9 December 2022: Pijn

Pijn. Pijn is er in verschillende soorten en maten; fysiek, mentaal, veel, weinig, bestrijdbaar, onvoorkomelijk, dragelijk... Wat voor de één pijn is, is voor de ander ongemak en andersom. 

Ik denk dat ik veel pijn heb gehad in mijn leven. Ik denk iedereen wel. Dat hoort bij het leven. Pijn is een indicator van je lijf dat er iets niet goed is en dat het rust, heling en/of verandering nodig heeft. Wie pijn te lang negeert, zal er altijd op terug moeten komen.

Fysiek was er voor mij waren er natuurlijk de nodige speel- en sportblessures, de bevallingen en meest recent nog de operatie en dan met name de periode van herstel na de operatie, waarin ik er maar weer eens achter kwam dat ook ik niet altijd "superwoman" kan zijn en dat PCM en Ibruprofen geen overbodige luxe zijn. 

Mentale pijn is een heel ander verhaal. Het enige medicijn is je wond zelf te helen; de pijn aangaan en niet negeren. En ik dacht dat ik er door mijn ervaringen heel goed in was geworden pijn aan te gaan. 

Maar wat blijkt? Ik ben heel goed geworden in mentale pijn negeren... Wegstoppen, verbergen achter allerlei copingsmechanismen. Je onderbewustzijn doet dat, omdat het dat in je vroege jeugd geleerd heeft. Omdat het toen behulpzaam was om te overleven. Nu zit het in de weg.

Omdat het onbewust plaatsvind heb ik het heel lang niet door gehad. Totdat alle pijn die ik als een strandbal onder water heb gedrukt, weer met de snelheid van het licht boven water kwam en toen een vriendinnetje mij een boek aanbevool, dat naadloos aansloot op waar ik doorheen ging; verlatingsangst! "Liefdesbang" heet het boek en het heeft me laten zien, hoe ik al die tijd mijn pijn uit mijn jeugd weggestopt heb, door mezelf onbelangrijk te maken en de ander belangrijker. Ik deed er alleen maar toe als ik goed was in dingen die andere mensen belangrijk vonden. Goede cijfers, goede opleiding, goed gedrag, presteren, alleen genoegen nemen met het beste resultaat. Dàt leverde aandacht op, dàt zorgde ervoor dat ik gezien werd. Verdriet, jaloezie, kwaadheid en frustratie moest weggestopt worden. Ik had er geen recht op. En het werd genegeerd, het was geen gewenst gedrag of geen gewenste emotie. Er was nooit bevestiging dat ook die gevoelens er mochten zijn. Die emoties werden niet gezien. Ze werden niet herkend. Er werd mij niet geleerd hoe ik er mee om moest gaan, alleen dat ze er niet mochten zijn. En als je als kind leert dat die emoties er niet mogen zijn, dat je dan niet gezien word of zelfs een soort van genegeerd wordt, dan leer je ze te verbergen door er afstand van te nemen. Je leert dat als je ze hebt, dat er blijkbaar iets niet goed is met je, want ze zouden er niet mogen zijn. Dus stop je ze weg en daarmee stop je dus een groot deel van jezelf weg voor anderen. En dat is moeilijk, want onverwerkt iets achter een muur stoppen en steeds opnieuw en opnieuw toevoegen van ongewenste emoties achter die muur, zorgt dat die muur af en toe uit zijn voegen barst. Dan komen ze naar buiten en merk je wéér dat ze niet geaccepteerd worden en moet je nog harder werken om een nog grotere, hogere en sterkere muur te bouwen om ze weg te stoppen. 

Om mijn muur en de emoties erachter te verbergen gebruikte ik het mechanisme "overcompenseren". Alle dingen waar ik wél erkenning voor kreeg ging ik proberen in de meest perfectionistische manier te laten zien. Zelfs dingen waar ik zelf geen plezier uit (dacht) te halen. Alles om maar gezien te worden, bevestiging te krijgen dat ik goed bezig was. Ik werd iemand waar je trots op kon zijn. Maar dan wel voor iemand anders. Want trots zijn op mezelf, dat kon niet, ik had immers wel die muren, dat stukje dat niemand wilde zien. Dat ik ook zeker niet aan iemand wilde laten zien, want dan zou iedereen weten dat ik helemaal niet zo perfect was. Dat ik helemaal niet zo zelfverzekerd ben, dat ik vaak en veel verdrietig was, dat ik geen verstand heb van veel dingen. Dat ik jaloers ben op mensen. Dat er kwaadheid in mij zit. Frustraties. 

