22 December 2009, Bram en ik werden ouders van Dana. Ik liet bijna het leven, maar ik zou het zo weer doen, want de wereld is een stuk mooier met een meisje als Dana erin. Puur, open, vrolijk, krachtig, eigenwijs, sociaal en lief.
En een verjaardag in December is altijd een beetje rommelig, niemand heeft tijd, iedereen is druk en alle feestelijkheden zijn op elkaar gepropt.
Twee jaar geleden overleed haar vader. De opties voor de crematie waren erg beperkt en zo kwamen we uit op de 23e. De dag ervoor zou Dana 11 worden en dat maakte haar de eerste die iets feestelijks te vieren had, dat nooit feestelijk kon zijn. We hebben het geprobeerd, alles vóór de 22e te regelen, zodat de 22e NIET de uitvaartverzorger kwam, zodat de 22e NIET over overleden papa's zou gaan, maar over jarige meisjes. Maar ik hoef niet uit te leggen dat dat een onmogelijke taak was. Zelfs met alle kaarten die ze toen gekregen heeft na mijn oproep, zelfs met taart, vrienden en opgehangen slingers. Ik kon niet wachten tot ze naar bed was, want die slingers klopten zo niet met mijn kapotte gevoel.
Mijn taak het jaar erop was erop gebrand Dana's verjaardag weer hààr dag te laten zijn... En ook al werkt mijn werk en de basisschool van Gijs dit jaar niet mee, toch heb ik geprobeerd om zo goed mogelijk alles te regelen om Dana weer ècht jarig te laten zijn.
Dinsdag zaten we in de auto, haar eigen school zit op haar huid en omdat ze niet lekker in haar vel zat, had ik Dana gebracht en moest ik haar ook weer ophalen.
"Ik heb het idee...", begon ze, "dat mijn verjaardag minder leuk gevonden wordt dan die van Gijs. En ergens snap ik dat wel, maar ik baal er wel van."
Mijn -toch al broze hart- breekt in nog meer kleine stukjes. Ik wéét dat ze gelijk heeft. Ik kan dit niet ontkennen. Haar verjaardag -tevens de verjaardag van mijn moeder- was altijd al een drukke bijkomstigheid in een tijd van gehaast en gejaag rondom de kerst. En sinds 2020 ligt daar die zwarte laag van rouw overheen. Ontkennen en doodleuk zeggen dat het niet zo is, zou negeren van haar gevoel zijn en ik heb geleerd dat dat het laatste is dat ik mijn kinderen aan zou willen doen. Dus ik haal diep adem en probeer mijn woorden duidelijk af te wegen voordat ik ze uitspreek; "Ik vind het rot dat het zo voelt. Ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk dat dat absoluut niks te maken heeft met jou als persoon, maar wel met alle dingen rondom kerst en papa's overlijden. Ik zou willen dat ik het weg kon nemen, maar dat is helaas niet zo. Maar is er iets dat ik kan doen om het voor jou beter te maken?"
Verbaasd over mijn andere antwoord dan anders kijkt ze me verdrietig aan. "Papa's uitvaart was de dag erna. Iedereen moet daaraan denken. En dan is Gijs ook nog eens met mooi weer jarig, dan is altijd iedereen vrolijker!".
"Ik begrijp het, maar aan dat het toen zo was kan ik niks meer veranderen. Ik kan alleen maar veranderen wat er in de toekomst komt. Wil jij je verjaardag misschien op een andere dag gaan houden? Is er iets dat ik kan doen om het beter te maken?"
"Ik weet ook wel dat jij je best doet om het beter te maken, maar ik voel het gewoon zo. Ik verheug me helemaal niet meer op mijn verjaardag en dat voelt rot."
Ik vertel haar dat 22 December nog steeds de dag is dat ze Bram en mij ouders maakte, hoe trots Bram was en hoe blij we met haar zijn. Dat ze het volle recht heeft om haar verjaardag op haar verjaardag te willen blijven houden, maar dat ik niks aan de gevoelens rondom die periode kan veranderen. Dat ik het wél prettig vind dat ze durft uit te spreken dat ze het zo ervaart, dat ik trots ben dat ze het uitspreekt, want dat is vast niet makkelijk, en dat ik -hoewel ik het niet weg kan nemen- wel open sta voor ideeën om het te verbeteren.
Ik denk dat we een heel open, belangrijk, eerlijk, puur en mooi gesprek hebben gehad. Maar zoals Dana's gevoelens er mogen zijn, zo ook die van mij en mijn god wat breekt mijn moederhart als ik niks kan doen aan de pijn en het verdriet van mijn kinderen. (H)erkennen, laten zijn, aanhoren, accepteren, vangen waar nodig, maar niet proberen te ontkennen, niet proberen weg te poetsen, niet proberen op te vrolijken... Het gevoel is er, het is rot, maar het mag er zijn, als je je als 12 jarige niet rot mag voelen over de "verpestheid" van je verjaardag, dan voel je je nóg meer ongezien...
Lieve lieve Dana, ik vind het rot dat door de samenloop van omstandigheden jouw verjaardag nooit meer zal zijn zoals vroeger, zonder lading, maar ik vind hem zeker niet minder belangrijk. Je rot gevoel mag er zijn en daarnaast wens ik je óók alle fijne dingen toe! Gefeliciteerd!
Reactie plaatsen
Reacties