Gisteren (het is vandaag immer al de 22e) ben ik begonnen met weer een rondje hardlopen. Hoewel het hard rustig weggelaten kan worden. Ik had in mijn hoofd dat ik de Montaña Roja ("Rode berg"; de vulkaan naast ons hotel) op wilde, een rondje krater en weer af dat zou 5,5 km zijn. Iets dat ik normaal wel kan rennen, maar de 176m klim en daarna afdaling en de temperatuur om 7u30 (24 graden) waren wel andere omstandigheden. Vraag niet hoe, maar het is gelukt! En zo vroeg in de ochtend, vrijwel alleen, omgeven door de herinnering aan bruut natuurgeweld, tussen de as en de lava rotsen in de krater, deed het iets met me. De wind, de zon, mijn hartslag, heel heftig was het, maar ook wel mooi en lekker... De sloomste 5,5 km in mijn complete afgelopen jaar. Maar boeiend, wel een hele speciale!
Eenmaal terug douchen en ontbijten. En ik vraag wat Dana en Gijs willen doen... Al schouderophalend weinig respons... Op naar het zwembad... Na wat gespeel in het water willen ze naar het huisje, op hun telefoon... Ik irriteer me, maar laat ze even... Na een poosje vind ik het wel welletjes... Ik steek een halve preek af over dat ze dit ook kunnen doen thuis in Nederland, waar het strontweer is en waar ze zich 4 weken hebben lopen vervelen vanwege het k*tweer. Nu is het 28 graden, kunnen ze kiezen tussen zwembad, zee en waterpark en gaan ze in het huisje op hun telefoon... Gefrustreerd drie ik dat we volgend jaar maar niet op vakantie gaan. Dat ik dat geld beter ergens anders in had kunnen steken. Ik zeg dat we NU naar het strand gaan, want als zij niet kiezen, dan kies ik wel voor ze...
Dan besef ik me liefje... ik ben zoooo moe, ik wil ze het liefst vanalles laten inzien en ze het naar de zin maken, een leuke vakantie, compensatiegedrag om alle vervelende dingen van de afgelopen periode pogen te verbloemen of uit te wissen... Maar ook zij hebben hun eigen tijd en manier. Hun vakantie is óók anders... De verschuiving heeft niet alleen maar met jou te maken... Dana kent opeens schaamte tov leeftijdsgenootjes en wil liever niet in bikini gezien worden. Gijs verveelt zich zonder Dana in het water en zeurt bij mij. Ze zijn moe en alles is anders... Wie ben ik om te zeggen wat ze leuk moeten vinden? Ik herpak me, vertel ze dat ik naar het strand ga om te snorkelen. Neem 110 veiligheidprotocollen met ze door en vertrek. Met iedere stap dichter naar de zee, voel ik me een slechtere moeder. De gedachte wat iedereen wel niet moet denken als ik de kinderen achterlaat op een hotelkamer in een ander land om zelf te gaan snorkelen. Stel mij gebeurd wat, wat dan? Ik besluit toch door te zetten. Loslaten. Ik snorkel en vind onder water een portemonnee. Zonder te kijken van wie die is en of er ( een of weinig)(geld) in zit, geef ik hem af aan de strandwacht. Die kan het bijna niet geloven, vertelt dat er vanmorgen een jongedame haar portemonnee is kwijtgeraakt en dat het bizar is dat ik hem nu op duik. Ik voel me er goed over, ga terug de zee in, snorkel nog langs wat rotsen en fotografeer wat vissen, maar spannender dan dat word het niet. Ik spoel me af, loop terug naar het hotel. Daar wil Gijs nog zwemmen en Dana gewoon met telefoon appen. We douchen, we eten en Gijs verdiept zich weer in zijn gsm. Dana wil met Vera bellen en loopt anderhalf uur met Vera aan de lijn over het park, al dan niet met Gijs erbij.
Om te voorkomen dat morgen wéér zo'n dag wordt, neem ik met ze door wat er morgen van ze verwacht word.
We gaan naar bed en ze denken dat ze opnieuw de boel op stelten kunnen zetten. Ik waarschuw ze dat de grens ècht bereikt is en ze gaan slapen...
