17 mei 2023: Huwelijk & Helden

De uitnodiging en de bijbehorende begeleidende brief van de ceremoniemeesters die vanalles in hun schild hebben gevoerd was al tijden binnen. Maar 17 mei was het dan zover! Sebas(tian) en Joannie gingen trouwen!

Dana en ik hadden er zin in, niet te min, omdat het een feestje was waar ook andere (oud-)collega's zouden zijn en Dana bevriend is met de dochter van Vanessa. Dana schafte zelfs nieuwe kleren aan. Alleen Gijs twijfelde een beetje en heeft uiteindelijk gekozen voor een middagje zwemmen. Voor iedereen leuker denk ik. 

Sebastian en ik kennen elkaar van het Dolfinarium, hij werkte in het laboratorium en ik mocht leren hoe de analyse van het bloed er daar aan toe gaat. Ook de vinpotigen pauzes werden door Sebas bijgewoond en samen met een vaste kliek (de helden) ontstond een mooie vriendschap. 

Ik leerde golfsurfen van Sebas en hij leerde samen met Jasper en Daan van mij snowboarden. "De Helden"  hielden "Wie is de mol" en "Expeditie Robinson" avonden, waar met regelmaat Sebas de pineut was als host, omdat hij zo lekker kon koken. We bezochten zijn optredens met "The Goodfellows" (Dolfi Band) en gingen op stap naar Harderwijk Live en Lalaland. Een hechte en fijne groep vrienden ontstond en jeeminee wat hebben we met zijn allen krom gelegen van het lachen. Helaas verlieten enkele "Helden" het Dolfinarium en ook Sebas besloot dat zijn werkzaamheden elders meer beloond werden. En elkaar zien werd relatief sporadisch. 

Ieder had zijn eigen hectische leven en dat van Joannie en Sebas werd verrijkt met hun zoontje Thomas. 

De bruiloft zou dus ook een reünie zijn met enkele Helden bijelkaar en ik keek er naar uit! 

Dana en ik leefden er naartoe en hielden ook nauwlettend het weer in de gaten, rekening houdend met van alles, maar in de verste verte niet met hoe ik me zou voelen die dag. 

Veeeeeeeeeel te vroeg waren we in ons enthousiasme aanwezig. Maar zo konden we mooi nog even helpen met het versieren van de appelbomen met lampionnen. Wat was het een prachtige idyllische omgeving! 

Uiteindelijk waren de genodigde "Helden" compleet en was het -hoewel ietwat fris wat betreft weer- een warm bad en als vanouds gezellig. Het bruidspaar werd onthaald en wat zagen ze er stralend uit! En toen raakte me het opeens voor de eerste keer. Vooral positief gelukkig. Ik werd teruggeslingerd naar september 2014 en beleefde wat herinneringen van ons eigen huwelijk.

Op naar de ceremonie, die plaatsvond op een mooi open plekje tussen bosjes en struiken, versierd met witte tule, romantisch en met live muziek aangepast aan het verhaal van de ambtenaar... Kippenvel! En niet alleen vanwege het frisse weertje... Ik voelde de tranen prikken en niet alleen maar omdat ik zo emotioneel was over het verhaal van Joannie en Sebas, maar omdat ik overweldigd werd door het gemis van Bram en/of een +1 aan mijn zijde. Naïef misschien, maar totaal onverwacht. Ik was er van te voren helemaal niet mee bezig geweest. Maar toen ik het gelukkige stel daar zag zitten, verliefd, genietend van deze prachtige dag, met hun kleine man rond rennend, romantische sfeer, mooie verhalen en prachtige muziek, voelde ik me plotseling heel alleen. Iedereen had moeite om het droog te houden, het was ook prachtig, maar er was geen hand om mijn hand in te leggen, geen schouder waar ik even tegen aan kon leunen en overvallen door dit plotse gemis schrok ik van de heftigheid van mijn gevoel. Omdat het natuurlijk not done is harder te huilen dan de moeders van het bruidspaar en ik Dana niet voor schut wilde zetten ten overstaan van haar vriendin, duwde ik het weg. 

