Wat een roerige nacht. De hitte, oververmoeid, rare dromen, veel wakker. Gelukkig in de ochtend wel de slaap kunnen pakken. Vandaag konden we dan eindelijk het zwembad ontdekken, het waterpark en het strand. We hebben een ijsje gegeten met een klasgenootje - of eigenlijk voormalig klasgenootje - van Dana. Het was bijna een 'normale' vakantiedag. Alleen mijn gemis blijft. Ik merk aan Gijs dat hij me opeens o-ver-al voor nodig heeft. Ik merk aan Dana dat ze momentjes nodig heeft om zich terug te trekken. Ze hebben het naar hun zin. Maar het lijkt wel alsof zij het ook maar keihard proberen. We dansen om jou en het verdriet om jou heen. We weten allemaal dat je ons het "verder gaan" gunt. Maar we gunden het jou ook zo.
Een vriendin appte me en zei:
"Je bent er, je doet dit, de sfeer met de kinderen in de voorbereiding was goed. Het is dus al meer dan geslaagd. En ook als je terugvliegt met meer rotdag dan fijne dagen dat heb je 1e stappen gezet naar wat ooit fijne vakanties gaan worden."
Ik "moet" dus het idee loslaten dat ik "moet" genieten. Dat zou fijn zijn, maar angstvallig proberen staat het in de weg. Het is weer hetzelfde als in het begin. Ik probeer het fijn te hebben en ondertussen te "negeren" dat ik je zo mis, dat ik dit wellicht zonder je kan, maar helemaal niet zonder je wil kunnen. Hoe meer ik dat probeer weg te drukken, hoe sterker het terugslaat. Waarom mag ik vanmezelf op vakantie niet verdrietig zijn? Omdat het niet bij vakantie hoort? Wat dacht ik? We gaan op vakantie dan blijf jij wel thuis? Dat slaat nergens op... We doen met zijn drietjes weer eens iets dat we vroeger met zijn viertjes deden. Wat ons stevig verbond, waar het grootste gedeelte van alles rondom jouw ziek zijn thuis bleef of niet uitmaakte. Ik hoefde geen boodschappen te doen, niet te koken, niet schoon te maken, geen drinken in te schenken, ik had samen met jullie vakantie en we waren samen zoals een ècht normaal gezin. Vakantie was onze uitvlucht. Misschien was dat nu ook mijn verwachting. Ik hoef ook hier geen boodschappen te doen, niet te koken, niet schoon te maken, geen drinken in te schenken, maar het genieten zat hem vooral in die verbondenheid. Dana en Gijs in het zwembad, wij in de zon, babbelen, genieten, om en om een drankje halen. Soms onderbroken door een plons in het zwembad. De warmte maakte ons loom en plakkerig, maar de ontspannende sfeer zorgde toch voor de handjes-vasthouden- verliefdstelletje-, kusjes- en knuffels sfeer... Nu voel ik de continue alleen-verantwoordelijk die ik moeilijk kan loslaten. En hoewel het hotel "gespecialiseerd" is in één-ouder-gezinnen is daar niks van te merken wat betreft de aanwezige gezinnen. In de eetzaal is een hoop aan te merken op de gezinnen (Engelsen in een all-inclusive 🙄), maar ze zijn wel compleet. De animatie loopt langs en vraagt of "my husband is coming to play Darts". Niks anders dan normaal voor hen, maar voor ons wel.
En nu? Nu ga ik los proberen te laten dat ik MOET genieten. Ik ga -of je het nu wil of niet- mijn verdriet om jouw gemis gewoon weer toelaten, óók op vakantie. Het is er namelijk toch, maar hoe meer ik er tegen vecht, hoe harder het komt. Ik ga proberen de dag te nemen zoals hij komt, maar eerst ga ik weer slapen!
Gelukkig is de Calima gaan liggen en is de temperatuur "gedaald" naar een aangenamere 28 graden. Hoewel jij nooit veel last leek te hebben van de warmte.
Vanavond waait het ook en is het zonder vestje zelfs een beetje fris. Dus we hebben het huisje wat laten doortochten en nu hopen op betere slaap.
Reactie plaatsen
Reacties