Welterusten!
Ik mis je!
Dit is zoveel heftiger dat ik ooit had kunnen bedenken!
Hou van je!
X
Vandaag een planning! We zijn uitgenodigd voor een bbq bij het huisje van het (ex-)klasgenootje van Dana. Zijn moeder is jarig en viert dat altijd op Lanzarote. Ze vond het best leuk om eens verjaardagsvisite te krijgen! Met lege handen komen is, ondanks herhaaldelijk zeggen dat het niet hoefde, stom, dus naast nog wat souvenirs wilde ik ook een verjaardagstaarten of gebakje scoren bij het bakkertje dat ik al een paar keer gezien had bij van- en naar de boulevard lopen. Ook wilde ik nóg eens naar het waterpark om daar eens zelf te informeren naar mijn horloge (en zo bleek inmiddels ook mijn duikbrilletje). We werden vroeg gewekt door de schoonmaak en "moesten" (als we een schoon huisje wilden dan) eruit naar het ontbijt. Daarna starten we -na het gebruikelijke insmeren- met het zwembad. Er staat een flinke wind, dus het lijkt fris. Dana is het al snel zat, dus ik besluit met Gijs nog wat te spelen en dan lunch en door naar het waterpark. Daar aangekomen zeur ik, ik vraag na bij receptie, die het waterpark belt, bij het waterpark kijk ik over de rand op de kartbaan; daar ligt de koker van mijn duikbrilletje. "Zou het?", dus ik vraag bij de badmeester, die tevens diegene is die door de receptie gebeld is. Hij snapt niks van mijn verhaal, laat me de hoop van "gevonden en achtergelaten troep zien" en haalt zijn schouders op. Ze lijken allemaal wat matig gemotiveerd, dus ik besluit toch maar de "zielige" tour en leg uit dat het jouw horloge is, dat je bent overleden en dat mensen toch niks met het horloge kunnen als ze geen code en geen app hebben. Dat het geen financiële, maar emotionele waarde heeft. Na met armen en voeten duidelijk gemaakt te hebben dat ik het kokertje op de kartbaan heb gezien, mag ik daar gaan kijken. Ik loop de halve kartbaan grondig na, maar geen spoor van mijn duikbril of het horloge. Ondertussen is Dana alweer klaar met het park. Gijs wil nog 837 keer van een glijbaan, dus ik ga 830 keer mee, maar mijn lenzen vallen iedere keer er nèt niet uit zonder mijn brilletje en we moeten terug. Nog 1x loop ik over de kartbaan. Ik vraag nog bij de pool-bar en bij de receptie laat ik het thuisadres en telefoonnummer achter. Ik benadruk dat ik zelf wol betalen voor verzending als hij gevonden word nadat ik naar Nederland terug ben. Ook hier gebruik ik jouw zieligheidsfactor. Sorry schat, maar het is me dierbaar en als mensen niet snappen waarom, wil ik dat ze het wel snappen. Bij het uitleggen breek ik een beetje... Waarom ben ik na dat tassen-verhaal niet scherper geweest? Verdomme, ik moet gewoon zonder jouw horloge naar huis...
De kinderen mogen van mij in het huisje blijven als ik souvenir en kado shopping doe en daar maken ze gretig gebruik van. Ik eis van ze dat ze wel startklaar zijn als ik terugkom. Dat shoppen is dus vreselijk vervelend, want alles waar ik bedacht had wat ik zou halen was dicht (siësta of zondag of allebei). Dat hield in, geen verjaardagstaart, verder en meer lopen naar winkeltjes die wél open waren en aanpassing in de planning. Gelukkig toch geslaagd, maar gebrek in tijd. Dus werden we heel luxe opgehaald ipv te moeten lopen.
