28 Februari 2021 De kluwen van alles; nieuwe Seef

Waar ik eerst in de roes van intens verdriet verkeerde, leek datzelfde verdriet voor een korte periode opeens opgesloten te blijven in mij. Ik voelde het wel, maar het kwam er niet uit. Met droge ogen deed ik de dingen die moesten gebeuren. De hele administratieve rompslomp moest geregeld, ik moest nadenken over hypotheek, belastingen, over het eind van de maand redden en vooral hoe... Het voelde zwaar, beslissingen nemen, regelen, alles zonder Bram, maar wel met die baksteen in mijn maag. Dus luisterde ik de muziek van de uitvaart, keek ik de uitvaart, keek ik naar foto´s van Bram, van Bram en mij en van Bram en de kinderen... Ik liet misschien een traantje, maar er kwam niet echt iets, terwijl ik zo het gevoel had dat het eruit moest. Ik denk dat ergens in de periode na de roes het analyseren begon... Of liever gezegd het overanalyseren. Overal over... continu... ik kon hele delen van de dag missen, alleen omdat ik nadacht over alles en daarna dacht dat ik gek geworden was en daar weer over nadacht enz... 

Een hele heftige voor mij was, is nog steeds eigenlijk, "je kunt dus 8 jaar lang (langer eigenlijk), vechten, knokken, ploeteren en dan toch gewoon doodgaan", "ik kan dus 8 jaar of langer, alles geven wat er in me zit om proberen te voorkomen, wat me nu toch is overkomen en toch de overweldigende pijn voelen"... "Waarom, sta ik dan 's ochtends nog op? Waarom moet Gijs de tafeltjes oefenen en Dana breuken leren? Als ze morgen een ongeluk krijgen was het allemaal voor niks..." 

Was het allemaal voor niks? Nee, mijn verstand snapt dat we mooie en ontzettende gelukkige momenten hebben gehad. Dat als Bram (en wij) niet zo hard geknokt hadden, was het misschien eerder gebeurd en hadden we korter samen gehad. Maar dan nog... Het doet alsnog pijn en onze hele toekomst ligt in puin. 

Mijn verstand snapt ook dat de handdoek in de ring gooien geen optie is. We moeten door, maar mijn emoties (of soms juist het gebrek eraan) voorkomen dat ik zie hoe. Alles is zo'n opgave als je zo overanalyseerd als ik. Het is een continue pingpong van wat ik denk dat goed is en wat ik denk dat mensen ervan vinden en dan vraag ik me af of het wel goed is of dat ik te snel of te langzaam ga.

Het zou zondag de 21e prachtig weer worden, dus plande ik een picknick op het strand. Ik kocht de lekkere dingen, plande om naar Wijk aan Zee te gaan (daar heb ik leren surfen en "kende ik op zijn minst een beetje de weg"). Bereidde de kinderen voor, trok de octopusvlieger van zolder. We zouden iets leuks ondernemen!

Inmiddels was het zaterdag ervoor en met het uitlaten van Spot zag ik overal de motorrijders opduiken... Ik dacht aan het moment waarop besloten werd de Suzuki die Bram had te verkopen voor de BMW F650 GS, we hebben er samen met zijn ouders een aantal bekeken, het Dakar model was zijn droom, maar die was verhoogd en voor Bram al aardig hoog en aangezien ik bezig was met mijn rijbewijs, voor mij al helemaal. Dus het werd een mooie zilvergrijskleurige, waar we samen en apart vele mooie kilometers op gemaakt hebben. Maar de BMW werd erg onderhoudsgevoelig voor een motor die Bram dagelijks gebruikte om naar zijn werk te gaan en dus werd besloten hem te verwisselen voor de volgende droom; de Suzuki VStrom. Heerlijke motor (wel wat hoog voor mij), prima voor zijn doel en heerlijk om samen te touren. Maar de kanker sloeg toe en Bram verloor zijn rijbewijs aan epileptische aanvallen. De VStrom stond in waarde te dalen in de "winter"opslag bij de dealer en uiteindelijk hebben we besloten hem te verkopen. Dat was een trieste dag. 

En zoals ik dat dan doe, dan grijp ik Facebook en schrijf ik van mij af dat ik het mis om een motor in de schuur te hebben en met zulk mooi weer, op te stappen en weg te rijden...

En dan is daar mijn lieve reserve-papa (lang verhaal uit mijn stageperiode van 2003) Maurice, die in het bezit is van wat Bram en ik plagerig een "Chromen fauteuill" noemen... Maar hij bood aan een stukje te rijden en dan doe je niet moeilijk over het model (Grapje Muis!). En zo kwam het dat Maurice en ik een heeeeeeeeerlijk ritje maakten van Nieuwland, naar Bunschoten, naar Nijkerk, naar Putten, naar een hoop dorpjes waarvan ik het bestaan niet wist (Appel bv), Zwartebroek, Terschuur, Hoevelaken en terug naar huis. Wat was dat genieten! En anders dan voorgaande keren, bleef het schuldgevoel dat ik eerder steeds had als ik een sprankje geluk voelde, wat langer weg!

