20 juli 2022: Zakynthos; Tijd om bij te komen...

Hier zit ik, op een strandbedje aan de Ionische kust. In Nederland is het bloedverziekend heet, hier op Zakynthos genieten we van een graadje of 33. 

Genieten, want dat doen we! 🥰 En dat voelt goed en gek tegelijk. Het is fijn om ons ontspannen te voelen, blij te zijn met wat er nu is en te merken dat er weer wat lucht komt in ons leven. Maar gek, omdat ik merk dat mensen om ons heen dan automatisch denken dat de rouw "over is". Dat is afgesloten en klaar en nu door. 

Niets is minder waar. Ik denk dat de rouw nooit over zal gaan. Ik wil dat ook niet. Het is verweven met ons leven. Het maakt ons tot wie we zijn en wie we gaan worden. Het leert ons lessen over ons leven en het houd Bram dichtbij ons. De rouw en het (leren) leven (ermee) na het overlijden van Bram, is onvoorspelbaar. Zo lijkt het bijna niet vooruit te gaan en zo zijn het opeens enorme stappen. Het is niet voor niets dat er bijna een half jaar voorbij gegaan is na mijn laatste blog. Ik had simpelweg de rust en de tijd niet om mijn gevoelens op te schrijven. ⏳️

Zo voelde het in en na December steeds meer als een struggle om mijn werk op het Dolfinarium (weekend, feestdagen, vakanties) te combineren met het ritme van de kinderen (vrij en alleen thuis). Het voelde alsof ik beide tekort deed en ik ging daaraan onderdoor. Ik nam voor mezelf een heftige beslissing en startte met solliciteren. Half Februari solliciteerde ik op de functie TOA Biologie op een VMBO (Het Element) school in Amersfoort. Ik kreeg de baan inclusief mijn wensen (salaris, aantal uur) en moest dus ontslag nemen bij het Dolfinarium. Tranen met tuiten heb ik gehuild 😭 bij het indienen van mijn ontslag. 17 Jaar van mijn leven, lief en leed op het werk en ernaast. Ik kan er nog van volschieten. 

De "stukjes van mijn bestaan" (zoals mijn therapeute en ik het noemen) waren toen ik begon met therapie mijn familie en vrienden, softbal en Dolfinarium... 

Nu stond er nog maar eentje ècht overeind... Softbal werd mijn houvast 🥎. Wedstrijd dames, training dames, wedstrijd heren, soms training heren... 3 a 4x per week dat veld op. Het maakt me letterlijk en figuurlijk sterk. 💪

Het is als een Lego bouwwerk dat nèt helemaal lekker staat en iemand die het in 1x verwoest 🌪. Het is klote, omdat je eerst dacht dat je er was, dat het af was en je nu weer alleen met de bodemplaat zit. Maar het bied ook nieuwe perspectieven; je weet hoe het volgens de beschrijving moet, maar je weet ook wat je daar wel of niet leuk aan vind en dat kun je nu veranderen. Opnieuw bekijken hoe jij het wil en het zo opbouwen. Referentie kaders onder de loep 🔎 nemen en eens kijken of ze je nog wel passen.

Dus met een nieuwe baan en een nieuwe kijk op de mensen om mij heen en softbal als stabiele basis voelt het als flinke stappen vooruit 📈. Tegelijk is dat nieuwe nog steeds beangstigend "in je eentje". Dana's struggles op school, Gijs' zijn alleen-slaap-"problemen", een CV ketel die ieder moment kapot kan gaan, een kamerwissel, omdat Gijs zijn babykamer ontgroeid en het heftigste; opruimen. Een groot deel zijn spullen die de kinderen (of dieren) ontgroeid zijn of die we al 20 jaar niet gebruiken en dus in de toekomst ook niet zullen missen, daar kijk ik alleen tegenop vanwege het marktplaats gezeur. Maar er zijn ook de spullen van Bram. Fiets en fietsspullen, snowboard en snowboardspullen, motorspullen en motorkleding en alle gewone kleding. Overal een herinnering aan, een vakantie, een dagje uit, een verjaardag, dat droeg hij altijd als we... Hoe "ruim je dat op"? 📦 In je hoofd en in het echt? Ik wil de rest van de vakantie gebruiken om Dana naar zolder te verhuizen en Gijs naar Dana's kamer, maar dat betekent onder andere dat het bed dat op zolder staat weg moet. 🛏 Het bed van "onze eerste keer", van "mee naar Utrecht" als ons belangrijkste meubelstuk, naar mee naar de Trekvogelweg om zwart te worden en in onze "Aziatische kamer" 🈵️🈶️🉐️🉑️ te staan en mee naar de Waterviolier om daar te (beginnen met) bevallen van Dana 👶🏻, om vervolgens vervangen te worden en als logeerbed op zolder te komen. Een paar zwartgeschilderde planken, rijp voor de stort en ik heb moeite om er afstand van te doen.

