In het begin werd ik een soort van hysterisch als de kinderen "Bram's plek" in bed innamen om bijvoorbeeld op onze kamer TV te kijken...
Eerder noemde ik al dat ik niks heb waar Bram's geur nog aan zit, dus dat was het niet.
Ik heb in het begin bij het verschonen van "ons" bed óók steeds zijn schone, niet gebruikte kant (lit jumeaux of hoe je dat ook schrijft) mee gewassen... Daarna een poosje zijn kant opgemaakt gelaten en mijn kant vervangen, maar daardoor kwam het dat ik met regelmaat onder een "ander" dekbed lag dan die naast me en dat vond ik ook een gek idee...
Toen heb ik maar besloten om er een standaard water- en vuil afstotend hoeslaken overheen te doen met een plaid en werd het een plekje waar zijn knuffels (onder andere de vele die hij kreeg in het hospice) neer te zetten...
In de eerste 2 maanden na het overlijden van Bram hebben Dana en Gijs onwijs vaak bij elkaar "gelogeerd" in Dana's uitschuifbare 2 persoonsbed. Ze schreven in een speciaal herinneringsboekje samen en spraken samen over Bram.
Maar daarna had Dana minder behoefte aan een kleiner broertje in bed en wilde ze niet meer.
Dus nodigde ik Gijs uit om te logeren. Maar Gijs wilde niet "op papa's plek". Ik heb hem verteld dat mijn vermijdende gedrag in het begin kwam van verdriet en dat ik het niet meer erg vind als HIJ daar zou liggen, maar Gijs gaf aan het zelf niet te willen. Dus sliepen we samen op zolder in het logeerbed... Dat had geen "kanten van iemand".
Gisterenavond liep ik het avondrondje met de hond. Rond 22u. Ik werd gebeld, ik schrok, want maandag belde Dana in paniek op dat Gijs alles ondergespuugd had, dus ik dacht dat het wéér raak was. Maar dit keer was het Gijs... Hij kon ècht ècht niet slapen. Hij had al 5x de ontspanningsoefeningen gedaan, geplast, slokje water gedronken, maar niks hielp.
Gijs is de laatste tijd ook wel een beetje uit zijn normale hum... Zoals gezegd maandagavond spugen, maar daarvoor al... Niet iets waar je de vinger op kunt leggen, maar wat je als moeder gewoon voelt en observeerd. Het verzetten van de klok? School? Verdriet dat beetje bij beetje vermomd als andere emotie eruit moet? Ik weet het niet. Dus ik vertel hem dat ik het rondje met Spot afmaak en eraan kom. Van onze reis naar de Dominicaanse Republiek hebben we nog melatonine tabletjes on te helpen met de jetlag, sinds Bram's overlijden gebruiken de kinderen ze soms als ze te overstuur of verdrietig zijn om te slapen. Het is natuurlijk, je kunt niet overdoseren en het is dus veilig, toch wil ik niet dat Gijs zelf in de medicijnla gaat prutsen. Ik vertel hem dat als ik thuis ben en hij nog niet slaapt hij de melatonine mag, soms ontspant alleen het idee al en ik hoop hem slapend aan te treffen.
Maar het mannetje is nog wakker en als ik bij hem kom slaat hij zijn armpjes om me heen... Ik vraag hem of hij bij mij wil slapen... Ik zeg meteen erbij dat het in papa's en mama's bed is (want ik ben ook moe, moet ook naar bed en heb geen zin om nog het logeerbed vrij en op te maken), ik zie hem twijfelen... Ik twijfel ook...
"Ja!" zegt hij en dus werd na bijna 6 maanden Bram's helft voor het eerst weer bezet...
Toen we gingen slapen was dat niet raar, de melatonine en mijn warme hand op Gijs' rug hielpen hem heel snel in slaap...
Ik keek met mijn oortjes in nog even snel een aflevering van een serie (want als ik laat naar bed ga, slaap ik wel kort, maar ik slaap ten minste).
Na de serie kijk ik naar Gijs en die is diep vertrokken...
Ergens midden in de nacht schrik ik wakker... Vaak heb ik dan in mijn hoofd het beeld van een silhouette van een slapende Bram naast me en duurt het een paar seconden voordat ik terug ben in de keiharde realiteit dat hij er niet is en nooit meer zal zijn. Maar nu bleef er een silhouette... een ademhaling... warmte... geluid...
Ik besef me gelukkig dat het Gijs is en onderdruk een snik... Wat raar, wat doet je zintuiggeheugen gekke dingen met je... Even staar ik naar Gijs... Zijn rustige ademhaling zorgt ervoor dat ik zelf snel weer in slaap val...
Om 7u worden we allebei wakker van zijn "Iron man" wekker... Hij kijkt me grijnzend aan en kruipt tegen me aan... Wat fijn wakker worden om samen even te knuffelen, aaien, warmte en gezelligheid... En natuurlijk kan Gijs de verleiding van een kietelgevecht niet weerstaan...
Wat ontzettend dubbel... (Nee geen zorgen, het nummer van de jeugdzorg hoeft niet opgezocht te worden), maar met Gijs zijn warme lijf in mijn armen, aaiend over zijn bolletje, denk ik wel terug aan de momenten met Bram... Voor het eerst schieten er weer beelden in mijn hoofd van Bram en mij samen thuis in ons bed... Ik had eerder vaak steeds herinneringen van de laatste periode... Bram in het hospice en ik thuis... En ja als ik heel erg mijn best doe dan komen er wel andere beelden, maar het gevoel bleef een beetje uit... Maar nu dacht ik weer aan allerlei momentjes samen en kon ik het me ook levendiger herinneren... Hoe hij lag, hoe hij sliep, zijn ademhaling, hoe ik ook bij Bram over zijn rug of door zijn haar aaide... Het leek een beetje alsof Gijs de herinnering heeft afgestoft, door de plek te bezetten en weer levendig te maken... En dat was dubbel, pijnlijk, omdat het weer de zenuw raakt van alles wat we moeten missen. Mooi omdat het me ook wat herinneringen teruggegeven heeft en de "no go" van bij mij slapen voor de kinderen (!) is opgeheven.
Reactie plaatsen
Reacties