Allang geen Blog geschreven. Het spookte meerdere malen door mijn hoofd. In mijn hoofd heb ik wel 100 Blogs geschreven sinds de laatste. Maar iets weerhoud me. Of misschien wel meerdere "ietsen".
Allereerst tijd. Je zou zeggen dat ik zeeën van tijd heb, gezien het feit dat ik nog "maar een paar uurtjes" op arbeidstherapeutische basis werk. Maar toch blijkt er -zelfs met maar een paar uurtjes werken- een chronisch gebrek aan te zijn in mijn/ons huidige leven. Ik weet dat een voortdurende wrijving tussen Bram en mij was, dat ik vond dat hij soms weinig deed (ja, verschrikkelijk, ik weet het, maar het was nu eenmaal zo). Maar ondanks dat het "weinig" was (of heel veel vanuit zijn perspectief) kom ik er nu achter dat hij al heel veel deed, ondanks dat hij veel sliep, of gewoon "alleen maar" aanwezig was.
Hij was altijd thuis als de kinderen uit school kwamen, ook al sliep hij, hij was er en dat gaf de kinderen rust en vertrouwen. Het was voldoende om ruzies tussen beide niet te laten escaleren, ze te stimuleren en op zoek te gaan naar activiteiten zonder het huis af te breken. Als hij wakker was, was hij aanspreekpunt voor de 100 000 vragen die Gijs altijd heeft. Dana kon hem gemakkelijk laten weten met wie ze was en waar. Hij kon ze helpen herinneren aan huiswerk en erbij zijn als ze het maakten en zijn hulp nodig hadden. Een liefdevol persoon waar Gijs, ik, Spot en de katten (Dana vanwege hormonale wijzigingen in haar systeem wat minder) met alle soorten van genoegen tegenaan leunden/hingen/lagen voor rust, lichaamscontact, warmte, genegenheid en intimiteit. Als ik softbal had, training of wedstrijd, dan at Bram met de kinderen en zorgde dat ze naar bed gingen, hij was thuis en dat gaf ze vertrouwen om ook lekker en ontspannen naar bed te kunnen gaan. Hij gaf tussen de middag Spot te eten en deed de kleine plas-rondjes, want die zorgden ervoor dat hij nog een beetje buiten kwam. Als ik bij de weekboodschappen of bij de PicNic iets vergeten was, deed hij de mini boodschap bij de Jumbo. En zo zijn er vast nog een hoop kleine dingetjes te noemen. En ik, ik deed de rest, boodschappen, zuigen, dweilen, badkamer, de was, vouwen, inruimen, de grote rondes met Spot, iedereen overal heen brengen en al die andere ontelbare dingen...
Maar nu probeer ik ècht alles te doen ook de dingen waarvan ik ze bij Bram te weinig vond en ik slaag er erg slecht in... De grote dingen lukken redelijk (ook nog eens met hulp van de huishoudelijke hulp), wassen, vouwen, inruimen, boodschappen, koken, afruimen... Maar het gaat ten koste van de kleine dingen... Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst ècht op de bank gezeten heb, tv gekeken, met de hond tegen me aan of een kat op schoot, een film of een programma. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst lekker met Spot, Dana en Gijs even ècht een lange wandeling in het bos gemaakt heb. Wanneer ik voor het laatst weer eens "Ja" zei tegen plannen en ideeën van de kinderen die veel vergen. Ik heb laatst, omdat ik het voor de 627 keer beloofd had, de was laten liggen om Minecraft te spelen met Gijs. En daarna de was 's nachts maar om half 1 staan doen. Voorheen "verdwaalde" ik wel eens in filmpjes op Youtube of Facebook, nu verdwaal ik in mijn eigen gedachten, soms is mijn hoofd zo druk met alles, dat Dana of Gijs me uit school aan tafel aantreffen en ik door hen uit mijn gedachten opgeschrikt word en dan besef dat ik al een uur of meer alleen maar zit te (over)denken.
En die gedachten zijn het 2e "iets". Want wat ik zeg en denk en dan Blog, zo blijkt, kan heel rakend (ook positief gelukkig) of zelfs kwetsend zijn voor anderen. En ik wilde eerlijk zijn, eerlijk duurt het langst, maar eerlijk is wel het moeilijkst voor mij en voor de ontvanger. En eerlijk zijn in wat ik voel of denk of meemaak, wil niet zeggen dat de ander "iets schuld is". Soms is iets gewoon zo. Soms is er geen schuld en ik zie dat heel duidelijk, maar de ander misschien niet zo. Als ik me zelf "gekwetst" voel, ook al is dat onbewust, voel ik me ook aangevallen en geraakt en ben ik geneigd boos te worden en het niet als onpartijdig te zien. Ik kan me dus voorstellen dat wat ik schrijf soms misschien kwetsend is en dat mensen daardoor geraakt worden. Dus besluit ik soms de dingen die ik meemaak en wat ik daarvan vind of denk, toch maar voor mezelf te houden. Ik ben al zoveel kwijt, ik wil niet nog meer moeten missen, omdat ik momenteel moeite heb met communiceren naar mijn omgeving en mijn omgeving naar mij.
