Ik wist dat dit een moeilijke periode voor mij zou zijn. Veel herinneringen aan twee jaar geleden. Soms getriggerd door een specifieke datum, door een liedje, een film, een Facebookherinnering. Maar soms word ik gewoon overspoeld en komen de tranen zonder directe oorzaak of trigger. Deze overspoelingen vind ik het vervelendste, want door het ontbreken van een aanwijsbare reden of trigger kan ik niks doen om het te relativeren of te boven te komen en moet ik het verdriet gewoon laten zijn. Dan komt de kleine, kwetsbare Seef naar boven en daarmee ook de angst mezelf weer te verliezen in het donker. Soms lijkt wegstoppen makkelijker dan jezelf oprapen.
Vanmorgen was er weer zo'n plotse overspoeling. Een foto van Dana met haar toenmalige BFF op bezoek bij Bram in het hospice. Onmiddellijk gaan mijn gedachten razen. Er was toen geen ruimte voor anderen. Er was alleen maar ruimte voor ons eigen coconnetje. Maar plots vraag ik me 2 jaar later af; hoe zou het geweest zijn, als 11 jarig meisje om een vriendinnetje te hebben, waarvan de vader gaat sterven? Hoe zou het geweest zijn voor de leerkrachten om die leerlingen in de klas te hebben? Een pakketje met instructiemateriaal te krijgen van Richard van Uitvaartverzorging Bijdehand, waarin je handvatten vind om je leerling te steunen en te helpen voor als het zover is. Wat voor impact heeft het op zo'n leerkracht, ook nog eens omdat er de schoolsluiting van Corona bovenop kwam? Hoe was het voor de directeur van de school en Richard om die hele erehaag tot stand te brengen in Corona tijd? Rillingen, want hoe zou het zijn om vlak voor kerst te verzamelen bij de school van je zoon of dochter om samen met je kind een laatste groet te geven aan de vader van één van zijn of haar klasgenootjes. Terug denken aan hoe waanzinnig indrukwekkend het was, biggelen de tranen over mijn wangen. In een paar seconden overspoeld het, toen niet aan bod gekomen, verdriet me nu. En zo deal ik met al het verdriet dat er nog niet geweest is, omdat er simpelweg nog geen ruimte voor is geweest. En zo komt het, dat zelfs 2 jaar na dato ik nog steeds een plotse uppercut te verduren krijg.
Met behulp van mijn nieuwe ziekte-verlof-game-verslaving en goed, rustgevend gezelschap keerde uiteindelijk mijn innerlijke rust weer een beetje terug. Om 14u03 ging mijn gsm; 'privénummer'. Ik verwachtte de fietsenmaker, met nieuws over Dana's fiets, dus ik neem op met mijn gebruikelijke: "Met Séverine Renierkens?". "Hoi Séverine! Met Tatjana Seute, Neuro Oncoloog van het UMC Utrecht." klinkt het aan de andere kant. Al had ze gezegd: "met Mien Dobbelsteen, assistente van Dokter van de Ploeg", had het nog niet uitgemaakt, ik werd door het horen van de stem meteen in een vacuüm gezogen. De hoofdingang van het UMC, rechts de grote hal in met aan de linkerkant de cactussen en rechts de ramen van de wachtkamer, trappen, lift, daarna weer rechts en na de deuren weer rechts; de Neurologie, wachtkamer, geuren, geluiden, de spreekkamers, groene deuren, gelige vloer, de schermen met MRI's... Ik schiet gelijk weer vol, alleen een stem, een persoon aan de andere kant van de telefoon; uppercut!
Tatjana zou Tatjana niet zijn als ze niet wist dat ze me overvalt met haar telefoontje en maakt gelijk excuses. Ze wil me iets belangrijks vertellen en vragen. Ze is per 1 Februari 2021 benoemd tot hoogleraar op de leerstoel Samenwerking in de zorg voor en met patiënten met een neuro-oncologische aandoening. Bij zo'n benoeming hoort ook een Oratie.
(Een hoogleraar is een academisch docent van de hoogste rang aan een universiteit, een academie of een hogeschool. Hoogleraren zijn verantwoordelijk voor de ontwikkeling van onderzoek in het hun toegewezen wetenschapsgebied en voor de inhoud van het te geven onderwijs op dat gebied.
Een hoogleraar behoort tot het personeel van de universiteit. Het wetenschapsgebied waarop de hoogleraar zijn of haar onderwijs- en onderzoekstaken uitoefent is vermeld in het benoemingsbesluit. Het is gebruikelijk dat recent benoemde hoogleraren een inaugurele rede (ook wel aangeduid als oratie of intreerede) houden. Daarin geeft de nieuw benoemde als regel een eigen visie op een door hem of haar belangrijk geacht onderwerp.)