Als ik iemand leuk vind (klasgenootjes, jongens, vriendinnen, collega's, maakt niet uit wie, als ik ergens aansluiting vind), pas ik me aan, want alleen dan kon deze persoon mij ook leuk vinden. Wat ik ervan vond, hoe ik me erover voelde, dat deed er niet toe, want stel je voor de persoon die ik leuk vind zou erachter komen dat ik ook jaloers ben, dat ik zijn/haar muziek niet leuk vind, zijn of haar sport niet goed kan beoefenen of niet alles weet, of niet zelfverzekerd ben, dan zouden ze de ongewenste kant zien en me onmiddellijk niet meer leuk vinden. Dus paste ik me aan in soms haast obsessieve vormen. Totdat die strandbal onvermijdelijk weer boven kwam. En dan gebeurde het ook dat mensen mij niet meer leuk vonden. Ze verlieten mijn leven, ik was niet goed genoeg voor ze. Wederom een bevestiging. Ik ben alleen maar goed genoeg, als ik me aanpas en perfect ben.

Wat ik niet doorhad/doorheb is dat ik dat in mijn hoofd bewerkstellig. Ik vind mezelf niet goed genoeg. Als ik dan uiteindelijk zo vertrouwd ben bij een persoon, dat ik durf mijn muurtje, misschien zelfs wel de deur van de muren op een kiertje te zetten, dan komt de angst; "nu zien ze de ware Seef en die is niet goed genoeg, ze zullen me nu wel snel willen kwijtraken". Dan kom ik erachter dat ik die persoon niet wil kwijtraken, gooi ik alles op slot, duw ik mijn ware emoties terug en ga ik alles waarvan ik denk dat het mij leuk maakt voor de ander vergroten. En ondertussen bereid ik me voor op het verlies. De ander wordt overspoeld, voelt zich benauwd, schrikt van mijn (in zijn of haar ogen overdreven) reactie en start met het creëren van afstand. Die afstand is voor mij de trigger: "Zie je nu wel, ik ben niet leuk genoeg, hij/zij duwt me weg en gaat me verlaten... Ik moet leuker zijn!" En zo start een neerwaartse spiraal waarin ik steeds meer probeer vast te klampen en de ander steeds meer afstand neemt, totdat één van beiden niet meer kan of wil en mijn angst bevestigd wordt: "De ander verlaat mij, want ik ben niet leuk genoeg." Er volgt een enorm verdrietige periode waar ik me enorm alleen voel, want verdriet en pijn mag ik niet laten zien, dus dit moet alleen. Mensen kijken alleen maar naar me op als ik laat zien dat ik sterk ben. Dus komt er een periode waar ik alleen maar uit opkrabbel doordat ik dingen ga doen waarvan anderen het cool of knap vinden dat ik het doe, daar krijg ik weer bevestiging van en met die bevestiging, dat ik er alleen maar toe doe als ik iets cools of knaps doe, begint het hele cirkeltje weer van voor af aan. 

Het heeft me ook veel goeds gebracht, om anderen te plezieren heb ik ook veel ontdekt dat mij zelf ook pleziert. Omdat ik mezelf dwong leuk te zijn voor de ander heb ik oa leren muziek spelen, snowboarden, motorrijden, golfsurfen... Ik heb veel kanten ontdekt van mezelf die ik leuk vind, die bij me passen, die ik misschien niet gedaan had als ik niet zo eager to adapt was. De twee dingen die authentiek bij mij passen, omdat ik ze uit eigen beweging echt leuk vind, zonder dat iemand er invloed op had, zijn mijn passie voor dieren en softball. Dat zijn mijn zekerheden. Ondertussen zijn de andere ontdekkingen ook echt wel eigen. Maar zou ik ze ook ontdekt hebben zonder de ander? Misschien niet, maar zou ik ze dan gemist hebben? Misschien wel, misschien waren ze onderdrukt altijd aanwezig, maar heb ik nog steeds de bevestiging van een ander nodig dat het ook leuk of goed is, dat ik het leuk vind en bij me vind passen. En dat maakt gelijk onzeker, want ik wil (en ben bezig) met veranderen. Om mijn verlatingsangst te overwinnen, moet ik namelijk op de eerste plaats mezelf niet verlaten. Ik moet mezelf leren liefhebben inclusief de muur, die geen muur meer zou moeten zijn. Ik moet leren dat jaloezie, verdriet, kwaadheid en frustratie ook emoties zijn die gezien mogen worden. Omarmen dat ik ze heb. Dat ik ook leuk ben als ik op vele vlakken overeenkomsten heb, maar bv een andere muzieksmaak. Dat iemand die niet in staat is die ene eigenschap die wat minder is voor lief te nemen, tegenover de vele fijne en goede eigenschappen die ik ook heb, niet de moeite waard is om mezelf weer de neerwaarste spiraal in te duwen. Maar om te voorkomen dat ik mezelf die neerwaartse spiraal in druk, moet ik dus mezelf met mijn tientalle leuke eigenschappen en enkele minder goede eigenschappen leuk genoeg vinden om dat in te zien. 

