In de afgelopen periode ben ik weer veel bezig geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling. Niet alleen omdat ik dat bewust wil, maar vooral omdat het van me gevraagd word in de situaties die zich voordoen.
In mijn pogingen tot ontwikkelen van zelfliefde, zelfrespect, ego en eigenwaarde heb ik besloten een boudoir fotoshoot te doen. Bij Bente Joy. Een super open en lieve fotografe, die onmiddellijk enthousiast werd over mijn ideeën over een "Lief vs. Stout" shoot om mijn nieuw verworven uiterlijk en eigenschappen vast te leggen op de gevoelige plaat. Een openbaring voor mezelf en een mooie stap om die mijlpalen vast te leggen. Een waanzinnige shoot met een verbluffend mooi resultaat. Ik kan maar niet geloven dat de vrouw op de foto's ikzelf ben... Wat ben ik mooi!
En zodra ik dat dus over mezelf denk of voel, schrik ik... Want slim, perfectionistisch, behulpzaam en zorgzaam zijn de woorden waar ik mee bestempeld ben. Niet mooi, sexy en uitdagend. Dat is "fout" gedrag. En jezelf dan ook nog mooi vinden, dat is natuurlijk "not done"...
Want als je niet gewend bent aan zelfvertrouwen voelen, dan voelt het al gauw als arrogantie. Als je niet gewend bent aan voor jezelf kiezen, dan voelt het al gauw als egoïsme. Als je niet gewend bent aan nee zeggen, dan voelt het al gauw als narcisme. Allemaal eigenschappen die ik niet erg mooi vind en zo ook liever niet zou uitstralen. Dus mezelf mooi vinden en dan ook nog eens bij zo'n "stoute shoot" voelt fout. Maar ik wil niet meer leven onder de stempeltjes die er voor anderen toe doen. Ik wil mijn eigen ik ontdekken, zonder oordeel van een ander en zonder oordeel van mezelf. Zijn wie ik ben en mezelf volledig accepteren, zonder perfect te (willen) zijn. Dus heb ik enkele (toch wel behoorlijk pikante) foto's gedeeld. Met enkel positieve reacties groeide mijn zelfvertrouwen... Ik ben een mooie vrouw! Ook al ben ik verre van perfect, ik ben goed zo! Stoer en dapper, maar ook onderdanig, verlegen, zacht en sexy, lief en zorgzaam, maar ook koppig, eigenwijs, betweterig, emotioneel, extravert... En dat vind ik lekker allemaal van mezelf, ik heb geen bevestiging of goedkeuring nodig, van niemand dan alleen van mezelf.
En toch komt dan na een poosje van positiviteit een teleurstelling. Een lekke badkamer, autoschade, een kapotte TV en als klap op de vuurpijl de SVB die vind dat hard werken en 2 banen afgestraft moet worden door mijn weduwe-uitkering van 2022 terug te trekken en verwacht dat ik dat terugbetaal. Daarnaast wil dat daten van mij ook niet echt lukken. En opeens zijn dat te veel druppels voor de toch al overvolle emmer. Het overstromende water spoelt alle pas verworven zelfverzekerdheid met zich mee. Want wist ik niet allang dat de badkamer aan vervanging toe was? Kon ik niet wat beter opletten bij het autorijden? Stond de TV niet al vreselijk oud te zijn en had ik bij de SVB niet alles continu moeten controleren? De regeltjes, de vaardigheden, de oplettendheid, de verdieping, ik blijf in gebreke en ik voel me dom en naïef. Ik verdrink in schaamte dat ik niet heb zitten opletten, dat ik dingen niet weet en blijkbaar shit dus helemaal niet zo op orde heb als ik zelf hoopte of dacht. PATS! Weg groei, weg zelfvertrouwen, weg alle pasgeworven zelfliefde en hallo schaamte en zelfoordeel. Zelfs van de bestempelde eigenschappen (slim bijvoorbeeld), blijft geen spaander heel in mijn hoofd.
Maar opeens staan er allemaal mensen om me heen, ze bieden hulp, fantastische mensen, stuk voor stuk, maar ik voel me de moeite niet waard. Waarom zouden ze mij helpen? Ik heb niks te bieden. Ik kan niks terug doen. Ik heb mijn zaken niet op orde en the blame is on me! Dat hoeven anderen niet voor me op te lossen. Hun hulp zorgt dat ik me schaam, pijnlijk om aan te nemen, nog heftiger om te vragen. Ik voel me nietig en klein, zie, ik kan het niet alleen.
Maar ze grepen me op het foute (of het goede?) moment en ik was op die momenten niet in staat mijn sterke masker op te zetten en gaf me over aan hun hulp. En hoewel het me zwaar viel, gaf het inzicht in iets moois. Ik hoorde van 3 verschillende personen dat ik wel degelijk iets breng, dat ik een mooi mens ben, dat ik op mijn beurt iets toevoeg aan hun leven, niet iets materialistisch of tastbaars, maar dat ik de moeite waard ben. De moeite waard om in hun leven te zijn en dat ze van mij helpen zelf een fijn gevoel krijgen. En dat gevoel herken ik. Ik wil ook altijd graag helpen en bijdragen als een van mijn dierbaren het moeilijk heeft. Ik wil er toe doen in iemands leven. Ik wil graag iemands leven beter en mooier maken met mijn aanwezigheid, liefde, steun, humor of welke inbreng ik wél kan bieden dan ook, want dat geeft mij een goed gevoel. Een gevoel dat ik er toe doe. Dat ik betekenis heb in iemands leven. Dat ik waarde toevoeg. En blijkbaar kun je dus ook toevoegen door de ander jou te laten helpen en hen dus zo het gevoel te geven dat zij betekenis hebben.
Een mooi inzicht dat me verder helpt. Natuurlijk is de schaamte en mijn zelfoordeel niet gelijk over, maar ik kan het accepteren van hulp op een mooiere manier bekijken en me er minder schuldig over voelen en dat is al een eerste kleine stap.
Ik doe ertoe in het leven van anderen en ik ben een mooie vrouw van buiten, maar vooral ook van binnen. Óók als ik soms hulp nodig heb en zwak ben, want ik raak mensen, laat ze binnen in mijn hart en draag daarmee bij aan een goed gevoel bij hen. Ik heb betekenis en dat voelt fijn. Dank jullie wel! De bijdrage en impact die jullie hebben in mijn leven is vele malen groter en positiever dan enkel de hulp die jullie denken te bieden.
🫶
Reactie plaatsen
Reacties
Kom hier even koekeloeren via Bente Joy haar insta ;) Wat een mooi, eerlijk en kwetsbaar verhaal! Wat een prachtige foto's van een prachtige vrouw. Je mag trots zijn op jezelf.
Tuurlijk doe je er toe,laat niemand je ooit nog anders vertellen!Gewoon een mooi mens,zoals je zelf al zei,komt allemaal goed,struggles en mindere momentjes horen er bij in het leven bikkel!