Wat mij niet NIET hielp

Kijk, dat klinkt gek zou je denken, maar als je in de situatie zit waarin ik zit, weet je dat er eigenlijk - zeker in het begin - niks is dat wèl helpt. Want je geliefde terughalen kan niet en alle andere dingen gaan in het begin ook niet helpend zijn om het gemis, de pijn en het verdriet niet te voelen. 

En er zijn absoluut dingen die zeker niet helpen, die benoem ik dan ook onder dat kopje. Maar er zijn dus ook dingen die mij niet niet hielpen. Die het gemis, de pijn en het verdriet niet minder maakten, maar die ervoor zorgden dat niet al het andere óók nog erger werd.

 

To Do lijstjes

Wat mij in eerste instantie overeind heeft gehouden is de enorme waslijst aan zaken die geregeld moeten worden. Zo kon ik lekker DOEN en hoefde ik niet te VOELEN. Natuurlijk is dat niet voor iedereen goed of helpend en uiteindelijk ook voor mij niet. Maar het hielp mij wel de eerste weken om een doel te hebben voor die dag. Ik ben die hele administratie, de waslijsten, de helpdesks, de instanties allemaal gaan haten, want jeumig wat moet het allemaal ingewikkeld en bureaucratisch in dit land zeg! Wat een bak ellende komt er op je af! 

Post-its, paperclips en to-do-lijstjes zijn mijn beste vrienden geworden in deze periode. Orde aanbrengen, regelen, wegstrepen, oppakken, doorsturen, nieuwe lijstjes... Voor mijn hoofd was het erg lekker dat die enorme warboel die er was ontstaan, in ieder geval op één gebied gestructureerd werd. 

Nu was ik altijd al van de orde en structuur, dat moet ook wel met een man met NAH en een zoontje met ASS, dus ons huis is al voorzien van een familie-planner en een whiteboard met taakjes en hier en daar een pictogrammenblad. Maar ik had nog nooit dingen als "ontbijt" en "hond eten geven" als taken op mijn to do lijstje hoeven invullen. Nu wel! Ik had het nodig om te functioneren, anders vergat ik gewoon dat ik moest eten, dat de hond moest eten en de kinderen moesten eten. Ik vergat welke dag het was in welke maand. Ik heb iedere morgen hardop tegen mezelf moeten zeggen welke dag het was. En ik moest volgens de to do lijstjes te werk gaan, want de simpelste dingen waren voor mijn brein te lastig. Het was veel te druk met pogen te verwerken wat er allemaal gebeurd is. 

 

Ritme, regelmaat en reinheid

Deze heeft eigenlijk te maken met de bovenstaande. Om iets tot een gewoonte te maken heeft een mens 2 weken nodig; 1 week om het te implementeren en 1 week om het te routineren (kijk, dat leer je dus van de mensen bij Eigenzinnig Kind), dat klopte, want zo werkte het bij Gijs als we "een nieuwe routine" aan gingen leren met bv Pictogrammen (zoals tandenpoetsen bv). 

Ik besloot dus dat alles, zo goed en zo kwaad het ging, moest doorgaan zoals het was. Het ritme van de kinderen hielden we aan, alleen Corona ging daar een beetje mee aan de haal. Dan maar het huishouden; beddengoed van ons grote bed met handdoeken wassen, zuigen en dweilen beneden, kattenbak verschonen, kliko naar buiten en boodschappen doen op dinsdag. Op vrijdag de bedden van de kinderen, boodschappen en de huishoudelijke hulp. Maandag, Woendsdag en Donderdag waren/zijn mijn werkdagen, dus die werden ingevuld met administratie, afspraken en uiteindelijk met enkele uurtjes werk. Op deze manier hoop ik terug te gaan naar een "nieuw normaal" voor ons. En dan bedoel ik dus niet het "nieuwe normaal" zoals we dat helaas allemaal hebben leren kennen door Corona. Moet je dus voorstellen dat wij een "nieuw normaal" moeten creeëren binnen een hele maatschappij die een "nieuw normaal" moet creeëren. Best een lastige klus dus. 

 

Muziek

Muziek, ja jeetje, deze spreekt voor zich denk ik? Eigenlijk is het net als bij verliefdheid of liefdesverdriet, ALLE liedjes lijken wel over jou en jouw situatie te gaan. En dat is soms lastig en verdrietig, maar ik vond het ook een hele makkelijke manier om bij mijn verdriet te komen. Soms heb ik een dag dat de tranen maar niet komen, terwijl ik mijn verdriet in me voel bonken en kloppen. Het zoekt een uitweg, ik merk dan dat ik "op zoek ga" naar een uitweg. Soms zoek ik letterlijk ruzie, niet bewust, maar ik voel het dan. Dat ik provoceer, dat ik het gevoel heb om te schreeuwen "kom dan, kom dan..." Ik weet nu dat het dan tijd is om mijn oortjes in te doen of het boxje aan of de radio hard. Soms luister ik de liedjes van de uitvaart, soms luister ik liedjes die een betekenis voor ons hadden, soms luister ik liedjes die ik erna pas ben gaan waarderen, soms luister ik mijn eigen favoriete nummers, het is maar net wat ik op dat moment nodig heb. En dan komen ze... de tranen... het verdiet... de opluchting... Alsof je de ramen open gooit als het regent en afkoelt na een bloedhete dag.