Deze Oratie is door Corona al een aantal keer uitgesteld, maar zal nu 14 februari 2023 plaatsvinden en ze wilde Dana, Gijs en mij uitnodigen om hierbij aanwezig te zijn. Het klinkt belangrijk en ik voel me vereerd, maar ik begrijp het nog niet helemaal. Maar daarmee komt ze bij haar andere vraag. Een aantal van haar patiënten zijn haar extra bijgebleven en hebben haar extra aangegrepen, waaronder Bram en niet alleen omdat ze naast arts-patiënt ook collega's waren, maar ook vanwege de manier waarop wij als gezin het proces doorliepen en - zo noemde ze - mijn afscheidsbrief. Toen Dana, Gijs en ik afscheid gingen nemen in het UMC (zie blog van 19 januari) heb ik o.a. aan haar een brief geschreven. Waar ik dacht dat dat vooral therapeutisch voor mij was, heeft het haar blijkbaar ook aangegrepen en was het onderdeel van haar motivatie en inspiratie. Ze wilde graag in haar voordracht van de Oratie, Bram en ons benoemen. Omdat dit officieel wordt vastgelegd, moest ik het zeker weten, want eenmaal geplaatst kan het niet meer worden verwijderd. Ze wilde dus graag weten of dit in de geest van Bram was en of wij ermee akkoord gingen. Ik kon alleen maar beamen dat dit volledig in de geest van Bram was en dat ik me vereerd voelde dat Bram juist zo ook herinnerd blijft. Nogmaals zei ze dat ze hoopte dat we erbij konden zijn en dat ze de officiële uitnodiging naar ons zou opsturen en zo eindigde ons gesprek. De tranen kwamen, van mooie emotie, van verdriet, van blijdschap, geen idee waarvan allemaal, maar de sluizen waren weer volop open. Soms willen ze allemaal tegelijk eruit en dat is op zijn zachtst gezegd nogal overweldigend.
Lieve Tatjana,
Het voelt een beetje vreemd om de aanhef zo te beginnen, aangezien het eigenlijk Dr. Seute is. Maar het zou voor mij nu ook vreemd voelen om een hele zakelijke brief te schrijven aan iemand die in een belangrijk stuk van ons leven een behoorlijke bijdrage heeft gehad.
We (ik weet zéker Bram ook) willen je graag bedanken voor alles wat je gedaan hebt. Ook al lijkt het me als arts moeilijk te accepteren dat je sommige patiënten (nog) niet kunt genezen, zoals helaas in Bram’s geval. Toch ben je door het hele proces heen, al die jaren, altijd gegaan voor wat het beste was voor Bram. En ook toen er weinig of helemaal niks meer “het beste was”, bleef je “zijn arts” en bleef je hem steunen. Zo heeft Bram dat ook ervaren. Door woorden die jij gebruikt hebt bij een van de gesprekken in Januari 2020, heeft Bram zijn komende sterven niet gezien als “opgeven”.
Je zei tegen hem: “Je kiest niet voor de dood, je kiest ervoor om dit laatste stuk nog te léven”
Hij heeft dit nog vaak herhaald tegen mensen die om hem heen stonden en samen hebben we hierdoor nog veel waar kunnen maken. Ik denk dat het hem mede heeft geholpen los te laten toen half december leven lijden werd.
Bram’s associatie met het UMC was heel anders dan die van mij en de kinderen, hij kende het ook als zijn werk. Hij heeft er altijd graag en met veel passie gewerkt en zei vanuit zijn professionele kant ook altijd dat hij blij was dat jij zijn arts was, omdat hij je gewoon ontzettend goed vond, niet alleen in wat, maar ook in hoe je het doet. En kritisch als hij is, vond hij dat niet altijd van iedereen.
Onze associatie met het UMC is heel anders, maar ondanks de eindeloze spannende (voor de kinderen saaie) minuten in de wachtkamers en toch ook vaak minder goed nieuws gesprekken, vond ik dat jij ons altijd warm hebt ontvangen. Altijd bereid om het voor mij (of soms de kinderen) in Jip en Janneke taal uit te leggen. Altijd bereid om meer te willen betekenen, op te zoeken, na te vragen. Altijd steunend en passend bij ons.
Tatjana, namens Bram, mij en de kinderen, ontzettend bedankt voor alles! Ik kan er niet echt goed de woorden voor vinden. Met het afscheid van jou neem ik eigenlijk ook weer een extra stukje afscheid van Bram en dat vind ik erg moeilijk. Ondanks dat ik hoop dat ik je niet meer hoef te zien als je patiënt of de naaste ervan, voelt dit voor mij toch als een afscheid van een speciaal iemand. Iemand die een aardig stuk van onze meest kwetsbare momenten heeft meegemaakt en daarbij altijd aan onze zijde heeft gestaan en die ik daarom altijd zal herinneren op een positieve manier.
Liefs Séverine, Dana en Gijs
Reactie plaatsen
Reacties