Voorbereiding en reisdag
Lieve schat, wat heb ik je gemist! De aarde draaide gewoon maar door, de "zomer" kwam eraan en nieuwe vraagstukken dienden zich aan. Gaan we op vakantie? Wat voor vakantie? Is dit een goed besluit? Wat als...? Honderdduizend dingen die we altijd samen besloten, samen overwogen, samen bekeken en samen boekten. Gekozen voor Lanzarote; volgens de kinderen naast de Dominicaanse Republiek een van de mooiste vakanties en de laatste die niet draaide om "nog snel even hiervan genieten, want dit is de laatste keer". Er is heel wat aan vooraf gegaan en zelfs na het doorhakken van de knoop om "in mijn eentje" dit te doen, heeft mijn hoofd nog zoveel keer opnieuw mezelf moeten overtuigen. Met name ook weer door (goedbedoelde, maar kritische) vraagstellingen van de omgeving. Toen ging bijna ook Corona nog op 3 manieren roet in het eten gooien en tegen de tijd dat het bijna zeker was dat we gingen durfde ik er helemaal niet meer naar uit te kijken. Toen het bijna zo ver was, was hij er weer: Meneertje rouw. Als een steen in mijn maag en druk met het saboteren van de stekkertjes en draadjes van mijn hersenen. Drie dagen lang heb ik geploeterd met lijstjes. Mijn (of eigenlijk jouw) horloge bleef maar schreeuwen dat ik mijn stappen- èn trappenloop-doel nóg eens en nóg eens overtrof door het nutteloze onnadenkende heen- en weer lopen. Het huilen stond me nader dan het lachen. Wat mis ik je! Maar wat had ik je de gezichten en het enthousiasme van de kinderen gegund. En wat hebben ze me waanzinnig goed geholpen!
Carla bracht ons vanmorgen naar Schiphol. Na een slopende avond met Spaanse gezondheidsverklaringen waarbij Lanzarote opeens Las Palmas is en Playa Blanca opeens Yaiza word genoemd, was dat een verademing. De rust van Carla was fijn, maar zodra ik de rust voelde, voelde ik de tranen prikken. Carla, die toen óók mee was naar De Rusthof toen jij niet meer kon, ook mee naar het Hospice, toen we hoorden dat je er die dag al gelijk heen ging. Zij was eren was troost en rust; wat een topwijf! Alleen die rust en de herinnering aan toen bracht me weer terug naar toen je nog leefde en we wisten dat het geen jaar meer ging duren. En nu besef ik dat zoveel meer dan toen, dat ik kwaad word op mezelf waarom ik dat toen niet zag. Tranen. Tranen vanwege de liefde die ik soms voor een persoon als Carla kan voelen, omdat ik ze nooit genoeg kan uitleggen (en bedanken voor) hoeveel dat "ene kleine dingetje" betekend, mijn hart zwelt dan. Maar altijd als ik de liefde voel, dan voel ik ook het gat en de pijn van jou. Wist je schat, dat je letterlijk de pijn van verlies in je hart kunt voelen? Ik voel hem soms zo sterk, dat ik denk dat het niet goed is.
Op Schiphol verliep alles erg prettig, blijkbaar had ik me in alle stressvolle-ik-ben-alleen-verantwoordelijk-voorbereiding uitstekend voorbereid, want ik zag in de bagage-incheck paniekerige mensen op hun mobiel Spaanse gezondheidsverklaringen invullen, die óók niet wisten dat ze hun boarding pass hadden moeten printen en ook geen idee hadden betreffende de Las Palmas en Yaiza aanduiding.
Bij de Burger King zag ik de kids genieten en weer prikten de tranen. Niemand om mee te delen wat je als ouder voelt. Bang om in mijn eentje te genieten van die koppies, omdat mijn hart zo'n zeer doet.
Op de vlucht hebben Dana en Gijs zich uitstekend gedragen, door een hoop Tui gezeik zaten we niet samen (een gangpad ertussen, anders was ik hem geflipt), maar verliep alles goed. Zo goed dat mijn besef kwam dat ik niemand had om tegen aan te kletsen. Dat ik dankbaar gebruik maakte van het jongetje van 5 naast me, dat voor de eerste keer ging vliegen. Net toen ik dacht dat zijn moeder ook alleen was, begreep ik dat de andere helft met ander kindje ergens anders in het vliegtuig zat. Alleen, maar toch samen. Een tikje jaloezie maakte zich van mij meester. Iedereen vind het lastig om niet met zijn wederhelft naast zich in het vliegtuig te zitten. HALLOOOOOO!!! Dat is maar een paar uur! Ik zit nooit meer naast jou, nooit, dat is f*cking lang!