En samenhangend met gedachten zijn mijn emoties. Ik ben met de therapeut keihard aan het werk met die krengen. Op de eerste plaats probeer ik een toegang te krijgen in het herkennen van wat ik wanneer voel en waarom. Alleen dat is al vreselijk moeilijk, zwaar en vermoeiend. En daarnaast heb ik ook nogal last van de "stel je niet aaneritis" wat een soort van het tegenovergestelde is van de "aanstelleritis". Het komt er op neer dat ik van mezelf allerlei dingen helemaal niet MAG voelen, want dat zou me een minder (sterk/leuk/krachtig/slim/goed/perfect) mens maken. Wat ook niet helpt is dat ik een een enorme huilebalk ben. Daarmee bedoel ik dat wanneer ik ontzettend geschrokken ben (bang) dan ga ik huilen, wanneer ik onwijs gefrustreerd en boos ben; huilen, intens gelukkig of ontroerd; je raadt het al... huilen... En wanneer ik verdrietig ben of pijn heb; huilen.
Lastig dus, om uit te vinden welke emotie er is als ik huil, ook voor mezelf, want ze lopen zo lekker in elkaar over en sommige ontken ik liever.
Ik kan bijvoorbeeld "verzuipen in de was" (zeg bv om half één 's nachts, omdat ik Gijs graag wat quality MineCraft tijd met mij gunde). Dan ben ik moe, gefrustreerd over de hoeveelheid was en waarom ik dit niet eerder gedaan heb, dan razen mijn gedachten door mijn hoofd over dat ik dit niet volhou, hoe oneerlijk het is, hoe zielig ik mezelf dan wel eens voel, hoe sneu het is om jezelf zielig te vinden, dat ik boos word dat ik mezelf zielig vind, hoe dat nu moet als ik wel weer 32 uur werk, dat ik dan alleen maar functioneer als werkpaard en onze kinderen ver van mij verwijderen terwijl ze me juist zo nodig hebben en dat zelf niet eens beseffen, daar raak ik verdrietig van, dan wenste ik dat ik nooit gezeurd had over de hoeveelheid werk die Bram al dan niet deed en dat hij er gewoon nog was, daar raak ik nòg verdrietiger van. Dan krijg ik een hysterische huilbui, die overgaat in paniek, omdat ik bang ben dat ik dit gewoon niet kan. En tot slot ben ik boos, omdat de was zo ook niet verder af komt, ik nòg later in bed kom, morgen dus nog vermoeider ben en dit hele riedeltje zich dus weer herhaalt.
Of, ik heb een "goede dag", er lukken dingen, ik denk heel even niet aan Bram, dan komt de shock... 1) Ik dacht niet aan Bram; hoe kan ik nu niet aan Bram en het verliezen van Bram denken!? 2) Ik kan me dus alleen maar heel eventjes ok voelen, als ik niet aan Bram denk? 3) Ben ik hem aan het vergeten? 4) Is mijn rouw nu aan het stoppen? En moet ik dan dus weer "normaal" functioneren? 5) Ik wil nog helemaal niet stoppen met rouwen om Bram! 6) Ik kan ook nog helemaal niet stoppen met rouwen om Bram! 7) Dat is gek! Wie wil er nu wel graag rouwen? Wie wil er nu verdrietig zijn? 8) Ben ik gek aan het worden? Is dit wel gezond/normaal/goed?
En los van het geraas over mijn eigen gedachten en emoties, maak ik me daarbij dus ook weer druk over mijn omgeving en wat die er wel allemaal niet van vind.
Zo ben ik dus naar de kapper geweest, net als iedereen na de lockdown heb ik namelijk óók direct een afspraak gemaakt, alleen ga ik naar een speciale krullenkapper, dus daar was 8 weken later pas plek... Ik wilde mijn haar ook weer knallend rood, zoals Bram mooi vond.
Zoals toen ik verrast werd door mijn afstudeer-studie-genootjes Tim en Tamara door samen met Nathalie, Martijn en Judith opgegeven te zijn voor het TV-programma Looking Good. Ik kon me herinneren dat Bram (we hadden toen net weer enkele weken verkering), de halve nacht is opgebleven om maar naar me te blijven kijken. Hij schreef me in één van zijn brieven die ik ontving in Afrika "Ik vond laatst nog één van je prachtig mooie rode krullende haren en ik kan me weer helemaal voorstellen hoe mooi je eruit ziet, ik mis je en verheug me op je thuiskomst". Bram was verzot om mijn rossige krullen, maar vooral ook op de felle rode, dus maakte ik de afspraak...
