Een jaar rond

Toen November van dit jaar startte wist mijn lijf eerder nog dan ik, dat de herbeleving van de zwarte periode van vorig jaar op de stoep stond. 3 november "uit het niets" de ziekenhuisopname en 6 november de overgang naar het hospice. 16 november de wensdag met snowboarden en de tattoo, van donateurs, vrienden en familie. 21 november de wensdag van de kinderen; naar de Efteling. Als een trein die een noodstop moest maken stond alles weer stil...

En dan nu dé woensdag, morgen dé datum! Als ik er alleen al aan denk ben ik in een flits terug. Alles rondom een vervroegde kerstvakantie (vorig jaar plotse lockdown) helpt ook niet mee. Mijn keel knijpt dicht en ik kan alleen maar huilen. We zijn "al" een jaar verder en nog steeds is het leven te zwaar zonder Bram. Een jaar keihard vechten en ploeteren om... Ja om wat eigenlijk? Om het verder gaande leven bij te houden denk ik. Ik ben moe, kapot, uitgeput, heb naar mijn gevoel bergen werk verricht om te komen waar we nu zijn en ik voel me nog steeds verdrietig, bang, onzeker en doelloos. We hebben veel dingen trachten te ondernemen en op te pakken en dat is veelal ook gelukt, maar het kost ook een hoop. De Efteling, de vakantie, Disneyland en andere uitstapjes, paradoxaal verbonden aan Bram (heb ik een goede vriend laten uitleggen), goed om te doen voor de kinderen, mooi dat het kon. Maar alles is zo verweven met het verdriet en het gemis dat het mooie soms zo hard werken is, dat ik me soms afvraag of dat het allemaal waard is. En we doen echt ons best om ons goed te voelen, om op de vraag "hoe gaat het nu?" ook een keertje gewoon "ok" te kunnen antwoorden. Maar de waarheid is, dat ik me nog verre van "ok" voel. Ik wil nog steeds alleen maar terug in de tijd in plaats van vooruit. Ik wil niet steeds het bewijs leveren dat het "wel lukt" zonder Bram, want zo voelt het bij lange na niet. Maar ik bewijs dat het lukt (praktisch en van buitenaf gezien dan) en dat is vreselijk! Het voelt vreselijk! Want als dingen lukken, dan redden we ons wel, dan bewijs ik dat ik zonder kan, dan raak ik "er overheen", dan raak ik verder en verder verwijderd van toen het leven nog samen was, in welke vorm dan ook. Ik wil het niet! Ik wil niet dat het lukt! Ik wil alleen maar terug naar Bram! Terug naar 1 jaar, 2 jaar, 5 jaar geleden, de tijd zelf stil zetten voordat het voor ons gedaan werd. 

Met het verlies van Bram, zijn we zoveel meer verloren. Wij stonden in 1 klap stil, de wereld draaide keihard door, sneller dan anders leek het wel. Bovendien legde de pandemie ook nog een hoop druk op ALLE mensen en hun welbevinden. Niet bij te houden. Ik verloor zekerheid, verloor vriendschappen zoals ik ze kende, verloor vertrouwen in mezelf en in anderen, verloor hele stukken van ons leven samen, maar ook hele stukken van mijn leven waar Bram in eerste instantie niet in vermengd was, maar bovenal verloor ik mezelf. Wie ik was, wie ik wilde zijn, hoe ik het leven nu invulling moest geven, mijn toekomst, onze toekomst, mijn rol als moeder, als vriendin, als collega, als familielid. Ik kreeg er een rol bij; de weduwe, maar het script ontbrak. Alles viel in duizenden stukjes uiteen en we zijn al een heel jaar bezig om ons (puzzel)stukje voor (puzzel)stukje weer tot een geheel te maken, of iets dat heel of heler voelt... Maar er ontbreekt nog teveel, alles is zo anders en de afleiding is te groot, er komen steeds meer taken bij die puzzel. Ik wil de focus houden, maar mijn hoofd is één grote chaos en het kost ongelooflijk veel energie om alleen al te functioneren. Ik ben bang dat ik dingen vergeet. Zijn geur, zijn stem, zijn maniertjes, zijn favoriete dingen... De wereld raast door en 365 dagen zijn voorbij gegaan. Een jubileum dat geen viering behoeft, een jubileum dat het proberen van het bijhouden van de wereld opnieuw vertraagd. Een jubileum dat je in 1 klap terug smakt naar een jaar geleden en alles wat daarbij komt kijken. Een jubileum met de uitputtende gedachte dat er weer 365 dagen voor ons liggen die we moeten zien te overleven met dat enorme verdriet. 365 dagen ploeteren, waarna toch Bram niet terug komt. Een verloren leven dat zovele andere levens zoveel mooier maakte... 

Brammie; we missen je!