 

Boeken

Als je de knop hieronder gebruikt kom je uit met een kluit aan boeken die ik gekregen/besteld/gelezen heb. Sommige informatief, sommige troostend, sommige heb ik nog niet gelezen en kan ik dus weinig over zeggen. Ik hou van lezen, tenzij het boek me niet pakt. Maar als een boek me grijpt dan ben ik er zo doorheen. Ik nam altijd wel een boek of twee mee op vakantie, vaak kwam het er op neer dat ik ze beide in de eerste 3 dagen al uit had. Uiteraard ook, omdat ik er veel meer tijd en rust voor had. Het lezen van de "zelfhulp boeken" en de "informatieve boeken" lukte me daarom juist niet in de eerste weken. Ik heb sommigen 2 a 3 keer gelezen, maar ik kon er niks mee; alles was nog veel te vers... Ik kon en wilde helemaal nog niet aan de slag. Gelukkig kreeg ik toen "Nu is nog zo zonder jou" (eerst te leen, maar ik heb het uiteindelijk zelf gekocht) en dat was een verademing. Het was zoals ik bij het kopje muziek omschrijf; de ramen open en het verdiet laten stromen. Soms kan een boek dus opluchten. 

Nee, nee, niet gelijk wegklikken; hardlopen

Geloof mij, echt waar, als ik zeg dat ik een ENORME HEKEL heb aan hardlopen! Ik ben diegene die zegt: "Als je mij ziet rennen, begin dan ook maar en zorg dat je sneller bent, want er zit waarschijnlijk iets achter me aan dat me wil doden, anders heb ik geen reden om te rennen. 

Het is een diepgewortelde haat, die op de middelbare school begonnen is door dingen als de shuttle-test (je weet wel, die met de piepjes) en de Coopertest (hoeveel afstand je aflegt in 12 minuten), omdat je die altijd "opeens" moest doen, zonder enige uitleg over ademhaling en opbouw. 

Ik krijg het al benauwd als ik alleen al aan hardlopen dacht. En mijn milt gaf al steken bij de eerste stappen van het warmlopen. Bovendien was ik bij het meten van mijn BMI altijd veel te kort, dus dat hielp ook niet echt. 

Maar in de eerste (van meerdere) slechte periodes die ik gehad heb ik mijn leven (burnout/depressie) kwam ik in aanraking met de "Start to run" lessen van Evy Gruyaert van Vlaanderen Sportland. Dat zijn 27 lessen die je van niks tot ongeveer 5 km in een half uur brengen. Het is interval training (dus met rust pauzes) en de eerste lessen bleken zelfs voor mij haalbaar. Ik ging het ZEKER NIET leuk vinden!!! Laat ik dat voorop stellen. Nog steeds niet trouwens. Ze zeggen dat na een poosje trainen je een soort stofje aanmaakt dat het rennen "verslavend en fijn" maakt... Nou ik heb op de top van mijn kunnen 11 km gerend, ren 3x per week tussen de 5 en 9 km en ik heb nog steeds een enorme spuug hekel aan het rennen... Iedere keer is het een marteling om mezelf ertoe te zetten, iedere keer heb ik het zwaar en ja, achteraf ben ik blij dat ik het gedaan heb, maar niet blij genoeg om met vreugde uit te kijken naar de volgende keer. 

Waarom helpt het dan niet niet? Sport is sowieso (vaak) een goed idee. Dat is in honderden wetenschappelijke studies aangetoond, je hoeft geen raketwetenschapper te zijn om te weten dat een mens een uitlaatklep nodig heeft en dat sport een gezonde variant is daarvan. Daarom zit ik op Softball, Softball is mijn ding! Ik hou ervan, de sport niet altijd van mij en de SEH vraagt zich ook wel eens af of Sport voor mij wel gezond is, maar zonder gekheid, mijn sport is Softball en ZEKER NIET hardlopen. Softball is een heerlijke sport en een fantastische uitlaatklep voor mij. Ik kan er absoluut mijn zinnen mee verzetten, MAAR ik kan niet nadenken over iets anders, want dan krijg ik een bal in mijn smoel (en dan zit ik weer een keer extra op de SEH). Bovendien was Softbal door de lockdown ook geen optie. Hardlopen - en nu ga ik een hoop serieuze hardlopers heel boos maken - is voor mij niet meer of minder dan de ene voet voor de andere zetten. Ik geef niks om tijden of kilometers of tempo's of marathons of prestaties, ik zocht iets waar ik niet over na hoef te denken, zodat ik in die tijd, onder druk van lichamelijke prestatie, over alle andere dingen kon nadenken. Hoe moeilijker ik het had, hoe beter het rennen ging. Ik rende letterlijk het snot voor mijn ogen weg, rende bij -15 graden, rende in de stortregen, in de sneeuw, kwam uitgeput thuis en daar was hij weer, de opluchting, ik had (tijdelijk) een hoop "opgeruimd" in mijn hoofd.

