Bram’s lievelingsbloem, zo kwam ik achter in de periode dat we voorbereidingen troffen voor zijn levenseinde, is de klaproos.
Voordat hij hoorde over de mogelijkheid van het schilderen van een softbalnaad op zijn kist, had Bram ook een kist gezien met klaprozen, die vond hij erg mooi!
Toen wij oriënteerden op de hospita in de omgeving kwamen we ook op de website van Hospice Nijkerk. Zij hebben iedere kamer aan een bloem gekoppeld, zo is er ook een kamer “Klaproos”, Bram zei, dat als hij dáár terecht kon, zijn voorkeur naar klaproos zou uitgaan (voor zover hij dat zou kunnen kiezen).
En waar ik bij geschiedenis vaak verstek moet laten gaan, omdat ik er weinig van weet, was Bram natuurlijk geïnteresseerd in alles rondom de Eerste en Tweede wereldoorlog. En zo vertelde hij me ooit over Ieper, een Plaatsje in België. Er zou een museum zijn en hij vroeg zich af of het te plannen was om daar langs te gaan op de heen- of terugweg van een van onze vakanties naar Frankrijk. Maar zeurneus die ik was (ik moest dat takke-eind namelijk alleen rijden hoor!), zag ik dat niet zo zitten. Het is er dus nooit van gekomen.
Nu ben ik een beetje een "zwevende kiezer" wat betreft het hiernamaals. Ik weet het gewoon niet zo goed. Ergens hoop ik op een hiernamaals waarin ik herenigd word met o.a. Bram. Maar ik hoop dat Bram niet hoeft toe te kijken hoe we struggelen met zijn verlies. En ik wil eigenlijk al helemaal niet de "zweefteef" zijn, die opeens "tekens van bovenaf" ziet. Ik hou van realistisch, verklaarbaar en lekker wetenschappelijk bewezen enzo...
Toch leken de klaprozen me opeens om de oren (of naar de keel?) te grijpen...
Op 12 februari postte de tattoo artist die Bram en mij voorzien heeft van onze "Hersen, Hart, Puzzelstukje Tattoo" een berichtje over de "Remembrance Poppy".
En de vader van Bram had me verteld dat hij foto-albums gevonden had. Twee die Annemie (Bram's moeder) gemaakt had voor Dana. En eentje waarin jeugdfoto's van Bram zaten. Hij zou ze de eerstvolgende keer meenemen. Dana's foto's zaten in leuke Minnie Mouse Albums... Maar Bram's foto's zaten... Nah jah... Kijk zelf maar...
Ik ben toen toch maar eens wat gaan opzoeken...
Door simpelweg "klaproos" in te toetsen in Google kwam ik al heel ver...
Zo kwam ik erachter dat het helemaal niet gek is dat Bram's lievelingsbloem de klaproos is. In de iconografie is de klaproos het attribuut van Hypnos, de Griekse god van de slaap.
En dat je Klaprozen veelvuldig op "gekke" plekken tegenkomt is dus ook helemaal niet zo gek; Klaprooszaad ontkiemt vooral wanneer de grond wordt verstoord. Klaprozen (poppies) bloeien als andere planten in de buurt dood zijn. Klaprozenzaden kunnen jarenlang op de grond liggen en pas beginnen te groeien als de nabije planten en struiken weg zijn, bijvoorbeeld als de grond werd omgewoeld en vervuild. De meeste klaprozen zijn altijd waar te nemen op plekken waar slooppuin in de grond ligt. De klaproos is namelijk een pioniersoort. Dus de Klaproos staat voor toch kunnen groeien en bloeien als alles om hem heen verstoord is...
