3 November vorig jaar was ik van slag. Ik schreef erover op Facebook. Onze wereld had stilgestaan en de rest was doorgegaan en opeens was het een jaar geleden dat Bram met een delier in de ambulance naar het UMCU gebracht werd en nooit meer thuis zou komen. Sterker nog, 43 dagen erna zou hij overlijden.
Wat ik vorig jaar op deze datum nog niet wist is dat hij ook een letterlijke en figuurlijke donkere periode aankondigde. Letterlijk, omdat ook zoals nu, de wintertijd was ingegaan en de dagen donker en kouder werden. Het softbalseizoen was ten einde, Corona nog zeker niet, mensen trokken zich terug in hun eigen huizen. Het leven verplaatste van buiten en open, naar binnen en gesloten. Het donker omvatte mij ook. Natuurlijk had ik buren, vrienden en familie, maar toch voelde ik me eenzamer dan ooit. Ik voelde me zelfs eenzaam in het bijzijn van mensen. Het voelde alsof ik nergens meer bij hoorde. Ik kon niet op visite, afspreken of iets "leuks" doen. En ik moest iedere koude avond alleen in dat tweepersoonsbed, om vervolgens piekerend wakker te liggen over alles waar ik alleen voor stond en in de ochtend uit een hazenslaapje wakker te worden en te zien dat het allemaal geen nachtmerrie was, maar dat wakker zijn en de realiteit onder ogen zien de echte nachtmerrie was.
De enige redenen waarom ik 's morgens opstond waren Dana en Gijs. Het zware gevoel had hen ook gegrepen. Ik kan niet goed uitleggen, maar December is sinds Dana's geboorte ook echt helemaal háár maand; Sint, gezelligheid, verjaardag, kerst, oud & nieuw. Dana leefde altijd helemaal op; een geboren winter kind. Maar het is voor altijd voor haar verpest, voor ons allemaal, maar voor haar het meest. Hoe zeer ik ook geprobeerd heb om na Bram's sterven of het jaar erna haar verjaardag toch echt te vìèren en kerst zo te doen "als we het altijd deden" de zware sfeer gaat niet weg.
Misschien vond ik oud en nieuw nog wel het zwaarste. Dat gaat natuurlijk helemaal over het oude achter je laten en het nieuwe starten. Maar hoe dan? Hoe trek je jezelf na bijna 10 jaar knokken en verliezen uit zo'n diep dal? Moe gevochten, van de kaart geveegd, uitgeput, maar er is een jaar voorbij, dus vond "men" het weer tijd dat ik mee ging doen. Alle hulpinstanties, alle steunende maatregelen, alles werd in 1 klap teruggetrokken. En daar zit je dan, alleen met 2 kinderen vol verdriet, Corona doet er een schepje bovenop en je MOET. Je moet weer volledig aan het werk, je moet weer alles zelf doen, je moet weer vrolijk doen en deelnemen aan de maatschappij, anders verlies je nog meer mensen en wordt het alleen maar moeilijker.
Dus ik moest, achteraf bleek vooral van mezelf, hoewel dat ook wel gevolg was van mijn omgeving. Maar ik moest en dat was ergens ook goed, want daardoor werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Zoals het nu ging, ging ik het niet redden. Hoe "graag" ik het ook allemaal had volgehouden (want niet alle ballen meer hoog kunnen houden voelde als falen, slechte moeder, slechte collega, slechte vriendin...) zoals het ging, ging het kut, dus het moest anders. Ik nam een besluit, een vreselijk, afschuwelijk besluit; ik besloot dat werken bij het Dolfinarium en weduwe zijn met 2 schoolgaande kinderen niet samen ging. De combinatie zorgde dat ik beide niet naar voldoening kon uitvoeren en dat zorgde voor immens veel stress. Dat had invloed op het werk èn thuis. Zo erg dat ik er bijna aan onderdoor ging, omdat ik nog meer verloor, dan ik al verloren was.