En omdat na zo lang wachten en zo'n verschil ik dat ook wilde delen op Social Media, knalde ik mezelf met mijn nieuwe look online. Totaal niet nagedacht over het effect dat het zou hebben. De ene na de andere positieve reactie vloog mijn meldingen binnen. En dat is dus juist supertof zou je denken, maar mijn hoofd schrok zich wederom rot en dacht precies averechts: 1) Waarom heb ik een foto van mezelf gepost? 2) Hoe ongepast om in de rouw een foto te delen waar je lachend op staat! 3) Je man is dood en jij pakt lekker even een kappertje! 4) Wat moeten de mensen wel niet denken? 5) Niet werken en wel gewoon naar de kapper! 6) Zeuren over je financiële situatie, maar wel naar de kapper gaan? 7) Wat moeten de mensen wel niet denken? 8) Nu denken ze vast dat het beter gaat! 9) Nu denken ze vast dat het over is! 10) Als je nu weer verdrietig bent, dan vind iedereen dat vast heel hypocriet! 11) Is het ook niet hypocriet? Dit kun je echt niet maken!
En hoewel mijn verstand ook heus wel wat relativeerd houd het me bezig. Ik zou helemaal niet bezig moeten zijn met wat MEN van mij vind. Ik zou bezig moeten zijn met wat ik vind en mijn eigen argumenten zijn goed genoeg. Toch heeft mijn verstand mijn gevoel daarvan nog niet te weten overtuigen.
Ook vind ik het moeilijk, nu ik erachter gekomen ben, dat alle (ook de mooie) herinneringen, geraakt zijn door verdriet nu Bram er niet meer is. Ik kan namelijk niet meer terugkijken zonder ook een beetje weemoed te voelen. Maar ook de dingen die ik/we nu en in de toekomst nieuw beleven zullen geraakt zijn door verdriet, juist omdat hij er niet bij is. Dat verdriet zal dus altijd meegaan als een soort stempeltje, ieder documentje in mijn hoofd heeft het stempeltje en ieder nieuw documentje dat in mijn hersenen opgeslagen word zal dat stempeltje hebben.
Het deed me denken aan de Disney film "Inside out" of in het Nederlands "Binnenstebuiten". Waar je in het hoofd van een meisje (Riley) meekijkt met de belevenissen van haar emoties Blij, Bang, Boos, Afschuw en Verdriet. Waar Blij moet leren dat Verdriet er ook is en mag zijn en dat zij óók de herinneringen mag aanraken (en dus soms verdriet toevoegd).
Zo razen de gedachtes en emoties door mijn hoofd en vergeet ik vooral "nivea" (niet invullen voor een ander). En nu was ik altijd al een overdenker, maar alles lijkt zoveel moeilijker nu...
Ik las een stukje van het interview met Maxima (ter ere van haar 50e verjaardag), ze noemde Willem-Alexander haar anker. Ik denk dat Bram mijn anker was. Mijn stabiele factor, als echtgenoot, als vader, als vriend, maar ook als de patiënt die hij was. Nu valt zijn hulp, zijn steun en zijn echte onvoorwaardelijke liefde weg en is er opeens noodzakelijke gelegenheid om te kijken naar mezelf, maar dan wel zonder mijn anker, zonder mijn houvast en dat terwijl er een storm raast... In mijn hoofd... (Overigens momenteel ook buiten...)
Dus gelukkig krijg ik nog steeds de vraag; "Hoe is het nu?", maar helaas vind ik het tegelijk ook nog steeds de meest moeilijke vraag die je me kunt stellen. Ik zal hem eerlijk beantwoorden, maar eerlijk is tegenwoordig; "Ik weet het niet!"
Mijn emoties, gedachten en mijn tijd zijn in de war en ik heb het gevoel dat ik alles tegelijk moet bevechten en dat de wereld gewoon doordraait. Ik wil afspreken, ik wil werken, ik wil mijn huis op orde hebben, ik wil financieel alles gereged hebben, ik wil een goede, begripvolle, lieve moeder zijn, ik wil een steunende, grappige liefdevolle vriendin zijn, ik wil een goede softbalspeelster zijn, ik wil mijn gezondheid op peil houden en gezond eten en sporten... Ik wil het allemaal wel, maar het lukt niet en ik zie enorme Mt. Everesten om het te kunnen bereiken...
Je liefste verliezen is niet "alleen" je liefste verliezen...
Je verliest zoveel meer!
Reactie plaatsen
Reacties