Ok, dus nu wakker worden en beseffen dat dat ook hier zonder jou naast me is. Dat het hier net zo rot is als thuis of misschien nog wel rotter, omdat het thuis wel eens gebeurde, maar op vakantie nooit. Dat het ook op vakantie een dag is die ik/we door moet(en) komen zonder jou. De ene keer lukt dat beter dan de andere keren, maar de ochtenden vind ik het moeilijkst, dan ligt de hele dag nog voor me, als de berg die ik moet gaan beklimmen en pas op de top weet of het de klim waard was.
Maar we starten de dag. Ik moet wel even benoemen dat ik ook ontzettend baal; in het waterpark ben ik mijn (maar voorheen jouw) horloge kwijt geraakt. Ik moest hem afdoen voor de glijbanen, heb hem op de tas gelegd en er niet meer aan gedacht. Eenmaal in ons hotel kwam ik erachter en heb gelijk alles in werking gesteld, maar tot op heden nog steeds niks gevonden. Sorry lieverd!
Ik heb mijn hardloopspullen mee en besluit het ondanks de hitte toch te gaan doen. Het zorgt thuis voor een leger hoofd, dus laat ik het hier ook proberen. Ik ren rustig aan en besluit een route te nemen die me langs "ons" hotel van 2 jaar geleden brengt. Langs de bunker met het hek waar iedereen zijn eeuwige liefde bezegeld door een slotje te bevestigen. Thuis herinnerde ik me dat plekje en heb ik voor ons een slotje geprepareerd, onze liefde is misschien wel eeuwiger dan de mensen die dit doen terwijl ze beide nog in het hier en nu samen zijn. Maar voor nu wilde ik er alleen maar langs en ik had het slotje ook niet mee. Ik liep mijn gedachte de loop, had het ondanks mijn bewust korte ronde toch best zwaar (het was al 26 graden en behoorlijke klim, zo onderaan een vulkaan), maar mijn hoofd voelde beter.
De dag verliep relaxter en 's middags maakten we het plan om vroeg te gaan eten en dan terug naar het dorpje te gaan. Nu mèt mondkapje zodat we de toeristische souvenirwinkeltjes konden binnenvallen. Ik vertelde de kinderen dat ik ons slotje meenam en dat wilde bevestigen. We slenteren over de boulevard, kopen wat souvenirs en na wat gezever over saaiheid komen we bij de plekjes die ook Dana en Gijs van de vorige keer herkennen. We maken een replica van één van de foto's van 2 jaar terug en komen aan bij het bunkertje. Daar worden de Dana en Gijs vervelend en lacherig. Ik herken hun "we geven een houding aan onze ongemakkelijkheid" en vertel ze dat ik het vervelend vind. Dat ze het niet belangrijk hoeven te vinden zoals ik, maar dat ze wel mogen accepteren dat het voor mij belangrijk is. Ik zeg ze dat ze maar op het strand moeten spelen, dat ik dit wel zelf doe. Ik kies een plekje, word opgejaagd door een familie (compleet, rot op, jullie hebben geen idee wat ik aan het doen ben) die graag foto's wil maken van de maan boven de zee... Eerlijk? Ik begrijp het, ze kunnen het niet weten, maar f*ck them, ik laat me niet opjagen...
Als ik klaar ben zie ik dat de kinderen beneden op het strand spelen en dat ze op de gemaakte foto's staan. Ik klik er nog een paar (tot ergernis van perfecte maan foto's gezinnetje) en voeg me bij Dana en Gijs. Ik vertel ze dat ik wat as van jou bij me heb en dat ik dit een mooi plekje vind om het te strooien. Ik verwacht een negatieve reactie, maar die blijft uit... Ik zeg ook dat ik het wil filmen en nog steeds werken ze mee. Zou het de preek zijn? Of vinden zij het ook belangrijk? Tijdens het proces zijn ze nerveus, lacherig, bang om het "fout te doen" het is ten slotte jouw as en we kunnen het niet terug in het potje doen om het over te doen. Zij doen een deel en ik doe een deel. Het is goed zo...
Onderweg terug zijn we moe en stil, maar vreedzaam en saamhorig. Dana ziet eindelijk het hoedje dat ze wil en keert extra blij terug. We nemen een drankje en gaan naar bed. Van Dana mag ik jouw knuffel mee naar bed nemen en ik geef er aan toe. Gek genoeg droom ik wel (helaas nog steeds niet over jou), maar slaap ik bijzonder goed en word dan ook redelijk ok wakker. Naast jou (w knuffel).
Vandaag suppen met Dana's klasgenootje, zijn broer en zijn moeder...
Reactie plaatsen
Reacties