Waar ik eerst, als ik bijvoorbeeld ergens vreselijk om moest lachen, schrok van het geluksmomentje, voelde het voor het eerst niet meteen slecht dat ik genoten had. Maar dat was weer een hele gekke gewaarwording. De hele nacht heeft het me weer wakker gehouden. Is het dan nu over? Heb ik dit stuk verwerkt? Het is nèt 2 maanden geleden... Mag dat wel zo snel? Is dat normaal? Maar het voelde wel goed... Zelfs erna nog eventjes. Is dit dan mijn verwerkingstijd? En wat vinden mensen nu dan dat ik dit gedaan heb en dat het fijn was? Denken zij nu ook dat "het" "over" is? En morgen gaan we ook nog naar het strand. Zou het eigenlijk niet mijn werkweekend zijn? Kan ik dan wel naar het strand? Of is dat schofterig naar mijn collega's? Mijn hoofd draaide overuren. 

Maar beloofd is beloofd, de kinderen waren overgehaald en we zouden gaan. We reden naar Wijk aan Zee en Dana en Gijs mochten de muziek bepalen (aux aansluiting in de auto, yes...), zo zou ik zeker voorkomen dat een bepaald nummer me zou afleiden van de navigatie die ik tegenwoordig zelfs voor de weg naar huis nodig heb. Eenmaal aangekomen was het niet druk, maar ook niet rustig... Opeens besefte ik dat we midden in Coronatijd zitten en dat ik zojuist mezelf en 2 anderen personen een uur ver verplaatst had... Kon ik dat wel maken? Dat is dus eigenlijk niet de bedoeling... 

Op het strand eten we ons lekkers... Maar waar (lekker) eten me vroeger gezelligheid, troost en comfort bood is eten nu een moeilijk ding geworden, dus dat verliep al niet heel vlekkeloos. Dana en Gijs konden zichzelf niet meer bedwingen en zochten zand, duinen en water op... Terwijl ik milieuvriendelijk verantwoord ons afval verzamelde en opruimde, schrok ik van het idee dat Dana en Gijs weliswaar prima zwemmers zijn, maar dit is wel de zee in Februari! Speurend langs de waterlijn vind ik ze... Ze rennen op me af en vragen of ze op hun blote voeten in het water mogen... Ik heb erop gerekend (zelfs door ze reserve kleding in te laten pakken), dus vind het prima... Wel irritant dat sokken en schoenen al nat waren nu, maar ok, even diep zuchten, ik zet ze in het zonnetje om te drogen... Terwijl ik de schoenen en sokken in de zon installeer zie ik een hond die bij de paal die ik uitgekozen had als baken voor Dana en Gijs zijn poot heffen om te plassen waar onze spullen staan... Zwaaiend en roepend jaag ik hem op tijd weg en dan komt de shock; "Wij hadden óók een hond mee!"... Wederom zoek ik het strand af om onze zwarte ondeugd terug te vinden bij een ander hondenbaasje, uiteraard met bal... Spot maar aan de lijn, waar zijn de kinderen nu weer?! Ik roep ze bij me, Spot gaat aan de paal, we gaan de vlieger oplaten, om ons heen zijn er meerdere in de lucht... Maar hoe ik ook probeer en afkijk, het lukt niet. De touwtjes raken in de knoop, hij wil de lucht niet in... En hoe meer ik om me heen kijk, hoe meer weerstand ik voel. Allemaal "gezellige gezinnetjes, mèt papa's, die wèl een vlieger de lucht in krijgen..." Ze lijken wel gearceerd met een fluoricerende gele stift. En niemand ziet er zo gestresst en paniekerig uit als ik... Moeite om kinderen en hond een leuke en veilige dag te bezorgen. Ik voel me moe, uitgeblust, oncapabel en falend... Maar Dana en Gijs willen nog niet weg, dus recht ik mijn schouders en geef ik toe, we blijven nog even, de kinderen hebben het wèl leuk! Verman je Seef... De tranen drukken, maar ze komen niet... Ik wil het niet!

Maar de vermoeidheid slaat ook bij hen toe en dan vertrekken we in een heel wat minder goede bui. De weg terug is lastig, zelfs met navigatie moet ik goed opletten dat ik er met mijn hoofd bij blijf. 