In China zijn er verschillende betekenissen voor deze bloem. Allereerst symboliseerde hij schoonheid, ontspanning en vrede, tegelijkertijd werd hij geassocieerd met onderwerping, hij diende als de personificatie van de nacht voor hen. Chinese ingezetenen geloofden ook dat papaver geassocieerd is met de natuur, dient als een symbool van de dood en de geboorte van een nieuw leven, dat wil zeggen, het heeft een directe verbinding met de levenscyclus en het proces van menselijke wedergeboorte. Na de tragische Tweede Wereldoorlog kreeg de klaproos nog een andere betekenis: herinnering en respect voor de dood.
En dat laatste vind je vooral terug als je dus op zoek gaat naar "Remembrance Poppy". Het bracht me regelrecht naar Ieper en het gedicht van Majoor John McCrae; "In Flanders Fields".
In de woestenij van het front, waar pas nog duizenden soldaten sneuvelden, zag McCrae oneindig veel klaprozen opschieten. Een militair kerkhof vol klaprozen: het is een beeld dat tot de verbeelding spreekt en dat bol staat van de typische dubbelzinnigheid. De klaproos is immers veel dingen tegelijk: niet tegen te houden, maar ook vluchtig, verdovend en toch verheffend. Het is een kwetsbare bloem op de grens tussen lofdicht en lijkrede. Voor McCrae hield deze ‘kollebloem’ de herinnering levend aan een jonge, in de kiem gesmoorde generatie.
De aanblik van de bloem is vervuld van symboliek: niet alleen zijn de blaadjes rood als het bloed van de gevallenen, en is het binnenste zwart, kleur van rouw, in het hart van de bloem is ook een kruisvorm te zien, christelijk symbool van lijden en verlossing bij uitstek.
Papaver - afkomstig van de Klaproos - werd van oudsher als medicinale plant gebruikt, de zaden ervan werden als slaappil en verdovend middel gebruikt. Juist ook in de oorlog als Morfine voor de gewonden. Het probleem van het verleden was alleen dat mensen niet goed wisten van de verdovende eigenschappen en de noodzakelijke dosering, dus een persoon kon niet alleen slapen, maar dat ook voor altijd doen. In dit opzicht is een van de betekenissen van de tattapapaver onvoorspelbaarheid, vergetelheid, dodelijke slaap en de vergankelijkheid van het leven.
Ik vond het allemaal wel heel toevallig en een prachtige, waardevolle, symbolische overeenkomstigheid met alles wat er gebeurd is en waar we nu in terecht gekomen zijn. En ja, het zal vast net als met horoscopen zijn; het is zo breed dat het altijd wel invulling en aansluiting vind. Maar Bram vind klaprozen mooi en betekenisvol, ik vind ze mooi en ze doen me nu voor altijd denken aan Bram en ik vind de symboliek erachter prachtig!
Ik wil zelfs als het weer kan en mag met de kinderen naar Ieper om Bram’s geschiedenis“lessen” (en die van het internet) aan mij met eigen ogen te bekijken.
Ik vond de samenkomst van alle toevalligheden te bijzonder om er niks mee te doen. En hoewel ik toch echt niet van plan was van mezelf een kleurplaat te maken, kwam ik toch weer uit bij Gesoes Tattoos... Dus zonder al te veel twijfel maakte ik een afspraak: 3 maart als het zou mogen... En het mocht!
Wat een pijnlijke zaak! Zowel emotioneel als fysiek! En tevens weer zo symbolisch. Het deed oprecht best wel zeer, maar ik bedacht me dat het verliezen van Bram zoveel meer pijn deed. Ik wilde die pijn gebruiken om de andere te vergeten, maar dat veroorzaakte tranen en huilen terwijl je getatoeëerd word is niet heel handig.
Maar mijn "Remembrance Poppy" voor mijn eigen gesneuvelde strijder is een feit! Met een gigantische "Shout Out" naar Rob, want die weet zo goed mijn wensen om te zetten in zijn werk. Wat ben ik blij met het prachtige resultaat! De eerste tattoo met kleur en ook deze met een prachtige betekenis…
Reactie plaatsen
Reacties