Bij aankomst 38 graden! We moesten met bus 13. Vliegveldhal uit, de hitte in, het rode pad naar boven... Naast de klap van de hitte, schoten ook de beelden van 2 jaar terug zo op mijn netvlies; de route, het rode pad, het busstation. Alles leek hetzelfde, maar alles was eigenlijk helemaal anders. Ook in de bus naar het hotel, de route, continu hoopte ik, dat als ik opzij keek, jij naast me zou zitten. Maar we zaten uitgerekend tussen een gezin en een verliefd koppel.
Wat anders was, was dat we als eerste eruit mochten en tevens niemand anders bij de receptie was. Het inchecken was totaal geen gedoe en we waren supersnel klaar. Totdat ik het bleke verschrikte gezichtje van Dana zag; ze was haar rugzakje met papa-knuffel, oplader en earpods vergeten in de transferbus! Onmiddellijk moest ik een lichte paniekaanval onderdrukken! Kut, kut, KUT! Wat nu? Waar the fuck ben je Bram! Ik heb je nodig! Ik kan dit allemaal helemaal niet alleen. Zie je nu wel! Altijd als ik denk dat het lukt, gaat het mis! Ik mis je en ik wil in je armen uitelkaar vallen van vermoeidheid. Maar het kan niet, het mag niet en Dana voelt zich al kut genoeg zonder een paniekerige moeder. Dus daar gaan we; Tui app, weinig respons. Tui nummer 20 minuten wachttijd en uren durende keuzemenu's. Mevrouw van de receptie, superbehulpzaam, ander nummer opgezocht, dat bellen, in de wacht. Terwijl ik in de wacht hang, zie ik de teleurgestelde blikken van de bezwete kinderen. Onze spullen, alle blaadjes en boekingspapieren verspreid over een tafeltje in de lobby. En ik wil schreeuwen! Schreeuwen en wachten op hulp.
Opeens tikt er iemand op mijn schouder; de buschauffeur heeft de tas gevonden (of een andere passagier) om welke reden dan ook de tas aan ons gelinkt en heeft hem teruggebracht. Wat een epische man! Ik wil hem fooi geven en bedanken, maar zijn bus staat midden op de weg en hij is er alweer vandoor. Ik kan wel janken, deze keer als ontlading.
Het huisje is vooralsnog super, de douche erg fijn, het voordeur-uitzicht is op zee, het zwembad prettig dichtbij, maar ver weg genoeg om geen overlast te hebben, fijne bedden, veel ruimte! De hitte is ècht even wennen. Jij zou het "prima softball weer" genoemd hebben en er blij mee geweest zijn. De Calima (wind uit het oosten, uit de Sahara) zorgt voor een plotse temperatuurstijging, maar volgens de receptie mevrouw word het morgen iets koeler. Alles is dus in principe 100% op orde om een waanzinnige vakantie te hebben. Maar mijn God wat is "Fake it till you make it" een opgave...
"Jouw" bed naast me is leeg, ik ben leeg, ik mis je, ik wil mèt jou vakantie vieren. Er is niemand om de ervaring vanuit volwassen oogpunt mee te delen en ik merk dat ik het moeilijk vind om te genieten. Moeilijk omdat het "moet" (dit is je vakantie, je hebt 8 dagen, je hebt veel geld betaald en 285 keer overdacht en besloten dat dit is wat je wilde, wat loop je dan nu te miepen; GENIET! NU!) en moeilijk omdat ik hoopte dat met vakantie-vibes het gemis anders zou zijn? Minder scherp? Minder aanwezig? Misschien was dat wat ik niet verwacht had? Dat ik hoopte dat wat ontspanning en zon juist voor wat mildheid zou zorgen? Of anders voor me zag? Het lijkt juist wel duidelijker aanwezig, verdriet om dat ik jou mis, verdriet om wat jij moet missen...
Ik ben ook helemaal gesloopt. Ik weet dat ik niet op commando kan genieten en jou niet niet kan missen. Inmiddels weet ik dat jouw mooie aanwezigheid in mijn leven en dus ook het verdriet nooit meer weg zullen gaan en dat ik geen controle heb over wanneer en hoe ik dat voel. Maar ik weet wel dat stress, vermoeidheid en uitputting niet helpen. Ik ga dus nu maar slapen, dat wordt een uitdaging met muggen en hitte, maar we zijn allemaal moe.
Slaap lekker, ik hou van je, ik mis je!
X
Reactie plaatsen
Reacties