12 april 2024: Kun je ont-weduwen? En hoe doe je dat dan?

Het is niet een "eer" de titel weduwe te dragen zou je zeggen. Het woord geeft weer dat je over het algemeen iets heel erg dierbaars verloren bent. ❤️‍🩹 Dus vermoedelijk ambieert niemand deze titel. 

Maar toch knaagt het aan me om deze status steeds meer en meer los te laten. Zo bleek woensdag nog, toen kwamen we erachter dat onder mijn prachtige profielfoto's van een fotoshoot van mij en Jasper, nog steeds in de biografie stond "Weduwe van Bram (10/07/1977 - 16/12/2020), moeder van Dana (2009) en Gijs (2012)".

De meeste mensen die ik op mij social media heb, zitten er lang genoeg om te snappen hoe de vork in de steel zit, maar voor mensen die het niet weten, zou het kunnen lijken dat de foto van Bram en mij is en niet van Jasper en mij. En dat is natuurlijk geenzins de bedoeling. Dus toen ik erop gewezen werd, heb ik het onmiddellijk weggehaald. Maar mijn emotionele reactie was verongelijktheid, boosheid en verdriet. 😥

Wat is dit nu weer? Wil ik graag "weduwe" zijn dan? Gun ik Jasper de ruimte niet? Waarom ben ik boos om het weg te halen? Of verdrietig...? Ik wil toch geen weduwe zijn? In de laatste rouwtherapie sessie neigde het ook al langzaam naar deze vragen. 

Het "opgeven" van deze "titel" heeft namelijk op meerdere gebieden gevolgen. Op de eerste plaats emotionele, maar ook sociale, materiële en financiële. 

Nog niet zo lang terug wees een lotgenote me op een podcast van "Shit is mest voor groei" (briljante titel overigens) de aflevering heet: "Nee! Ik trouw never nooit met een weduwnaar!". 

https://open.spotify.com/episode/3oxlASXo9JgLk88BBcBftX?si=J2nuKhL2SqerqA788aomqA

Ik luisterde hem tijdens het hardlopen, maar daar is weinig van gekomen. 😭 Het is voor weduwnaars en weduwen die een nieuwe liefde hebben een keiharde confronterende podcast, waarin eigenlijk de stem van je nieuwe liefde je eens zonder "voorzichtigheids-filter" laat weten hoe het voor hem of haar soms voelt om een soort van hun plekje te moeten "claimen" zonder dat het een strijd wordt,  want ze weten dat ze die strijd nooit zullen winnen, de ander kan zich immers niet verdedigen. En de podcast laat horen, dat ze echt credits verdienen om hoeveel ze van je houden dat ze jouw dubbele liefdesleven doorstaan, het (in den beginne) moeten doen met weinig ruimte en toch blijven.

Ik beluisterde de podcast en het werd de dag dat ik besloot mijn trouwring 💍 af te doen en de rest van de kleding van Bram uit onze kledingkast te halen. En zo letterlijk méér ruimte te maken voor Jasper in mijn leven. Dat verdiend hij, maar dat is tóch niet makkelijk, want waar blijft "mijn verbinding" met Bram dan. Dit soort stappen leveren niet zelden één of meerdere conflicten op in mijn hoofd of in het dagelijks leven. Want in huis ben ik ook niet de enige die zeggenschap heeft of het al dan niet aanwezig zijn van Bram's spullen. Voor mij is het ruimte maken voor een nieuwe liefde. Voor de kinderen wordt er alleen maar iets weggehaald. Zij zien (nog) niet dat er toch wel iets bij komt voor hun. Zeker geen vervanging van hun vader. Maar wel iemand die meedenkt, meehelpt, voor ze zorgt en ze lief heeft. Maar als het voor mij soms al zo lastig is, laat staan voor hen. En het laatste wat ik wil is dat het lijkt alsof Jasper "schuld" is aan mijn ruimte-maak ideeën. Ik wil dit zelf... Maar bij het uitleggen vind ik de woorden soms niet. Zowel niet als ik het aan mezelf probeer uit te leggen als aan de kinderen. 

We leven door in het hier en nu. Wij hebben de gelegenheid en de kans om nog jaren van het leven te genieten, dromen na te jagen en eruit te halen wat er in zit. Als we dat niet doen, dan hadden we net zo goed met Bram samen kunnen sterven. Maar Bram verdiende ook het verdriet en de pijn die we voelen om het gat dat hij achterlaat. Het is ook geen bladzijde die je zomaar even omslaat om het volgende hoofdstuk te starten. Want in een logisch boek, heb je de voorgaande hoofdstukken nodig om de volgende te begrijpen. 📖 Ik denk dat ik bij een punt aangekomen ben, waar ik zelf heel graag een paar hoofdstukken vooruit blader om wat zekerheid te hebben over het plot, maar om de verdere hoofdstukken te snappen, zal ik toch echt de volgorde moeten aanhouden van het boek. 

Als ik beter begrijp waarom ik me soms nog zo angstvallig vastklamp aan mijn weduwe titel, kan ik hem misschien veel beter loslaten. Nu wil ik hem gewoon ontdoen en ik wil vooral dat ik daar niks bij voel. Weduwe af, nieuwe liefde erbij, blijheid, hoera en klaar... Jasper doet zo zijn best, hij zorgt voor me, is er voor me, zorgt voor de kids, helpt mee in het huishouden, ontziet me, neemt mij en de kids mee op uitjes, veroverd Spot zijn hart (al is dat niet zo moeilijk... 🐶), hij verdient het om volwaardig mijn liefde te krijgen en ook zijn ruimte in te nemen in ons leven. Hij verdient het om plek in te nemen, zonder het idee te hebben dat hij iemand anders wegduwt of in de weg zit. 

