"Hoe gaat het?" is de meest standaard vraag die je kunt stellen. Het opent het gesprek. Maar ik vond en vind het tegelijk de meest vervelende vraag die ik kon krijgen, je hebt (net) de liefde van je leven verloren. Ik had en heb soms geen idee hoe het gaat, maar met de standaard "Goed en met jou?", kon ik er ook niet meer onderuit komen. Wat mensen (ik ook bij anderen hoor) ook veel gebruiken is "ik snap...", maar ook dat kan gevoelig liggen, tenzij je zelf daadwerkelijk ook je partner verloren bent en zelfs dan is geen enkel geval precies te vergelijken. Zo worden woorden opeens moeilijk en beladen. Ik schreef er een Blog over en dat maakte dat mensen schrokken en soms maar niks meer vroegen of niet meer gingen praten uit angst om het fout te doen. Dat was ook niet mijn bedoeling, ik schreef het toen en ik schrijf het nu weer: onhandig je woorden kiezen, maar wel proberen is nog altijd beter dan opgeven, weglopen, ontwijken en/of negeren. Ik heb gepeinsd en gepiekerd over wat je dan kunt doen, zeggen of vragen, wat zou ik fijn gevonden hebben/wat vond ik fijn? Welke mensen wisten de juiste woorden? Hoe kwam dat? 

Waren er maar juiste woorden. Het is zoeken naar het juiste puzzelstukje van een 1000 stukjes of meer puzzel. En ja ik begreep en begrijp ook heus wel hoe moeilijk de andere kant is. Maar als je oprecht bent en wil helpen, neem dan het initiatief! De persoon in rouw is op zijn/haar allerkwetsbaarst en dan zou die ook nog assertief moeten zijn in wat hij of zij wil en nodig heeft. Dat is heel heftig! En vaak wéét je het zelf niet. Ik wist het in ieder geval niet.

Wat mij hielp/helpt waren/zijn de mensen die open het gesprek vanuit hun eigen gevoel starten. Zij zeiden bijvoorbeeld: "Ik denk dat je het zwaar hebt/je heel veel verdriet hebt/je je alleen voelt en ik zou je graag willen helpen. Zal ik koken/boodschappen doen/de hond uitlaten/ de kinderen even meenemen/ even naar je verhaal luisteren/ een kop koffie voor je zetten/ je nu even met rust laten en op een later moment terug komen enz... Ze namen het initiatief, boden aan wat ze konden en dat maakte het voor mij makkelijker om hulp te accepteren. 

(Dus even een dikke shout out naar de beide naaste buren, die wekelijks voor mij, Dana en Gijs gekookt hebben en naar de buren van de hoek, Pim en Sander, die met regelmaat van de klok mij ook bijstaan in klusjes en een luisterend oor.)

Wat ook handig is zijn diverse initiatieven om hulp op te zetten. In de periode dat Bram ziek was, chemo kreeg en we veel moeite hadden om ons gezin overeind te houden, kwamen we via Bram's revalidatie traject terecht bij een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Daar vertelden we dat we talloze lieve mensen in de buurt hadden die graag iets voor ons wilden betekenen, maar dat we het beide erg moeilijk vonden om om hulp te vragen. We begaven ons tussen mensen die allemaal een jong gezin hadden en in de tropenjaren rondhingen en als er dan een buurman met kanker op je stoep staat die vraagt of je zou kunnen koken, zeg dan maar eens "nee". We voelden ons bezwaard. Zij kwam toen op de proppen met de Nettie app! Dat is een app waarin je verschillende groepen kunt maken, bijvoorbeeld gewoon een groep voor "Thuis" waarin je zet wie wanneer verantwoordelijk is voor de kliko's buiten zetten, de hond uitlaten, de katten eten geven, boodschappen doen. Daarnaast kun je dus een groep maken van mensen die je willen helpen en dat aangeboden hebben of alsnog aanbieden. Dat hebben wij gedaan, iedereen die hulp aangeboden had hebben we gevraagd of ze deel wilden uitmaken van de app. In de groep deel je dan de dingen waar je hulp nodig hebt. Bijvoorbeeld iedere woensdag koken en iedere dinsdag iemand die Bram naar softbal brengt en iemand die hem weer ophaalt en daaromheen soms nog een klusje of een momentje. Je kunt bij iedere hulpvraag een omschrijving geven (en zo konden we dus steeds in 1 klap aangeven wat we wel of vooral niet lekker vonden als het ging om het eten). Er zaten wel 20+ mensen in de groep. Die krijgen allemaal het overzichtje binnen waar je hulp vraagt, ze kunnen dan in alle rust en zonder druk hun eigen agenda bekijken en al dan niet invullen wat ze kunnen en willen betekenen of niet. Voor de aanbieders ideaal, omdat ze eindelijk concreet hulp konden bieden, maar dan wel wanneer het hun uitkwam en ze konden iets kiezen dat ze lag. En zo voelden Bram en ik ons een stuk minder opgelaten over het vragen van hulp, want het is een bewust gekozen dag, waarop die persoon gekozen had dat voor ons te doen. En hoe voller het groepje, hoe minder mensen te hoeven doen. Het heeft daarnaast ook het contact met onze buren aanzienlijk verbeterd en ik ben de mensen in mijn straat (en de andere mensen in die app) dan ook ontzettend dankbaar! 

De andere button is de link naar "Rondje koken", die kreeg ik doorgestuurd van één van mijn ex-lotgenootjes (we kunnen elkaar nog steeds van dienst zijn) en is voor zover ik kan zien een soort Nettie, maar dan via een website en alleen rondom koken. En zo zullen er ongetwijfeld veel meer van dit soort initiatieven zijn (ik hoorde ook iets over hondenuitlaten voor mensen die slecht ter been geworden zijn enzo...), ons heeft het toen heel erg geholpen.