11 Maart 2021 De Lusten en Lasten van Lotgenotengroepjes

Zoals te lezen is onder het kopje; Informatie en Hulp - Toon Hermans Huis Amersfoort, of via de link hierboven, nam ik deel aan een lotgenotengroepje. Er was nog die keer dat Bram 1 dag overleden was, toen ik graag mijn verhaal wilde delen. Dat was voor veel lotgenootjes confronterend, maar toch ook helpend, omdat ik blijkbaar heel open was voor alle "moeilijke" vragen. Zodoende was ik de keer erop weer bij om ook de uitvaart te bespreken en mijn visie te geven op waar je in terecht komt na het overlijden. De keer daarop ging over "Hoe vertel je kinderen..." en ook toen nam ik deel, samen met een ander lotgenootje dat eerder dan ik al haar partner verloor. Om toch mee te luisteren, maar ook vanuit onze kant uit ervaring te delen. Maar nu is het klaar... Ik ben niet meer het lotgenootje van "de mensen met een partner met kanker". Ik ben nu lotgenootje met "de mensen die hun partner aan kanker verloren zijn". EN zo zie je maar dat NIEMAND eigenlijk in het eerste groepje wil deelnemen, BEHALVE de mensen die in het tweede terecht gekomen zijn. 

Toch verlaten mensen het eerste groepje ook om andere redenen dan de "ongewenste promotie" naar de volgende groep. 

GELUKKIG zijn er mensen die (voorlopig) genezen van kanker en die hun leven kunnen opbouwen na deze zwarte periode, zo verlaat dan ook hun partner ons groepje.

Er zijn ook mensen die niet vinden wat ze nodig hebben en het bij een kennismaking laten. Dat leid mij naar een mooie anekdote over een heftige avond. Ik zal het NOOIT vergeten en met de huidge mensen die daar toen bij waren kunnen we er nog steeds vreselijk om lachen, maar toen, toen was het pijnlijk en mooi tegelijk.

De begeleiders van die avond, lieten ons weten dat er deze avond een flink aantal nieuwe mensen zouden deelenemen. Toen ik binnenkwam zaten er al een aantal mensen waar ik het hoofd niet van kende, dus schudde ik (toen was dat nog heel normaal) ze de hand en stelde me voor. Ook de welbekende mensen waren aanwezig en zo druppelde iedereen binnen. Het was tijd, er werd koffie en thee ingeschonken naar believen en er werd geopend. Uiteraard beginnen we bij nieuwe mensen altijd met een voorstelronde van de "langer zittenden" en zo door naar hun verhaal, dus iemand deed de samenvatting van zijn/haar verhaal, toen er plots iemand naar binnen stormde. Een jongeman, best wel overstuur, geaggiteerd, tikkeltje agressief... "Ja, ik ben te laat, maar de deur was op slot, niemand legt ook uit hoe het werkt! Ik was al bijna weer weggegaan, maar toen deed iemand de deur open en zei dat ik hier moest zijn!!!". We waren allemaal wat geshockt en de begeleiders maakten snel een plekje vrij om deze meneer zo snel mogelijk iets comfortabeler te maken. Waarop 3 van de "nieuwe mensen" de gelegenheid namen om uit te leggen, dat zij geen deelenemers waren, maar nieuwe vrijwilligers van het Toon Huis die een vergadering hadden over sponsering en blijkbaar in de verkeerde ruimte zaten... Ze legden uit dat het hen speet het eerste zo persoonlijke verhaal aangehoord te hebben, maar het gaf ze wel de kracht om aan de slag te gaan, omdat ze een letterlijke inkijk kregen in waar ze het voor doen. Ze wilden het verhaal ook niet onderbreken. Met het schaamrood op de kaken verlieten zij de ruimte. Waarop de opgewonden meneer opnieuw erg woest en geaggiteerd begon uit te leggen hoe kut hij het wel niet had en hoeveel extra prikkels hem dit gaf, of dit normaal was en het altijd zo rommelig er aan toe ging... Er volgde een heel agressief betoog over zijn zieke vrouw, zijn kindertjes en hoe oneerlijk en heftig het allemaal was. En niemand van de aanwezigen durfde zich eraan te wagen hem te vertellen, dat we allemaal in dat schuitje zaten, hij was echt heel heftig overstuur... Zelfs de begeleiders zaten met hun mond vol tanden. Een van hen had last van de agressieve wijze waarop deze meneer zichzelf uitte en vroeg aan de ander om het even op te pakken. Daarop besloot zij een meditatie te doen om de spanningen van alle prikkels die er geweest waren in de eerste paar minuten lo te laten... Hier raakte ik dan weer van overstuur, want ik hou niet van meditatie in groepjes, dit was "mijn groepje" en er kwam één iemand die de complete serene, ontspannen en humoristische sfeer die "wij" zorgvuldig hadden opgebouwd omver blies en nu moesten wij plots maar allemaal gaan mediteren. Maar zelfs na de meditatie werd de sfeer niet kalmer, met de "oude rotten" wisselde ik wat blikken, iedereen leek op eierschaaltjes deze avond te betreden. Totdat daar één van van mijn soulmate-Toon-maatjes aan het woord kwam. Direct gericht aan overstuur-meneer boodschapte hij: "Wat heb ik een medeleven voor jou... Wij hebben allemaal deze problemen en hebben daar allemaal heel veel verdriet van... Maar wat heftig dat jij er ook nog zoveel boosheid bij draagt!"