Waarom lukt het niet de goede vibe van zaterdag vast te houden? Waarom voelt zo'n mooie dag, waar hond en kinderen wèl genieten, voor mij zo paniekerig? Hoe moet dat later? Ik kan toch niet steeds iemand meenemen als ik wat wil ondernemen? Hoe moet dat met vakantie? Mijn hele hoofd zit vol met gedachtes en ik voel me verloren... Ik mis Bram en de tranen komen maar niet, alles hoopt op van binnen en ik heb zin om te scheeuwen! 

De week van de vakantie begint, ik ben huiverig om dingen te plannen... Maar de Volvo Dealer (die zich ivm eerder gemak in Harderwijk bevind) bleef maar zeuren over een beurt voor de auto. Ik spreek met mezelf af, dat ik de beurt afwacht en als ik me dan nog ok voel, dat ik langs werk ga. Het duurt langer dan verwacht, maar toch zegt de meneer dat er geen gekke dingen waren. Ook zegt hij dat de rekening nog volgt. Dus ik voel me ok genoeg om naar werk te gaan. Het is inmiddels alweer een paar weken geleden dat het misging en ik ben huiverig dat het weer gebeurd als ik te lang wacht. Maar ik ben ook bang dat het weer gebeurd als ik te vroeg ga... 

Het grote nadeel van de dingen die ik probeer die "mislukken" is dat de drempel om ze opnieuw te proberen nog hoger komt te liggen. Ik moet er harder voor werken en ben banger dat het wéér tegen zal vallen. 

Maar het voelde anders deze keer. Ik tref mijn collega's in de lunch in de zon. En Vanessa is er gelukkig bij. Op de vraag hoe het gaat en hoe het nu voelt probeer ik een eerlijk antwoord te geven en onmiddellijk komen de tranen, tranen die al een heel poosje opgesloten zaten, maar het voelt niet gek deze keer, het voelt ok. We praten over Bram, over wat me dwars zit, dat ik het zwaar heb en zo ontzettend in de war ben en druk in mijn hoofd. Ik spreek ook meerdere andere collega's. Kijk een rondje mee bij de voedering van de walrussen en voel me nog steeds ok, maar besluit te gaan, want wachten totdat ik te moe ben levert anders weer teleurstelling op. Ik ga naar huis en zonder navigatie kom ik thuis, Ik ben moe, maar ik heb er een goed gevoel aan overgehouden. Maar mijn analyse brein houdt niet op, ook niet op goede dagen. Soms biedt dat ook duidelijkheid. Net zoals nu; ik vroeg me af waarom het nu ok was? Ik heb in die 2 uurtjes meer gehuild dan in de 8 die ik er hiervoor was... En dan word het duidelijk; ik vond dat als ik weer ging werken dat niemand iets heeft aan een labiele, verdrietige collega. Als ik werk, moet ik stabiel zijn en mijn werk doen, punt. Maar nu was ik er (en niet om te werken ook) en was ik oprecht verdrietig, liet ik mijn tranen gaan en kon ik daardoor zijn wie ik nu ben; Seef mèt verdriet. En die Seef kan prima functioneren. Beter dan Seef, die verdriet heeft en dat uit alle macht probeert weg te stoppen, omdat ze vind dat het niet hoort.  

Ik moet leren dat het verdriet dat ik voel, niet meer weg zal gaan. Dat het bij mij hoort en dat hoe harder ik het probeer weg te stoppen en te verbergen, hoe meer ik me schuldig en rot voel. Alsof ik Bram en mijn liefde voor hem probeer weg te poetsen. Zo blijven al die emoties in mijn hoofd en kan ik juist niet goed nadenken. Ik moet ook mezelf wat meer tijd gunnen om te leren "Seef met verdriet" te zijn. Want gelukkig zijn en verdrietig voelen zijn zo ontzettend verschillend, maar zo ontzettend verbonden. Dat maakt het lastig. Want het verdriet dat ik voel, is verdriet om al het geluk dat ik samen met Bram had en alle liefde die we deelden. Ze zijn dus verbonden geluk en verdriet. Ik kan niet meer de Séverine zijn zonder het verlies. Ik moet dus nu stap voor stap leren hoe ik beide naast elkaar kan laten bestaan. En hoewel het als een goede stap voelt dat ik dit nu voor mezelf ontdekt heb, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. De ene dag ben ik sterker dan de andere. Het analyseren houd niet zomaar op, de dagelijkse sleur gaat door, ik heb goede en slechte dagen, ik slaap nog altijd soms erg slecht, eten blijft een probleem en alles blijft maar doorgaan... 

Het is heel moeilijk die kluwen van alles: de druk die ik voel, de mensen om me heen, de gedachten die continu door mijn hoofd razen en een pad vinden in mijn rouw. 

Gelukkig, gelukkig komen de tranen nu weer... 

Ik heb ze nodig, om te ontdekken wie ik nu ben, als Seef met verdriet...