Alleen, zonder dat in eerste instantie iemand er vanaf wist, begon ik te solliciteren. Niemand om mee te sparren, niemand om teleurstelling, spanning of vreugde mee te delen. Een compleet nieuwe weg inslaan, alleen. Toen het lukte om een passende nieuwe baan te vinden en ik werd aangenomen heb ik alleen maar gehuild en niet van blijdschap. Het voelde als een offer. Mijn passie, alles waar ik voor gevochten heb om te bereiken, 18 jaar lief en leed. Ik verloor het en ik voelde dubbele rouw. Verlies op verlies op verlies. Een lotgenoot en moeder van een vriendinnetje van Dana's kidsgroep zei ooit: "Fake it till you make it" en dat is wat ik ben gaan doen. Een nieuwe baan, de lente kwam eraan, ik zou dit nailen. Smile and wave, dat kon ik en dat ging ik doen. Maar na mijn laatste werkdag was er niemand die me 's avonds kon troosten, na mijn eerste werkdag was er niemand die het 's avonds met me ging vieren. Dus besloot ik het ook Bumble avontuur aan te gaan, stappen vooruit, ware het met de nodige ups and downs. Het voelde voor mij allemaal als de opbouw van een nieuw leven. Niet een leven zonder Bram, dat zou ik ook niet willen, maar mijn nieuwe leven na Bram, zonder hem daarmee uit te vlakken. En geloof me dat is nog niet zo eenvoudig als het hier opschrijven. De twijfels, het schuldgevoel, alles plaatsen, voelen, beleven, laten overspoelen en bedenken wat ik met al die emoties moet, het valt niet mee voor een overdenker als ik. Alsof ik mezelf helemaal moest herontdekken en ontplooien.
En ondanks al het moeilijke; wat was het een fijne zomer! Natuurlijk ben ik door diepe dalen gegaan, met de verbouwing, met het ontdekken van nieuwe liefde en al het andere nieuwe op mijn pad. Confronterend, verdrietig en doodeng, maar ook stappen vooruit, ontdekken, helen, groeien. Een heerlijke zomer en nu sta ik weer aan de vooravond van de donkere periode. En ondanks de heerlijke zomer zit het trauma van vorig jaar nog vers in mijn geheugen. Ik heb de meeste mensen om me heen ingelicht over hoe ik vorig jaar ervaren heb, voor mij al een belangrijke stap. Ik wil me zo graag groothouden, maar ik ben zo moe van dat gevecht om overeind te blijven, dat als ik hetzelfde blijf doen, dat ik hetzelfde resultaat zal verkrijgen, dus moet ook dit anders. Nu ben ik maandag geopereerd, iets dat al 10 jaar is uitgesteld en ik dit jaar ook alweer 4x heb verzet, omdat ik bang was. Bang dat ik niet sterk genoeg was om hier alleen doorheen te komen. En wat doe ik? Ik stel het uit en weer en weer en vergeet met mijn geschuif hoe onhandig deze uiteindelijk gekozen datum eigenlijk is. Dus hier zit ik dan. Geopereerd, veel pijn, slaaptekort, wintertijd en opeens is het 3 november. BOEM!! 2 Jaar voorbij.
Ik stond vanmorgen op, las mijn eigen Facebook herinnering en de man met de hamer sloeg me in 1x onderuit. Ik weet niet wat ik dacht. Ik ging zo lekker, echt stappen vooruit, ik hoefde nauwelijks meer te 'faken' dat het allemaal goed ging en ik was het ècht aan het 'maken'. En ik wéét dat het leven ALTIJD onvoorspelbaar is en ups en downs heeft. Ik denk alleen dat ik vorig jaar niet zo hard vooruit ging en als je "maar" kleine stapjes vooruit gaat en je hebt even een terugval, dan is de terugval minder groot dan wanneer je flink vooruit gegaan bent en opeens een flinke pas op de plaats (of achteruit) moet maken. Een knock back van het leven.
Ik kan prima alleen zijn, een paar daagjes rust, helemaal lekker, maar uiteindelijk ben ik een gezelschapsmens en heb in behoefte aan (diepgaande) gesprekken (met volwassen mensen). Dus met mijn pijn, mijn vermoeidheid en het lezen van het Facebook bericht laaide mijn angst voor een herhaling van vorig jaar weer op. Zo bang om me weer zo alleen te voelen. Vechtend tegen de tranen probeerde ik te herinneren wat me het afgelopen jaar allemaal geholpen heeft. Voor mij helpt schrijven, het helpt me te relativeren, woorden geven aan alle gedachten die door mijn hoofd razen. Ze een plek op (digitaal) papier geven, zorgt ervoor dat ze in mijn hoofd meer geordend raken. Ik ben gegroeid, ik heb stappen vooruit gemaakt, ik heb vorig jaar overleefd, toen ik dacht dat ik het nooit te boven zou komen. Ik ben dit jaar weer sterker dan vorig jaar, ik heb meer ervaring en weer meer dingen overwonnen. Dus kan ik alsnog aan het begin van een zware periode staan, maar wel sterker en in de wetenschap dat ik hem vorig jaar óók overwonnen heb.
En heel belangrijk, ik kan me alleen VOELEN, maar ik BEN het niet! Mijn superhelden hebben zich ook nu stuk voor stuk weer bewezen! Dus here we go; ik heb geschreven en nu is het "Fake it, till I make it"... #winteriscoming #bringit! #loveforthesuperhero's
Reactie plaatsen
Reacties
Xx