactie plaatsen
Reacties