18 April 2021 De Schipbreukeling

"Waar denk je aan?"
Dat "vraagt Facebook" onderaan de lijst van herinneringen...

Herinneringen op Facebook die ik zorgvuldig doorneem om maar niks te missen over Bram... Om zo veel mogelijk op te blijven nemen, om maar niet te vergeten... 
Herinneringen die nu nog vol van Bram zijn... Veelal herinneringen van slechte momenten... De momenten waarop ik bang, verdrietig en uitgeput was...

Veeeeeeeeeeeel onzekerheid, maar altijd hoop...

Nu is het bijna half 3 in de nacht... Na een kleine periode dat er wat lichtere dagen waren heb ik nu weer het gevoel dat ik weer onder in de put sta... Zomaar... Opeens was het weer heel erg donker...

Zekerheid, maar geen hoop...

En wederom is "social media" (en tegenwoordig mijn Blog) mijn uitlaat... Want ik ben bang, verdrietig en uitgeput...

Het is als schrikbreuk midden op zee...

De storm komt, met man en macht poog je te voorkomen dat het schip zinkt... Je werkt je een slag in de rondte, doet alles om te voorkomen dat het gebeurd, maar het gebeurd toch...

Dan het trauma, het ijskoude water, de golven over je heen, overleven, kinderen redden en bovenhouden, eerste hulp, bovenblijven, ademen...

Dan trekt de mist op, je bekijkt de schade, je klampt je vast aan wat brokstukken... Je ziet de impact, je ziet dat alles wat het schip drijvende hield, vergaan is... Je ziet geen land...

De stilte... Je vraagt je af: "Wat nu?". Blijf je bij het schip? Of zwem je er van weg? En als je blijft, wat zijn je opties... En als je zwemt, waar zwem je heen?

Maar de zee wacht niet, de zee gaat door... De wereld draait rond en de maan en de zwaartekracht laten de zee alsmaar veranderen...

Dus terwijl je al gevochten hebt om het schip NIET te laten zinken, strijdend om na de schipbreuk uit de storm te komen, al watertrappelend aan de oppervlakte te blijven, leunend op wat drijfhout, begint het eerst zo kalme oppervlak weer te deinen en voor je het weet zit je weer midden in een storm...

En dat gaat maar door, de golven komen plots, overspoelen je, zakken wat af, om je vervolgens weer half te verzuipen... Je weet niet wanneer, je weet soms niet waarom en als je denkt dat je voorbereid bent, dan bijt er wel een haai in je teen om je eraan te herinneren, dat jij niet de controle hebt... Je bent overgeleverd en je moet watertrappelen, ademen, vechten, zwemmen, spartelen, worstelen, bovenblijven en oh ja... zorgen dat Dana en Gijs ook overleven...

En ja er waren lichtere dagen... Die tevens een doodeng schuldgevoel meebrengen... Maar misschien zijn het de lichtere dagen die het contrast met de donkere zo groot maken, dat het lijkt alsof de donkere nóg donkerder waren dan eerst... Waardoor het lijkt alsof het slechter gaat, dan dat het zelfs oorspronkelijk ging... Waardoor het lijkt alsof het ellenlange gevecht dat ik voer met mezelf en de situatie, compleet nutteloos is, omdat ik toch weer afglij in het donker...

En soms... bijvoorbeeld om half drie 's nachts (of 's ochtends als de wekker gaat na zo'n nacht) soms lijkt het dan heel verleidelijk om jezelf maar gewoon af te laten glijden naar het donkerte... Een verlossing van het gevecht...

Maar dan zijn er die twee... Die twee apenkoppen... En dan haal ik het maar weer uit mijn tenen of mijn tandvlees of whatever waar er nog wat zit... En verzamel weer wat drijfhout, zoek weer naar een kustlijn of een spikkel blauwe lucht... Voor hen...

Maar mijn God wat is dit moeilijk zeg... Ik ben weer zo intens verdrietig dat het fysiek weer pijn doet...

En ik wil zo graag antwoorden... Weten waardoor het komt, oplossingen zoeken, die uitvoeren... Maar naast het ongelooflijk missen van Bram, weet ik niet hoe het komt, wat is nu de trigger...

Misschien omdat alles rondom de herinnering aan het overlijden nu "afgerond is"? En daarmee bedoel ik, de herinneringsboxen zijn af (en raken aardig vol), foto's hangen, papa knuffels gekregen, as  is opgehaald, Gijs zijn urntje is gevuld en heeft een plekje, glasreliek is gekomen, kettinkjes van Dana en mij zijn binnen, de herdenkingsdienst is geweest... Alles is "afgerond", dus nu moet ik ook maar afronden? Is dat het gevoel?

Ik weet het niet... 

Het was een emotionele week... 

Zou dat het zijn?

Emoties vliegen alle kanten uit... Vandaag ook...

Vandaag was de Top 40 Classic van QMusic met Joep Roelofsen... Deze keer 2013... Stemmen voor welk liedje gedraaid zou worden... Pink en Nate met Just give me a reason was er 1 van... Uiteraard stemde ik daarop... Ik gaf als reden in een spraakbericht: "Ik stem op Pink en Nate, omdat dit de openingsdans was van mij en mijn man Bram op ons huwelijk. Ik ben Bram in December verloren, dus dit is een mooi nummer met een mooie herinnering, dus kies ik absoluut Pink!"

Just give me a reason werd als meeste gestemd, op de radio hoor je dan een greep uit de stemmers en hun reden... Ik zat er niet bij... Totdat Joep zei: "En voor iedereen die nu iets anders gestemd heeft en baalt dat het dit nummer is geworden, weet dan dat we er met zijn allen Séverine wel heel blij mee maken, zij stuurde namelijk dit spraakbericht... -gevolgd door mijn ingesproken bericht-"

Ik heb tranen met tuiten zitten huilen... Zo mooi! Zo speciaal ook weer... 

Vandaag was ook weer kids rouwgroep voor Dana in het Toon Hermans Huis... Dat ligt heel dicht bij het hospice zo bleek... want "plots" trof ik mezelf huilend in de geparkeerde auto voor het hospice... Hier is Bram overleden... Het besef, de herinnering...
Om mezelf even later af te vragen wat voor gestoorde mental breakdown ik nu weer heb...

En zo gaat de zee maar door...

Grijs, dreigend en ontzettend grillig...
Want als ik ploeter, hoop ik op kalmer water...
Als ik kalm water heb, weet ik niet wat ik moet doen en raak ik in paniek...
En als het kalme water weer dreigt over te gaan in storm krijg ik óók een paniekaanval omdat ik te moe ben om weer te ploeteren... 

Over moe gesproken...

Ik moest maar eens gaan slapen...