Maar hoe? Manu Keirse zegt: "Je moet de dierbare overledene niet loslaten, maar anders leren vasthouden..." 

⌛️ Het is tijd... Het is voor mij tijd om Bram anders te gaan vasthouden. Om Jasper volledig toe te laten in alle ruimte en liefde die ik voor hem voel en heb. En misschien nog wel moeilijker; het is tijd om toe te laten dat iemand van mij mag houden, omdat ik veel méér ben dan de weduwe van Bram. Mijn identiteit IS niet weduwe van Bram. Mijn identiteit is wie ik bèn! En ik ben wie ik ben, mede om wat ik heb meegemaakt, door mijn ervaringen, door wat me overkomen is en hoe ik daar mee om ben gegaan, maar ik bèn niet één van die dingen, ik ben alles bijelkaar en ook nog lang niet uitgeleerd... nog niet klaar met ontdekken wat ik nog meer allemaal kan zijn en wil zijn of juist niet... 

Ik bèn dus Séverine, weduwe van Bram... Maar óók moeder van Dana en Gijs, óók baasje van Spot, óók werknemer van het Dolfinarium en werknemer van Het Element, ik bèn óók catcher bij The Red Caps dames (of bankvulling als mijn heup te wensen over laat), ik ben vanaf komende dinsdag intermediate Salsa volger (al twijfel ik daar zelf nog een beetje aan)... Ik ben het allemaal, maar niet 1 specifiek ding alleen maar... 

Ik ben dus weduwe van Bram, dat zal ik altijd blijven, maar ik ben dat niet alleen maar, ik ben dat NAAST alle andere dingen die ik ook ben... Ik hoef mijn identiteit niet op te hangen aan die status. Ik heb na het verlies zo erg gezocht naar wie ik was zonder Bram en ik kwam erachter dat ik géén idee had. 🤷🏽‍♀️ Alleen alle nieuwe dingen die ik uitvond over mezelf heb ik opnieuw  opgehangen aan "ik ontdek dit, omdat ik weduwe geworden ben". Mijn nieuwe identiteit is dus gestart met het vasthouden aan mijn oude patronen. "De Séverine die samen is met Bram vind x en y leuk en doet zus en zo" is veranderd naar "de Séverine die weduwe van Bram is vind u en z leuk en doet broer en daar". 

Jasper leert me dat er geen "Séverine die" is, enkel een Séverine... En dat die Séverine ruimte mag innemen in wat ze zèlf leuk vind, omdat ze Séverine is en niet "Séverine die bij Jasper hoort en daarom zich op deze manier moet gedragen en dit leuk moet vinden". En ik reageerde geshocked, want nu moest ik opeens echt mezelf ontdekken... "En wat nou als hij dat wat ik leuk vind niet leuk vind?" Ik voelde me beschaamd als deze onovereenkomstigheden naar boven kwamen, probeerde ik het te camoufleren, opnieuw het kameleonnetje 🦎 te zijn, maar Jasper heeft Seef-voelsprieten en prikte daar zo doorheen... En wat gebeurde er? Niks... Hij zei nog steeds van me te houden, we spraken erover en verder niks... 

Dus nu... Nu ik dit weer van me aftyp... Lijkt dit:

Zo bleek woensdag nog, toen kwamen we erachter dat onder mijn prachtige profielfoto's van een fotoshoot van mij en Jasper, nog steeds in de biografie stond "Weduwe van Bram (10/07/1977 - 16/12/2020), moeder van Dana (2009) en Gijs (2012)".

Dus toen ik erop gewezen werd, heb ik het onmiddellijk weggehaald. Maar mijn emotionele reactie was verongelijktheid, boosheid en verdriet. 

...opeens een stuk minder samen te gaan met boosheid en verdriet. Wat voor anderen "maar een stukje tekst" is, dat aangepast kan worden, was voor mij een stuk grootser en daar schaamde ik ook nog eens voor... 

Maar nu ik het wat meer beredeneerd heb is het ok, het was voor mij niet "maar een stukje tekst", maar een kapstok voor mijn identiteit... Althans, dat dacht ik...

En een kapstok van je identiteit haal je natuurlijk niet zomaar uit de biografie status... 

Maar het is tijd dat ik mijn eigen identiteit de kapstok maak en het hangertje "weduwe van Bram", mag net als alle andere hangertjes aan die kapstok hangen en niet andersom! 

En ik heb gekeken en doorvoelt... er is dus heeeeeeeeel veeeeeeeel plaats op die kapstok voor alle nieuwe hangertjes die er nog komen gaan! En er is ook al een hele nieuwe mooie plek op die kapstok ontstaan; groeiend en bloeiend met allemaal prachtige hangertjes aan hangertjes en verbintenissen want...

Ik ben dus óók de partner van de aller- allerliefste, geduldigste, zorgzaamste, aantrekkelijkste, knapste, slimste, humoristische, -had ik al liefste gezegd?- man op aarde; Jasper! En dat is me toch een mooi hangertje aan mijn identiteit; ik ben Zijn meisje! ❤️