BOEM! Angel eruit... De ballon liep leeg... Het boosheids-schild viel van overstuur-meneer af en de avond werd nagenoeg weer een lotgenoten avond zonder reserves. Alleen overstuur-meneer is niet meer geweest, voor hem was het denk ik te vroeg of gewoonweg niet geschikt om deel te nemen. 

En dat brengt mij dus bij het onderwerp. Lotgenoten contact KAN heel fijn zijn, maar je moet je ook beseffen dat je te maken hebt met groepsdynamiek. Ik had niet meer recht op een niet-medidatie-groepje dan iemand anders in het groepje die meditatie wèl heel fijn vind. De besproken problemen in de groep zijn geen wedstrijdje wie het, het allerslechtste heeft. Je kunt de ene persoon meer mogen dan de andere, toch zul je ze allemaal moeten accepteren, de andere persoon kan jou meer mogen dan dat de bedoeling is (maar dat is weer een andere anekdote), gelukkig hoefde ik dat niet te accepteren.

En wat soms de allermoeilijkste is; je moet kunnen luisteren, zonder mee te nemen en kunnen delen zonder dat de anderen het aannemen. 

Daarmee bedoel ik dat iedereen daar natuurlijk komt met hun rugzak vol met grindtegels (ter ere van dezelfde persoon die de overstuur-meneer ont-angelde). Die grindtegels worden op tafel gelegd, er word gekeken naar oplossingen om de grindtegels lichter te maken, helemaal op te lossen, of gewoon maar even uit het rugzakje te halen om er een ander licht tegen aan te houden, maar het is zaak dat je enkel en alleen jouw eigen grindtegels mee terug naar huis neemt. 

En hoe logisch het ook klinkt, dat je genoeg hebt aan je eigen grindtegels, soms bouw je met lotgenootjes óók een soort vriendschap op, als jouw grindtegels op dat moment dan net even wat minder zwaar zijn, is het best lastig om niet 1 of 2 van de ander over te nemen. 

En nu, nu zit ik weer met het euvel dat er een lotgenootje is uit het oude groepje, (naar mijn idee nog niet zo heel lang, ik was bij haar eerste keer aanwezigheid, maar daarna ging het met Bram en mij minder goed, kwam er Corona, was alles online en heb ik een aantal bijeenkomsten gemist) die deze week haar partner verloren is. Opeens word je in je emoties en gevoel teruggekwakt naar 16 december... Er word bij iedere nieuwe persoon in het THH groepje herhaald; "Neem mee wat je kunt gebruiken, maar laat liggen wat je problemen vergroot"... En ik heb die boodschap dus vaak voorbij horen komen, dat lukte mij over het algemeen vrij aardig. Alleen nu is komt alles wel heel dichtbij, omdat voor mijn gevoel Bram ook nog steeds "maar pas geleden" is overleden. Het is moeilijk dat los te laten. 

Ik ga dus vrijdag, net zoals mijn lotgenootjes voor mij, de kinderen en Bram hebben gedaan, haar "bijstaan" voor zover dat kan. En omdat ik dat niet alleen wil doen, omdat het me ontzettend zwaar lijkt om zo kort na Bram aanwezig te zijn bij een onderdeel van een afscheid, moest ik op zoek naar steun... En waar vind ik die? Juist, bij mijn lotgenoten!