Valentijnsdag; commerciële onzin! Dat riepen we allebei. Ik denk dat Bram het in het begin meende, maar leerde dat het voor mij stiekem toch wel leuk was als ik verrast werd. Ik riep het heel hard, omdat Valentijnsdag vóór Bram voor mij altijd erg teleurstellend was. Als ik al kaartjes kreeg, dan waren die van mijn zus of ouders, nooit van een stille of niet stille aanbidder. Dus dan is het makkelijker om het "commerciële onzin" te noemen. En dat is het natuurlijk ook, want je houd 365 (en 1x in de 4 jaar 366) dagen van elkaar. En alle dagen zijn speciaal!
Maar 7 jaar geleden werd het toch extra speciaal! Bram was aan het werk en er kwam een kaartje binnen; "voor Seefje, pas openen op Valentijnsdag". Dat was het vandaag, dus daar ging ik...
Na het overlijden van Bram's moeder in 2013 hadden Bram en ik met regelmaat de discussie over het nut van trouwen. Officieel was ik namelijks niks anders dan de persoon waarmee Bram samenleefde. Meer dan een samenlevingscontract omwille van het huis was er niet. De kinderen waren erkent en droegen zijn naam, dus alles was "geregeld", dachten we. Toch vond ik het jammer dat in onze Familie Renierkens, ik Séverine HENDRIKS was... En met Bram's kanker in ons achterhoofd (of eigenlijk in zijn rechter-prefrontale-cortex) was het ook gek, dat wanneer er "heftige beslissingen gemaakt moesten worden", ik nergens wettelijk beslisrecht over had. Dat vonden we beiden geen fijn idee... En zo sluimerde "geregistreerd partnerschap" en "huwelijk" in onze gedachten. Maar dat sluimerde, dus daar werd niks mee gedaan...
Tot deze valentijnskaart op de deurmat viel en me helemaal "van de kaart" bracht...
We zouden die avond, als Bram uit zijn werk kwam, gaan uit eten. Dat was al vóór ik de kaart gekregen ha zo gepland, om die commerciële dag maar eens goed uit te buiten. De oppas was geregeld (thnx Carlijn)... Maar nu stuiterde ik helemaal van enthousiasme, was dit een aanzoek? Dat leek er toch echt op!
Tijdens ons heerlijke valentijnsdiner bij "De Hebberd", hebben we het er uitgebreid over gehad. Bram wilde me zijn achternaam "geven". Maar hij was onzeker over "registreren" of "trouwen"... Mijn roze bril en mij maakte het weinig uit, ik vond het een aanzoek! Toch vroeg Bram of we het nog even voor onszelf konden houden, totdat we uitgezocht hadden wat we precies wilden... Teleurgesteld, omdat ik mijn enthousiasme nu moest temperen stemde ik in...
Toen bleek dat 5 september (de dag dat we verkering kregen in 2004) in 2014 op een vrijdag zou vallen werd de datum vastgesteld. We zouden "het" in ieder geval bezegelen op de dag van ons ons 10-jarig jubileum. En toen bleek dat een "geregistreerd partnerschap" inhield dat er alleen maar getuigen aanwezig mochten zijn en verder niks, werd er besloten tot een huwelijk. Want ik wilde niet mijn ouders als getuigen, maar wel dat ze aanwezig waren. Middelen voor een trouwerij met alles erop en eraan waren er niet echt, dus moest het allemaal "klein". Totdat we mijn ouders inlichtten... Zij waren dat jaar in juli 40 jaar getrouwd en wilden dat groot vieren, inclusief mijn moeders Franse familie. Ze deden ons een voorstel; als wij de Franse familie voor onze bruiloft zouden uitnodigen, dan "vervingen" zij hun feest wel met het onze en dekten zij de kosten. En zo geschiedde het...
Dus het mocht de wereld in! Bram en ik gingen trouwen!
En hoewel "het aanzoek" veel mensen die het aanhoorden weinig romantisch in de oren klonk, was het perfect voor mij. Romantisch zat, als je de gevoelens en het verhaal erachter kende en met ons meevoelde. Romantisch zat voor mijn lieve introverte Bram. Ik zie ons nog zitten aan het tafeltje... Ik denk dat mijn gezicht in tweeën brak van de glimlach die ik droeg. Die schitterde meer dan de mooiste verlovingsring die je maar kunt bedenken!
En zo werd in 2014 Valentijnsdag voor ons veel meer dan commerciële onzin. Het werd de dag van onze verloving. Het werd de dag waarop ik van Bram zijn achternaam kreeg aangeboden die van Familie Renierkens een familie maakte mèt mij erbij.
En nu is het 7 jaar later en kijk ik voor het eerst weer niet uit naar Valentijnsdag. De commerciële advertenties en reclames vliegen me al dagen om de oren (en naar mijn keel)... Boek dit voor twee..., bestel hier voor je geheime liefde..., geniet met zijn tweetjes van..., wil jij je grote liefde ook verrassen met...
JA! Ja ik wil een weekendje weg met Bram, ja ik wil een sushi valentijnsdiner bestellen voor Bram en mij, ja ik wil genieten van een luxe borrelbox op de bank met Bram, ja ik wil Bram verrassen met... met wat dan ook! Maar het kan niet meer!!! Hij is er niet meer, het is een groot zwart gapend gat in mijn hart en mijn hele leven...
De dag van de liefde is teleurstellend als je hoopt op een stille aanbidder die er niet is, als het kaartje waar je op hoopt niet komt. Maar de dag van de liefde is nóg teleurstellender als je nog zoveel eten, chocolade, kaartjes, knuffels, kussen had willen geven. Het is een vreselijk pijnlijke en verdrietige dag als je nog zoveel liefde en warmte in je hebt voor die ene speciale persoon, maar hij er niet meer is...
Commercieel of niet, het is een mooie dag... Maar niet voor mij...
Reactie plaatsen
Reacties
❤️
❤️