Na de ceremonie blijkt maar weer hoe close "De Helden" waren, want zij hadden ook wel even gevoeld hoe het wellicht voor mij moest zijn en boden steun. Ook later toen ik onze pagina's in de door de ceremoniemeesters in elkaar gezette "Lovely Planet" reisgids doorbladerde schoot ik weer vol bij het zien van onze Dominicaanse Republiek familie foto... Fijn dat "De Helden" er weer waren! Er volgde grote hoeveelheden goddelijk eten, goede gesprekken, veel humor en een pubquiz die gewonnen werd door Dana en Romy (deze nederlaag gaan we nog lang horen). 

Mijn verwachting, na het krijgen van de uitnodiging, was dat het een grotesk feest zou zijn, waar ook een plukje oud-collega's aanwezig zouden zijn. Maar niets was minder waar, het was een intiem feest en ik voelde me bevoorrecht er deel van uit te maken. Ik sprak hier met Sebas over toen we even een momentje in zijn drukke dag samen hadden. Hij zei dat het echt een bewuste keuze was om mensen uit te nodigen die dicht bij hem stonden en wij mochten ons tot die groep scharen. Hartverwarmend was het om met ons groepje weer instant die connectie te voelen en te hebben. En het was voor mij dan ook echt nóg méér dan alleen een prachtig feest vanwege de liefde van Sebas en Joannie, het was ook een feest waar de "liefde" in de vorm van vriendschap fijn voelbaar was. Melancholisch, I know, maar alle emoties van de dag waren erg bijzonder en overrompelend, vooral de verdrietige, maar dat voelde uiteindelijk niet per se neerslachtig. Met een blij en warm gevoel voor deze mooie mensen namen we afscheid om elkaar te beloven dat de volgende reünie niet zo lang moest duren.

Al zuchtend van de heerlijke dag zette ik de terugrit in, waar ik verrast werd door een uitgelaten Dana. Ook zij had een hele fijne dag gehad en kletste honderduit (daarbij mijn nederlaag ten opzichte van haar niet vergeten regelmatig te benoemen). Tot we plots aanbelandden bij iets waar ik door mijn eigen emotie niet bij stilgestaan had. 

Dana: "Ik vond het ècht een leuke dag! Ik had Romy allang niet meer gezien, was eerst een beetje onwennig, maar daarna supergezellig! Quincy is echt lief voor zijn leeftijd! Ik zou willen dat hij mijn grote broer was! Hij is zo stoer en groot, maar echt beleefd en lief! Veel jongens van zijn leeftijd gedragen zich echt niet zo hoor! En... toen Joannie met Jimmy (Joannie's vader) aan kwam lopen, toen moest ik wel even slikken... Ik dacht aan dat papa dat nooit met mij kan doen... Als ik trouw... Als ik trouw dan vraag ik Gijs of hij me weg wil geven, dat lijkt me dan mooi! En mama... ik denk dat ik jou en Gijs dan als getuige wil, dat lijkt me echt mooi!" 

Blij dat het donker was in de auto en dat ik mijn make-up niet meer nodig had, zei ik dat het heel mooi was wat ze daar allemaal benoemde. Wat heftig dat zij nu ook op deze wijze kijkt naar dat ze veel dingen zal missen die Bram niet voor haar kan invullen. 

Het was een prachtige, emotionele, bijzondere dag, die ook voor mij wel veel betekend heeft. Ik vond het een privilège om erbij te zijn. Soms kan verdriet ook mooi voelen, rouw is liefde die niet meer gedeeld kan worden met de persoon waar je hem mee wil delen. Dus rouw heeft deze dag op een mooie manier voor mij een natuurlijke plaats gevonden om naar buiten te komen.