Omdat ik het moeilijk vind om te omschrijven wat het THHA theoretisch is heb ik het even van de website gekopieerd:

Centrum voor (na)zorg en ondersteuning bij kanker

Het Toon Hermans Huis Amersfoort biedt psycho-oncologische zorg en activiteiten voor het vinden van een nieuwe balans. Niet alleen als je zelf ziek bent, maar ook als je een naaste bent.

Gewoon een keer praten over zorgen, over wat je bezig houdt, kan met onze geschoolde vrijwilligers. Een luisterend oor kan verhelderend werken op wat er speelt. Het kan enorm bijdragen om beter met een moeilijke tijd om te kunnen gaan. Er zijn ook meerdere gesprekken mogelijk. 

Aangezien iedereen op een andere manier met de ziekte kanker omgaat, is het aanbod van het Toon Hermans Huis Amersfoort zo breed mogelijk. Met alle ruimte voor elk individu.

Zo is er de mogelijkheid voor individuele gesprekken, of groepsgesprekken met mensen die in dezelfde situatie verkeren (ontmoetingsgroepen). Er kan aan creatieve expressie gedaan worden, bij het Open Atelier of in allerlei creatieve workshops. Er is een koor en er is een theatergroep.

Er kan aan yoga, mindfulness en meditatie gedaan worden. Ook is het mogelijk je te laten masseren of een ontspannende gezichtsbehandeling te ondergaan.

Er zijn speciale ontmoetingsgroepen voor kinderen en jongeren die in hun omgeving te maken krijgen met kanker. Verder worden er regelmatig thema-avonden georganiseerd over verschillende onderwerpen.

 

Wat is het THHA voor mij? Wat is mijn ervaring? 

Bram en ik zijn bij het THHA terecht gekomen, omdat we op zoek waren naar hulp voor Dana en Gijs. Met name voor Gijs, omdat we dus niet wisten of zijn "andere gedrag" afkomstig was van problematiek door geboren worden tussen chemo's en opgroeien in tijden van een permanent ernstig zieke vader. Gijs was vrijwel overal te jong voor. Zo kwam het dat we terecht kwamen in een groepje met ouders die op zoek waren naar hulp voor hun jonge kinderen en gingen meewerken aan een onderzoek van iemand die een boek wilde schrijven (of een paper, ik weet het allemaal niet zo goed meer) over waar ouders behoefte aan hebben betreffende hulp voor hun jonge kinderen.

Daar ontmoetten Bram en ik Jeroen en Tamara. Ook ouders van jonge kinderen, Tamara ook een hersentumor. Er was een goede klik en tijdens de avonden kwam ook vaak naar boven dat de "partners van" toch ook een hoop voor hun kiezen krijgen... 

Dana en Gijs kwamen in de kidsgroep terecht en Jeroen en ik startten samen met Petra (medewerker van het THHA) een lotgenotengroepje (of, zoals ik net geleerd heb door het kopiëren van de tekst van de website; een ontmoetingsgroepje). Met nadruk op "je" want hij bestond in het begin vooral uit ons. Jeroen en ik hadden natuurlijk veel overeenkomstige onderwerpen. Maar we bleven niet lang de enigen, Jeroen, Petra en ik hebben veel mensen zien komen en zien gaan. Medewerkers en lotgenoten. Die laatste catagorie soms, omdat het niks voor die persoon was, soms omdat de partner genas en ze verder konden met hun leven, maar helaas ook velen die vrij snel "promoveerden" (zoals wij dat met zwarte humor probeerden een plek te geven) naar een andersoortig ontmoetingsgroepje (óók beschikbaar in het THHA). 

Met de meeste mensen klikte het erg goed en soms moest ik even wennen. De mensen waarmee ik een enorme klik had, daar heb ik zo af en toe nog contact mee, ondanks dat ze niet meer in het lotgenoten groepje van "partners van" deelnamen. Maar nu moet ik "mijn" groepje zelf verlaten. 

Ik had het niet verwacht. Ik dacht dat ik samen met Jeroen, Petra (en inmiddels Tineke, Rianne, Pieter en Joris) voor altijd een soort maandelijkse gelegenheids-koffie-en-thee-moment zouden hebben, waar dan zo af en toe iemand bij zou komen en soms iemand weer weg zou gaan... 

Maar opeens ben ik het zelf. Ook dat is overweldigend. Wéér een afscheid gerelateerd aan het afscheid van Bram. Niet dat ik het anderen gun, zeker niet! Maar voor de reden van het bestaan van het groepje, vond ik het een erg fijn groepje, met fijne mensen... Ik kon er zoveel vinden en zoveel kwijt, er zijn daar dingen uitgesproken die anderen nooit gesnapt zouden hebben, ik heb er gelachen, gehuild, geluisterd, ervaren, geleerd en de meest intieme dingen gedeeld. Er is een mooie afstand om tegelijk enorm te kunnen verbinden. 

Het is zo waardevol om hieraan deel genomen te hebben, om hieraan deel te kunnen nemen. En ik kan het echt iedereen aanraden!

 

Bovendien neem ik binnenkort afscheid, dus die krullenbol met haar grote bek, daar zul je geen last meer van hebben!