Ziek, ziek ben ik ervan, letterlijk, want ik zit met mezelf opgesloten in huis met Corona, maar dat bedoel ik niet. Of misschien juist weer wel.
Want ik ben 4x gevaccineerd, heb vorig jaar Corona gehad, eet gezond, sport veel, dus Corona overleef ik wel, toch? Paar daagjes isolatie, "even wat regelen" met de kinderen, "even wat regelen" voor Spot (want de meneer die helpt met uitlaten moet erg op zijn gezondheid passen en die van zijn vrouw -begrijpelijk- dus die kan Spot niet uitlaten), "even de buren vragen voor een boodschap", no biggy, ik kan dat allemaal heel goed zelf, ik ben immers een sterke vrouw.
Maar wat mensen over het hoofd zien is dat ik ook gewoon maar ziek ben, dat ik in gezonde toestand continu alles al "aan het regelen" ben, voor de kids, de hond, de boodschappen en alle aspecten van ons leven. En daarbij verliezen ze uit het oog dat Corona (of griep, of pijn aan je arm, of jeuk op je rug) ook gewoon kut is als je sterk/gezond/veerkrachtig bent. Niet levensbedreigend, I get it, maar ook niet heel gezellig. En natuurlijk evenzogoed lastig als je wel een partner hebt als wanneer je alleen bent, maar als je alleen bent heb je niemand om even van je af te zeveren dat het zo kut is allemaal. Ik heb (veel!) lieve mensen om me heen, die me allemaal beterschap wensen, maar wél allemaal met de boodschap erachteraan: "Maar je bent een sterke vrouw, dus je bent zo weer beter!"
En ik weet dat het allemaal goed bedoeld is (en waar is, want ik ben op dag 4 en begin wat op te knappen), maar als ik deze woorden tegenwoordig uit iemands mond hoor rollen, ongetwijfeld bedoeld als compliment, dan krijg ik de neiging om snikkend ter aarde te storten en te huilen en te schreeuwen dat ik verdomme ook niet anders kan.
Ik ben het namelijk spuugzat om "de sterke/krachtige/zelfstandige/veerkrachtige vrouw" gevonden te worden. Het is geen compliment meer, het stopt mij voor mijn gevoel in het hokje; sterk/kan het allemaal zelf/gaat het redden/heeft geen hulp nodig/komt eroverheen/vind wel een nieuwe vent/vind wel een nog betere baan/of krijgt wél die contractverlenging/wordt wel weer beter...
En is dat een slecht hokje dan? Nee, blijkbaar kijken mensen op tegen wat ik doe, wat ik kan, waar ik me doorheen vecht. Maar tegelijk ook wel, want niemand ziet meer echt wat het me kost en ik ben geneigd om me als een kameleon aan te passen aan de verwachting van anderen.
Dat is mijn grootste valkuil. Zoals ik geleerd heb bij therapie (en door zelfhulp, zelfontwikkeling, want "hey, ik ben sterk, dus moet ik het zelf doen"), dat ik vroeger als kind onbewust geleerd heb, dat voor de benodigde aandacht ik het beste kon aanpassen aan het moment, de sfeer, de mensen. Zo komt het dat ik hypergevoelig ben geworden om af te stemmen op mijn omgeving. Dus als de verwachting is dat ik sterk ben, dan moet ik doorpakken.
Mensen verwachten van me dat ik sterk ben, voor de kinderen dan toch in ieder geval. Ze zien iemand die 9 jaar geknokt heeft aan de zijde van haar man, haar man verloor, flinke rouw doorliep, een nieuwe baan vond, een nieuwe liefde, veel zelfontwikkeling doormaakte, op vakantie ging, kampioen werd met softbal, liefdesverdriet, slecht nieuws kreeg over haar vader en daar doorheen ploeterde en ik ben ook geneigd die Séverine te laten zien. Want soms, als ik probeer te laten zien hoe ik me ècht voel; klein, kwetsbaar, onzeker, dan stromen de goedbedoelde complimenten weer als lava over me heen. "Ach Seefje, het is nu even lastig maar je komt er wel doorheen, je bent sterk!" (Met daarachteraan een situatiegerichte opmerking als "geen handvol, maar een land vol"/"ze weten niet wat voor werkgever ze laten gaan"/"voor je het weet ren je weer de 10K"/"waar je niet dood aan gaat, maakt je sterker"). En laat die laatste even doordringen... De "keuze" is dus doodgaan of sterker worden?
IK WIL NIET STERK ZIJN!!! (Overigens ook niet doodgaan, laat dat duidelijk zijn!). En ik wil het al helemaal niet (de rest van mijn leven) alleen moeten doen. Niet omdat ik het niet kan, maar omdat ik het niet wil!
Want dat is het, ik kan misschien wel een hoop zelf, maar ik wil het niet (meer)! Ik ben moe, niet slaap moe, maar mentaal moe. Ik vind het supermoeilijk mijn hoofd hoog te houden en mijn borst vooruit. En het moeilijkste is me kwetsbaar opstellen. Zeggen dat ik iets niet kan, dat ik me eenzaam voel, dat ik hulp nodig heb, om vervolgens terug te horen dat ik dat prima kan, ik ben immers sterk, alleen maar even *vul in wat van toepassing is*. En zo bestaan mijn hele leven uit "alleen maar even dit" leren, aanpassen, overeind blijven, regelen en zelf doen en misschien nog wel het meeste uit de poppenkast die ik zelf speel... It is EXHAUSTING!!!
En het hele angstgevoel waar het allemaal op gebaseerd is. Meekomen, erbij horen, niet achterop raken, slim zijn, jezelf ontplooiien, mooi zijn, gezond zijn, voor jezelf zorgen, lol hebben, leuk doen, goede vriendin zijn, lief familielid, goede werknemer. De aanhoudende prestratiedruk die ik voel, om maar niets/niemand te verliezen (is die gezellige verlatingsangst weer, wat een monster is dat).
Omdat ik in mijn hoofd ook niet meer zwak màg zijn. Die Seef is namelijk kwetsbaar en dat is gevaarlijk, want kwetsbaarheid kan er voor zorgen dat ik een trap na krijg op mijn zwakke plek. Van de drup in de regen terecht kom (ja, bewust andersom). Die Seef, die is niet leuk. Die is niet krachtig, niet altijd vrolijk. Die heeft hulp nodig en steun en een knuffel en die leegte is zo groot, dat het onverzadigbaar lijkt, want ik heb niks meer te geven als ik toegeef hoe uitgeput ik ben van mijn leven op orde krijgen en sterk zijn en iemand die niks te geven heeft, daar valt niks te halen...
Ik ben niet sterk, zwak zijn is alleen geen optie...
Reactie plaatsen
Reacties