Die grote dingen maken het moeilijk om met volle teugen de nieuwigheid te verwelkomen. En dan heb je ook nog de kleine (sneaky) dingen, die je onverwacht grijpen en weer even doen wankelen. Zo kwam ik in de rugtas die ik nu mee heb op vakantie een zakje van Bram's Oakley brillen tegen. Waarschijnlijk heeft hij de tas als laatste gebruikt, voordat ik besloot hem mee te nemen op vakantie. Daar krijg ik kippenvel van. 🥺 Dan word ik zo teruggesmeten in de tijd. Terug naar de fijne herinneringen, maar dus ook terug naar de pijn van het gemis. Dan heb ik -ondanks de pijn en het verdriet- zin om daar te blijven, dichtbij Bram en hoe het allemaal was; het opgebouwde Lego bouwwerk, bekend, af, logisch, onder controle, niet nieuw, spannend en risicovol.

Want nieuw, spannend en risicovol dat is het als je probeert verder te gaan met je leven. 

Ergens zo rond de periode van het slagen in het vinden van een nieuwe baan, sloeg de eenzaamheid hard toe. "Niemand" om dit mee te delen. Niemand die aanhoorde hoe mijn laatste, zware, pittige werkdagen waren. Ook mooi weer diende zich aan en het blijkt soms toch erg lastig om iemand te vinden die met jou het terras op/de stad in/naar dat festival wil. 😕

Van een vriendinnetje had ik gehoord van Bumble 🐝; een dating app zoals Tinder, maar dan "vrouwvriendelijker". In een eenzaam moment maakte ik een profiel aan, voelde me schuldig, verwijderde het, maakte het opnieuw aan, verwijderde, nam één maand betaald, annuleerde mijn account. Ik kreeg er rare mannen op de app, mannen die waarschijnlijk alleen foto swipen of niet weten wat een weduwe is. Want ik had een eerlijk, ongefiltert profiel, waar zelfs een foto van de kinderen en mij mèt Bram op staat. Je kunt maar beter weten wat voor vlees je in de kuip hebt, dacht ik. Nou vlees in de kuip genoeg; ik kan een kwartetspel maken van de hoeveelheid foto's van geslachtsorganen 🍆🙈.

Van de 3 waar ik een oprecht gesprek mee had was de eerste te ongeduldig, hij wilde na 2 dagen chatten afspreken, toen ik zei dat ik meer tijd nodig had, was dat lastig. De tweede was aardig, het leek te klikken, we hadden een date, maar de vonk sloeg niet over. Ik dacht dat ik te bang was om me open te stellen. Werd er oprecht teleurgesteld en verdrietig van en bedacht me dat ik waarschijnlijk nooit meer de verliefdheid kon voelen die ik had toen ik Bram ontmoette. Ik besloot mezelf niet meer te kwellen met het zoeken naar liefde en de app te verwijderen, maar er was nog 1 iemand in mijn inbox. Hoe dat verliep laat ik even in het midden, maar hij heeft me in ieder geval laten zien dat verliefdheid nog steeds in me zit, dat ik nog steeds intense gevoelens kan hebben voor iemand anders dan Bram. En ja dat is vreselijk verwarrend, omdat het ondanks de gesprekken die Bram en ik daarover gehad hebben, toch voelde als verraad, als liefde delen, als vreemdgaan. Maar iemand van softbal vertelde (weliswaar voor de kinderen in deze nieuwe situatie) dat het vaak gezien wordt als een taart. 🎂 Dat je hart een taart is, die verdeeld moet worden over alle mensen waar je van houd, wat dus zou betekenen dat hoe meer mensen je liefhebt, hoe minder liefde je voor iemand kunt voelen. 🍰 Niets is minder waar. Je hart is geen taart, je hart is een bakker die taartjes bakt, ieder heeft zijn eigen taart en niemand hoeft liefde te delen er komt alleen maar meer liefde bij. De persoon in kwestie noemde het "ik wil niks vervangen, ik wil alleen maar toevoegen", daar ben ik wel voor gevallen 🥰

En hoewel dit stukje voorlopig misschien niet zo gelopen is als ik had gehoopt, heeft het me dus toch weer belangrijke dingen geleerd; ik ben nog in staat om liefde te voelen en lief te hebben, niet oppervlakkig om maar even niet eenzaam te zijn, geen anti-eenzaamheid-booty-call, maar oprecht verliefd en met volle teugen. Mijn kapotte hartje is niet zo kapot dat het niet meer kan liefhebben en dat is een fijne wetenschap. Nu nog leren finetunen 🤭 zodat ik mensen er niet meer mee overval en afschrik. 

Al met al, dus enorme zevenmijlslaars stappen. Gepaard met veel emotie, gepaard met veel ontdekken, gepaard met veel overdenken, maar vooral voor mijn gevoel voorwaarts naar groei... ❤️

"Never a dull moment"