Ik kom net terug van mijn werk. Sinds de start van het nieuwe schooljaar zijn daar intervisie bijeenkomsten voor nieuwe docenten. Deze zijn altijd op dinsdag, dat is mijn vrije dag en ik heb vaak geen gelegenheid om deze te bezoeken. Ik ben dan wel geen docent, toch lijken ze voor mij ook erg handig, dus toen ik vandaag wèl in de gelegenheid was, heb ik besloten er naar toe te gaan. Niet wetende wat ik moest verwachten.
De mensen die mij buiten deze blogs om ook volgen, weten dat ik door een flinke periode van zelfontplooiing ga. Het ontdekken van wie ik ben, waarom ik zo ben, wat ik wil behouden, wat ik wil veranderen en hoe ik dat moet doen op allerlei gebieden. In de laatste maanden van vorig jaar en in januari ben ik keihard met mezelf aan de slag gegaan. Dat valt me soms zwaar en de emoties vliegen daarbij weer lekker alle kanten uit. En omdat dit nieuwe, kwetsbare stappen zijn, ligt alles ook lekker aan de oppervlakte en ben ik onzeker in alles wat ik doe. Terwijl de keuzes die ik probeer te maken op mijn manier, met mijn onderbouwing en vooral ook in het belang van mezelf van me vergen dat ik daar zelfverzekerd in ben.
Na een verdrietig maar mooi gesprek vanmorgen met een vriendinnetje kwam ik op een mooie passage uit een boek dat mij momenteel helpt in waar ik doorheen ga:
"De wond van verlatenheid in het verleden heeft ons doen twijfelen aan ons recht er te mogen zijn. Onbewust ontstaat de neiging onszelf te moeten bewijzen alsof we daarmee ons bestaan moeten rechtvaardigen. Hierdoor kan er veel energie gaan zitten in het leveren van veel en grote prestaties. Uiteindelijk zal dit tot uitputting leiden, omdat het niet de bevrediging geeft die we werkelijk zoeken. Hoe meer we ons best gaan doen en hoe harder we gaan werken, des te meer miskennen we dat we er mogen zijn zoals we zijn.
Om je eigen leven te kunnen leiden is het nodig dat je stopt met altijd maar willen voldoen aan verwachtingen en eisen van jezelf of van anderen. Genezing begint daar waar je jezelf gaat omarmen in je kwetsbaarheid en AL je gevoelens gaat toelaten. Dat je gaat voelen dat je goed bent zoals je bent. Dat je niemands gaten hoeft te dichten, dat je andermans wonden niet hoeft te helen, dat je niet aan verwachtingen hoeft te voldoen, dat je het gemis van een ander niet kunt wegnemen, dat je alleen maar jezelf hoeft te zijn. Het feit dat je er bent is genoeg.
Je geeft jezelf bestaansrecht door in ieder contact jezelf mee te nemen. Houd niets terug, maar laat jezelf zien in wat je raakt of werkelijk bezighoudt. Wees geen toeschouwer die vanaf de zijlijn kijkt naar anderen, maar deelnemer en laat jezelf in het volle contact zien. Maak jezelf zichtbaar in je vreugde en verdriet."
Met al het voorafgaande van deze dag stapte ik dan ook de bijeenkomst in. Probeerde te focussen op het leerproces dat ik ging doorlopen voor mijn werk. Zou het saai voor me worden, omdat ik geen ervaring of opleiding in het onderwijs heb? Zou het wel nuttig zijn als niet-docent? Zou ik voldoende inbreng hebben? Zou ik geen flater slaan in mijn onkunde?
Zonder al te veel in te gaan op inhoud, was dit met recht een van de meest emotioneel rakende vergaderingen ooit. Ik zat daar en om mij heen bleken allemaal mensen te zitten die proberen met alles wat ze in zich hebben te vechten voor de leerlingen in hun klassen. Maar ook mensen die daar dus niet (altijd) of bij iedere klas in slagen. Die onzeker zijn, gefrustreerd, gestrest, omdat ze haast zichzelf verliezen in alle oordelen, meningen, theoretisch en wetenschappelijk bewezen tools voor goed klassenmanagement. Waar de allergie-leerling triggert en de lieverdjes ondersneeuwen en er soms de grip op de situatie verloren word, terwijl de inzet hoog is, maar weinig rendement oplevert. Er werd ook veel vanuit het standpunt van de leerlingen bekeken. Over leerlingen wel of niet hetzelfde behandelen, waar dat zou moeten, maar in de praktijk niet altijd logisch is. Dat raakte me als moeder, want ik zou willen dat de docenten van Dana eens met wat meer compassie zouden handelen en haar wat meer ZIEN, zoals deze bevlogen mensen hun leerlingen proberen te zien. Er werd een traantje weggepinkt (niet eens door mij) en het was een hele pure, open middag waarin ik zoveel meer geleerd heb dan ook een stukje klassenmanagement. Ik vond het mooi om te zien dat ik niet de enige ben die struggles heeft tussen waarheid en gevoel, theorie en praktijk, denken en handelen. Voor het eerst voelde ik me ook echt onderdeel van de groep, waar ik me eerst altijd ondergeschikt voelde. Terwijl ik geen prestatie-drang voelde. Ik was er als mij, niet meer en dus ook niet minder en dat was ok, dat voelde ok, voor het eerst voelde ik dat ik gewoon onderdeel was, ook al was ik er alleen maar. Het voelde bevrijdend, dus in de auto kwamen de tranen. Ik ben keihard in gevecht met mezelf en dat is soms zo zwaar, bizar dat dan een intervisie bijeenkomst als onderdeel van je werk je progressie in dat gevecht laat zien. Dat zoiets je totaal onverwacht kan laten zien dat je wel degelijk bestaansrecht hebt, zonder dat je daar enorme prestaties voor hoeft te leveren. Dat je niet "uitzonderlijk emotioneel" of "raar" bent, maar dat anderen waar ik tegenop kijk, die struggles ook gewoon hebben. Dat iedereen in deze wereld maar wat doet en de een daar beter in slaagt dan de ander, maar dat maakt die ander niet minder.
Ik weet niet precies waarom het me allemaal raakte, maar het raakte...
De persoon die erdoorheen zat raakte me, ik wilde hem zeggen dat ik compassie met hem had, maar bedacht mezelf weer dat dat misschien raar zou zijn. En toen herinnerde ik me de passage uit het boek en ik zei tegen hem: "Misschien vind je dit een beetje raar, maar ik wilde zeggen dat het voor jou misschien zwak voelde om emotioneel te zijn, maar ik vind het een sterke eigenschap." Er volgde een fijn gesprekje, waarin we beiden (h)erkenden dat jezelf helen van moeilijke dingen en jezelf uit de put trekken superzwaar is. Maar het is altijd prettig te weten dat je niet alleen bent. De ander kan het niet voor je doen, maar je kunt wel aan de zijkant aanmoedigen en handvatten bieden. Soms is het fijn dat de stille, verborgen strijd die je levert, toch door iemand gezien wordt. Soms is dat kleine druppeltje delen precies genoeg om verder te kunnen gaan met de orkaan in jezelf.
En dat allemaal in 2 uur intervisie bijeenkomst over klassenmanagement...
Reactie plaatsen
Reacties