Er is zoveel gebeurd in de afgelopen periode. En het lijkt wel alsof de eerdere opbouw weer helemaal afgebroken is. Alsof we terug zijn bij een nieuwe fase van verdriet. Deze keer ben ik het niet alleen, deze fase van verdriet komt ook bij Dana en Gijs. Uiteraard ben ik me gaan afvragen hoe dat komt. Ik denk dat je in het begin in zo´n enorm verdriet zit, dat al het andere vervaagd, maar dat we nu in de fase komen waarin we proberen op te bouwen. En dat het opbouwen zo zwaar en moeilijk blijkt, dat we Bram juist nu extra missen en dan komt dat immense verdriet weer boven. En toch proberen we door te gaan. Maar juist die strijd, dat keiharde knokken, dat is een gevecht dat niemand ziet, dat we niet uit kunnen leggen, maar dat ongelooflijk zwaar, heftig en vermoeiend is.
Er zijn ook wel een hoop "bijzondere" dagen geweest. Dagen die een dubbel gevoel brachten...
16 Juni 2021
Een halfjaar... Mijn lijf en leden wisten niet wat ze moesten... Je viert ten slotte ook niet je 37-en-een-halfste-verjaardag, dus misschien moest ik er wel niet zoveel "aan hangen". Maar ik was ongelooflijk ongedurig, dus dat is niet gelukt.
Fotoshoot
19 Juni hadden we een gezinsfotoshoot. Die had ik gewonnen bij Angela Wester van VTL Photography. Hij was prachtig en de foto's zijn fantastisch! Ik had het er met mijn ouders en schoonfamilie over; ze zijn prachtig, maar Bram staat er niet op... Zij hebben al een afdruk uitgekozen en neergezet, maar ik kan het dus nog niet...
Een familiefoto ophangen waar Bram "niet meer bij is". Ik heb er geen seconde bij stilgestaan toen we hem wonnen, toen we hem deden en toen we de foto's kregen... En toen ik ging bedenken welke ik het mooist vond om ergens groot op te hangen kwam de klap; Bram staat er niet meer op, nooit meer op alle komende foto's... Hoe kan ik zulk tastbaar bewijs van incompleetheid nu aan de muur ophangen?! Prachtige foto's met prachtig verhaal en waardevol... Maar voorlopig dus nog even niet aan de muur.
Vaderdag
En na de fotoshoot volgde vaderdag. Voor Gijs bleek het een lastige dag. Hij snapte dat zelf niet, maar ik merkte de onrust en ongemakkelijkheid. En waar hij in het weekend altijd met zijn beste vriendje Jayden afspreekt, wilde hij deze keer niet. Toen ik vroeg waarom antwoordde hij: "Omdat Jayden wel een papa heeft om het mee te vieren!"
Vakantie boeken
Vakantie... Tja... Ik vroeg de kinderen wat ze wilden... Het antwoord was; "Dominicaanse Republiek of Lanzarote!!!". De Dominicaanse Republiek vond ik zelf wat avontuurlijk, dus ik vertelde ze dat ik dat een prachtig idee vond, maar dat dat niet zou lukken. Waarop Dana antwoordde dat Lanzarote (het jaar daarvoor) een vakantie was waar we allevier super genoten hebben, zonder dat het draaide om "papa's laatste vakantie" en "papa die dood zou gaan". De vakantie waar we "gewoon van genoten hebben" niet omdat het "moest".
Alles in mij gilde dat het dus Lanzarote moest zijn. Maar alles buiten mij "gilde" dat het "veilig" moest zijn, dicht bij huis, kleinschalig.... En aangezien ik ontzettend gevoelig ben voor mijn omgeving schrok ik... Lanzarote was dat niet een stapje te veel?
Maar na een hoop wikken en wegen, babbelen met mijn therapeut, gedegen research naar mogelijkheden en vooral heel erg luisteren naar wat goed is voor ons en niet naar wat anderen denken dat goed is voor ons, heb ik besloten, we gaan naar Lanzarote! En dan is het boeken toch nog lastig, waarbij ik mensen gewoon hóór zeggen; "Maar jij wilde toch naar Lanzarote?!", maar een vakantie boeken zonder Bram had ik óók moeilijk gevonden bij de camping hier om de hoek...
Enfin; we gaan naar Lanzarote! En voor het eerst sinds het overlijden van Bram, kijk ik uit naar iets in de toekomst. En het blijft moeilijk en zwaar en pittig en verdrietig en het uitkijken naar iets in de toekomst voelt gek, pril, onwennig, dubbel, maar ook een heel klein beetje goed.
Verjaardag van Gijs
Dana heeft natuurlijk de ongewenste primeur gehad van je verjaardag vieren zonder papa, alleen voor ons telt die verjaardag niet. Evenals dat wij vinden dat we de eerste kerst zonder Bram nog niet gehad hebben. Waarom? Omdat het er zo dicht op zat dat er van "vieren" niet eens sprake was. Maar Gijs zijn verjaardag ging "gevierd" worden, maar dan zonder papa en dat is ook weer iets nieuws. En het gaf mij opeens weer hele nieuwe kleine, maar grote drempels... Wat zet ik op het kaartje? "Liefs Papa, mama en Dana"? "Liefs Mama en Dana"? Ik weet niet waarom ik ervoor koos, maar ik zette er "Liefs (Papa,) Mama en Dana" op. Wat bij Gijs grote ogen en vraagtekens opriep... Waarom haakjes? Was het wel of niet ook van papa... Ik had het antwoord niet... Ik zei "Papa zou het je graag gegeven hebben, maar hij kon het niet meer doen, daarom twijfelde ik zelf ook hoe ik het erop moest schrijven, het spijt me als het niet zo was als jij wilde, hoe zou je het willen?". Hij antwoordde dat papa er "gewoon" bij op moest... Waarvan akte...