De familie (Nina; moeder, Frido; bonusvader, Stein; broer en Reena; bonuszus) van Dana's klasgenootje (Maarten) heeft een prachtig huis op de voet van de Montaña Roja! Een waanzinnig uitzicht! De kinderen hebben elkaar en gedeelde interesses, druk babbelend laat ik ze achter en kijk of ik Nina en Frido kan helpen met de bbq. Wat heerlijk dat de kids zich zo vermaken. Voor mij is het fijn om met volwassenen te praten en opeens hebben we het over jou, over mijn gemis en de moeite die het me kost en ik merk dat het opluchting bied om even aan iemand te vertellen hoe ik me voel. Het is niet eens met veel tranen of dikke ellende, hoewel ik dat wel af en toe voel. Maar gewoon de warmte en het luisterend oor, die ruimte maakt voor wat er de hele vakantie óók is; de rouw om jou.
Dana en Gijs wilden graag de zon in de zee zien zakken en daarom moesten we de Montaña Roja op, want de zon zou aan de andere kant van de vulkaan ondergaan. Maarten wilde mee en zo maakten we met keiharde windkracht de klim naar de 176 m hoge rand van de krater. Dan om de krater heen naar de westkant. Daar waaide de wind zo hard, dat Gijs zei: "Mama hou me vast, anders waai ik naar Fuerteventura". Wolken voorkwamen een ècht spectaculaire ondergang, maar zo overgeleverd aan de natuurelementen voelde de top toch ook weer mooi en fenomenaal. Daar stonden we dan, zonder jou, toch te genieten van een prachtig uitzicht en een bijzondere klim. Ik voel me melancholisch. In schemer maken we de tocht naar beneden die minstens net zo uitdagend is. Om terug te keren naar een warm nest met nog meer verhalen. Gapende mondjes; een volle buik en een bbq klim valt niet mee, dus tijd om naar bed te gaan. We worden thuisgebracht. Wat een fijne avond was dit. Ook de kids zijn helemaal enthousiast. Zo erg dat Dana om kwart over 2 naast mijn bed staat om te vragen of ze buiten mag zitten, omdat ze niet kan slapen. Ik vind het een eng idee en zeg in eerste instantie "nee", ze moet leren in bed rustig te worden... Daarna vind ik het wat streng van mezelf, loop naar dr kamer en tref haar net haar gsm aan... Daar word ik wel geïrriteerd van. Ze zegt dat ze aar earbuds zoekt. In zeg haar dat ze buiten kan zitten zonder gsm (dat hoeft al niet meer) en dat ze die dingen morgen kan zoeken (volgens haar niet, want dan kan ze ze nu in om iets te luisteren waar ze rustig van word (asmr)). Ik zeg dat ze het nu maar zonder moet proberen, geïrriteerd over de mate van slordigheid waarmee Dana haar spullen beheert. Dat het superlaat is, dat ze zo steeds verder en later leert slapen en dat dat voor niemand goed is. Geen idee waarom ik boos ben? Misschien omdat ik weet dat we beiden morgen moe zullen zijn en dat dat voor niemand leuk is? Ze gaat slapen, ik hoor haar nog veel rommelen... Nu ben ik klaarwakker. Dan maar mijn dagboek aan jou af schrijven. Net zo fout als je telefoon gebruiken om oordopjes te vinden, van wie zou ze het hebben? Maar in de nacht, zonder jou naast me, met je rustgevende ademhaling, start ik met malen. Waarom botsen we zo, waarom drukt Dana op al mijn foute knopjes? Waarom laat ik dat gebeuren? Ik zag het bij jullie samen ook, man wat hadden jullie om de onbenulligste dingen woorden of ruzie. Jullie leken zo opelkaar in ruzie maken dat ik er moe van werd. Dat ik eindeloos om begrip van Dana vroeg en jou geïrriteerd steeds moest herinneren wie de volwassene was. En nu, nu lig ik wakker, omdat me hetzelfde overkomt. We maken vaak en veel ruzie. Ik voel me daardoor een slechte moeder. Ook omdat ik haar hoor woelen en me continu afvraag of ik niet te streng of juist te mild ben. De wereld leek zo veel behapbaarder met jou erin. Ik snapte er zo veel meer van. Had veel meer vertrouwen in mezelf en in de toekomst. Nu maakt alles me aan het wankelen, zoals de harde wind op de vulkaan...
Reactie plaatsen
Reacties