En ik ben eraan begonnen, de tocht naar zelfheling... In de meest ongunstige periode van het jaar, dus extra zwaar. Maar ik heb geen keuze, ik wil dit! 

Want ondanks dat het boek me heeft doen twijfelen of ik sommige dingen gedaan heb uit bevestiging, verlatingsangst of onzekerheid of dat het juist groei was naar oprechte gevoelens, weet ik zeker dat één van mijn authentieke fijne eigenschappen mijn enorm grote, gevoelige hart is. En dat de gevoelens voor de personenen die ik wegjaag oprecht waren/zijn, want alleen die personen die ik wegjaag, zijn juist de personen die ik achter de muren heb laten kijken, die ik zo lief heb, dat ik het aandurfde mijn mindere kanten te laten zien. De personen die ik het meeste liefheb, verlies ik het pijnlijkste, omdat de persoon die ik het meeste lief zou moeten hebben ben vergeten... mezelf. 

Dus sinds een week of 2 ben ik druk bezig met het ontdekken van zelfliefde. Hoe hou je van jezelf? Geen makkelijke taak, zeker niet in een periode als deze, waarin alleen zijn en het gevecht met jezelf aan gaan samen gaat met donkerte, verlies, eenzaamheid en leegte. 

Ik moet ook heel duidelijk voor mezelf inzien wat ik doe en waarom ik het doe. Iemand wees mij op het openbaren van alles wat me bezig hield op socials. Het heeft me doen inzien dat ik dat doe voor bevestiging. Ik ben op zoek naar bevestiging dat ik het goed doe, dat ik een goede moeder ben, dat ik een doorzetter ben, dat ik mooi ben, ik gooi mezelf "out there" op zoek naar bevestiging. Eerst schaamde ik me dit te ontdekken. Ik wil geen aansachtszoeker zijn. Blijkbaar ben ik dat wel. Toen besloot ik wat milder voor mezelf te zijn. Dit was mijn coping, dat geeft niet, maar als ik het zelf niet een mooie eigenschap vind, moet ik er wat aan veranderen. Dus moest ik eerst onder ogen zien dat het "bevestiging zoeken" was. En hoewel ik me daar dus voor schaamde kan ik nu beamen dat het bevestiging zoeken is. Waarom de schaamte? Omdat ik in mijn hoofd dat een slechte eigenschap vind, aandacht zoeken. Is aandacht/bevestiging zoeken een slechte eigenschap? Ik denk dat ieder mens behoefte heeft aan aandacht, bevestiging en gezien worden, ik dus ook. Mijn valkuil is dat als ik de aandacht of bevestiging niet krijg, ik meteen denk dat ik iets niet goed doe. Dus dàt moet ik veranderen. Ik moet op de eerste plaats blij zijn en trots zijn op wat ik doe en vanuit die trots en zelfliefde mag ik van mezelf "aan de wereld" laten zien: "Kijk eens! Dit ben ik, dit kan ik, dit vind ik mooi, hier geniet ik van, dit ben ik en ik ben er trots op, dus ik wil het met je delen!" 

Dus hier, op social media, op mijn blog, voor iedereen te lezen: Dit ben ik, ik ben verdrietig, ik ben soms boos en gefrustreerd, ik heb verlatingsangst en nog best veel minder mooie kanten, maar ik heb nog veeeeeeeeeeeeeeel meer hele, hele mooie kanten en ik omarm ze beiden, want voor de juiste personen zijn mijn zwakke kanten ook mooi, omdat ze me maken wie ik ben en omdat er zoveel mooie kanten aan mij zijn, dat ik echt wel de moeite waard ben. En ik ik groei, ik leer op de eerste plaats van mezelf te houden. Maar ik hou mijn hart groot genoeg om van anderen te houden. Want in de verlatingsangst zit ook een mooi stukje: ik hou oprecht, intens en met heel mijn hebben en houden van iemand waarvan ik bang ben hem of haar te verliezen, dat maakt het zo eng en mooi tegelijk! 

Ik ben Séverine, Seef, Seefje, ik ben kwetsbaar, maar ik ben een mooi mens! En... in ben er trots op! 

(Zo, nu kom maar op met die bevestiging 😉)