Bram's verjaardag
En dan zit hij er onvermijdelijk aan te komen, Bram's eigen verjaardag. En hoe doe je dat dan... ìs het zijn verjaardag of was het zijn verjaardag... Het ìs zijn verjaardag, maar hij zal nooit ouder worden dan 43. Ik vroeg de kinderen wat ze wilden doen. En eigenlijk ging het precies zoals in het najaar van 2020, toen ik ze vroeg wat zij graag nog met papa wilden doen; naar de EFTELING! En omdat we toen naar de Efteling zijn gegaan en dat een "mooie" dag was, vond ik dit de geboorte van een mooie traditie en ik regelde dezelfde "posse" die ook op de wensdag mee was en zo gingen we 10 juli naar de Efteling.
Moeilijk, mooi, dubbel, gezellig, leuk, druk, verdrietig, het was vanalles... Er waren ook zoveel toevalligheden... Bijvoorbeeld onderweg er naar toe. We rijden langs het UMC en "One Word" van Anouk komt op de radio... Ik brak, kende het nummer wel gewoon, maar nu hóórde ik het pas echt en hij kwam binnen.
Ik zocht naar een plekje om "Bram te kunnen gedenken" in de Efteling, per toeval moesten we door het sprookjesbos, we kwamen bij de Gedenkzuil van Anton Pieck, Peter Reynders en Mr R. J. Th. van der Heijden... Er stonden struikjes voor de onderkant, je moest met een smaller paadje dichterbij, maar ik vond het een mooie plek. Toen ik wat dichterbij kwam en over de struikjes heen kon kijken liep er een pauw. Ik hoor van veel mensen die Bram en mij kennen, dat ze denken dat Bram trots zou zijn op hoe ik het doe... Zo trots als een pauw! Na even wikken en wegen en een "droomvlucht", besloten dat dit het plekje werd waar vanaf nu ook een 4e persoon die een speciale band heeft met de Efteling herdacht kan worden.
Het enige dat niet was zoals het had moeten zijn, was de Burger King... Die werden verbouwd of waren gesloten, dus alsof we vloekten in de kerk, zijn we naar de Mc Donalds geweest... Gelukkig is Bram gecremeerd, anders had hij zich omgedraaid in zijn graf.
Het was een dag van allerlei uitersten, maar vooral mooi in alle betekenissen die mooi kan hebben. En ik ben blij dat ik dat samen met de kinderen kan doen op de manier zoals wij hem voelen en dat voelt goed. Uiteraard ben ik ook dankbaar voor Pim, Sander en Orion, die zowel op de wensdag, als deze dag, dicht bij ons zijn en onze steun en toeverlaat en rots in de branding zijn. Fijn dat zij -ondanks hun emotionele beperking- toch zo dicht durven en willen zijn op onze moeilijke dubbele momenten.
Days to come
En nu? Nu komen er nog wat pittige dagen aan. Ik typ dit terwijl onze nieuwe kunststof kozijnen (dat wat nog geen kunststof was) geplaatst worden. Een projectje dat Bram en ik samen gestart zijn, hij heeft er hard voor mee gespaard, maar zal van het resultaat weinig profijt hebben. Op marktplaats vond ik een mooie "nieuwe" bank, omdat onze banken echt superversleten, kapot en op zijn. Gisteren werden ze opgehaald en opeens vond ik dat supermoeilijk... Nooit meer de bank waar Bram zo-en-zo op lag/hing/zat... Die is weg... Er komt een "nieuwe", een nieuwe zonder herinnering met Bram. Zie ik hem straks nog steeds wel in mijn herinnering op zijn manier op de oude bank zitten? Of word die herinnering vager en vager totdat hij net als de bank verdwijnt? En dan vandaag de laatste schooldag op de basisschool van Dana, vanavond de eindmusical. De eindmusical waarbij er wat gezegd gaat worden over haar en ik weet zeker dat Bram ook ter sprake zal komen. En het zou ook niet goed voelen als dat niet zo was. Maar daar gaan wel wat tranen vloeien. Dan moet ik zelf ook nog een toespraakje houden voor de meester. Iets dat ik graag wilde, maar ook wel moeilijk en dubbel vind. Dan overmorgen het Glitter Gala met haar klas en dan hebben de kinderen zomervakantie... Het eind van een bijzonder schooljaar in zoveel opzichten... Voor ons nog even wat heftiger dan "alleen" Corona. Afscheid van een meester die Dana (en mij) onwijs tot steun geweest is. Op naar een heel ander, veel "afstandelijker" schooltijdperk. En ja ik moet leren loslaten, daar sta ik helemaal achter, maar ik zou Dana en Gijs liever nog even vasthouden en steunen, totdat ik er zelf ook van overtuigd ben dat het "allemaal goed komt".
Reactie plaatsen
Reacties