 

Schrijven (of bloggen)

Ook dit lijkt vanzelfsprekend, zeker voor iemand die van orde houd en lijstjes maakt en boeken leest. Ik schreef altijd al, maar ik vond het nooit goed. Zelfs als ik een dagboek bijhield maakte mijn "innerlijke controlfreak" daar een ding van. Ik schreef niet iedere dag, soms wel een maand niet, dat vond ik dan stom, maar ik had ook geen zin om iedere dag wat te schrijven, maar nu zat er een maand aan gebeurtenissen tussen die belangrijk waren, maar ik had eigenlijk geen zin die weer allemaal bij te schrijven. En dat wat ik vorige maand schreef was ook helemaal niet meer aan de orde, dus ging ik het verbeteren. Kortom het schrijven op het moment zelf gaf rust, maar de "druk" die het gaf bij mezelf om het een echt dagboek te laten zijn werkte averechts. Toch bleef ik dingen schrijven, vooral brieven. Vaak in de moeilijke momenten met dierbare mensen om me heen, mijn ouders, Bram, vriendinnen... Ik schreef ze dan een brief. Soms een die ze ook echt in handen kregen, maar soms schreef ik de brief en was die voldoende om in te zien hoe ik er over dacht, wat ik moest doen, wat er mis was en ga zo maar door, maar de persoon aan wie de brief gericht was kreeg de brief dan nooit te zien. 

Schrijven geeft me dus inzicht. En toen kwam Hyves en later Facebook... De ideale plek om van me af te schrijven, dacht ik, maar dat bleek vaak zooooooo naïef! Schrijven om jezelf inzicht te geven is iets heel anders dan schrijven om het inzicht dat ik zelf had over te brengen op een ander. Dus probeerde ik op Social Media alleen maar de dingen te schrijven die uit mijn hart kwamen, mijn angsten, mijn verdriet, mijn pijn. Ja, helaas vaak de sombere dingen, maar die wilde ik van me afschrijven; dat luchtte op! En zo bleef ik dus schrijven, veelal voor mezelf en een enkele keer op Social Media. Het was via Social Media dat ik zag dat je (gratis) je eigen Blog pagina kon ontwerpen bij JouwWeb. Omdat de uit het hart geschreven Social Media stukjes altijd redelijk goed vielen bij de lezers en ik door meerdere mensen verteld kreeg dat ik iets moest doen met dat talent (bv een column) ben ik mijn stukjes offline gaan verzamelen op die JouwWeb pagina. Ik ben geen auteur of verslaggever of journalist of deskundige, hoe waanzinnig het ook klinkt een column in een magazine, ik schrijf om inzicht te krijgen in mijn gedachten, druk van een dagelijkse (dagboek) of weekelijkse/maandelijkse (magazine/krant) column zou daar niet goed aan doen. Er zijn genoeg mensen met die ambitie, ik ben er niet een van. Toen kwam Bram in het hospice, meer dan ooit had ik het schrijven nodig om mijn gedachten te kunnen blijven ordenen. Ik schreef stukjes op Social Media over dit proces en ik kwam erachter dat schrijven hielp, maar dat ik behoefte had aan feedback van mensen die dit al hadden meegemaakt, ik wilde informatie over wat er zou komen, dat vond ik niet bij mijn huidige lotgenoten, dus schreef ik me in op Facebook groepen, waar ik toekomstig lotgenoot zou zijn. Dat hielp mij, alleen leek er een taboe te bestaan om mij - nog niet weduwe - te vertellen hoe verschrikkelijk het echt was. Toen overkwam het mij en zag ik mijn ex-lotgenootjes en dacht, ik bezit deze kennis nu, laat ik nu ik zijn en ze voorzien van de informatie die ik graag gehad had toen ik nog in hun situatie zat. Ik kreeg het idee dat ze daar heel erg veel waarde aan hebben gehecht en dat ik ze met sommige inzichten ook echt heb kunnen helpen. Dat gaf mij het zetje dat ik nodig had om mijn schrijfsels om te zetten in Blogs...

Mij geeft het inzicht en opluchting, ik hoop dat het jou als lezer niet niet helpt...