Ok, gelukt, de Blog is online, mensen geven positieve reacties en de site is door meer dan 100 mensen bekeken (waah!). Het voelt als een goede stap, maar dat voelt eng...
Want goed is eng! Waarom? Ik weet het ook niet zo goed... Ik ben lid geworden van wat "online lotgenotengroepjes" en daar schreef een andere jonge weduwe (ook zoiets... "weduwe" oef!!!): "Tijdens rouw is voorwaarts gaan de grootste uitdaging, want het enige dat je wil na een groot verlies is terug gaan".
Ik moest daar vreselijk om huilen, omdat het zo waar is! Het is niet dat ik niet wil dat het "beter gaat", want deze pijn is afschuwelijk, maar het is ook een soort van "troostend" om het te voelen en vast te houden aan wat was, omdat het anders ook voelt alsof ik afdoe aan de liefde die ik voor Bram voelde... En belangrijk, ik doe het ook allemaal niet bewust... Ik word er alleen achteraf pas bewust van...
Als je nu denkt: "Ok ik haak af, ik snap niet wat je bedoeld... Wil je je nu wel of niet beter voelen?", weet dan dat het voor mij ook verwarrend is dat ik het allebei wil. Mijn verstand en gevoel komen totaal niet overeen, mijn hoofd is een wirwar aan gedachten. Bijna mijn complete bestaan is opgebouwd met bouwstenen die voor de helft uit Bram bestonden en nu is er een aardbeving van een waanzinnig hoog getal op de schaal van Richter geweest en alles ligt aan diggelen... En zelfs (of misschien vooral) de stukken die pre-Bram waren opgebouwd, zijn bedekt onder een laag puin...
Dus het is chaos, chaos in mijn hoofd... We kennen allemaal wel dat je de kamer in loopt om iets te doen, maar dat je vergeten bent wat je ook alweer kwam doen, soms moet je dan terug naar waar je vandaan kwam om het je te herinneren...
Ik heb dat continu, mijn hoofd is zo druk, dat ik er zelfs soms een paniekaanval van krijg, omdat ik het idee heb dat ik gek word (ok, ok, ècht gek, gekker dan ik al was, voor zover dat kan...). Ik heb mezelf zelfs al eens helemaal ingepakt tegen neerkletterende regen, laarzen, regenbroek, sjaal, dikke jas, muts, beloonzakje om, sleutels nu eens niet vergeten (yay), de straat uit, de hoek om...
En toen maar terug om Spot, de reden waarom ik in eerste instantie de stromende regen in moest, op te gaan halen thuis...
Ik slaap slecht, nauwelijks of niet, omdat 's avonds als de kinderen naar bed zijn het huis stil wordt en de taken voor die dag ofwel klaar zijn, ofwel tot morgen moeten wachten. En "niks te doen" betekent voor mijn hoofd het startschot voor overdenken... Van ALLES... Van pietluttige dingen, tot inmense toekomst dingen... Om mezelf af te leiden van mijn gedachtes probeer ik vanalles (hier volgt nog een aparte blog over). 's Avonds bel of app ik mensen, maar kan de aandacht niet bij het gesprek houden. Ik probeer TV te kijken Zo is "Wie is de mol" bijvoorbeeld by far een fantastisch programma, altijd leuk gevonden, ieder seizoen ook fanatiek in de app mee doen, met vrienden en collega's alles nabespreken, Moltalk kijken, de hints op Facebook en twitter doornemen, helemaal leuk!!! En nu? Ik heb de laatste aflevering niet afgekeken, ik heb het twee keer geprobeerd, maar ik kan mijn aandacht er niet bijhouden en eerlijk?... fanatiek als ik normaal ben, boeit het me geen ruk! Lekker belangrijk "wie de mol is" als je man overleden is...
Dus nu wil ik met dat wollige hoofd van mij, alles graag van me afschrijven, zodat het minder wollig wordt, zodat ik overzicht krijg en rust, dat ik het niet zal vergeten, want het staat opgeschreven, zodat ik mensen kan helpen, zodat ik mezelf kan helpen. Dat voelt een soort van ok, voor nu, voor het moment dat ik typ. Maar een goede blog heeft natuurlijk een begin, midden en eind... En ik wil het liefst alles tegelijk... Ik wil vertellen over hoe ik me voel, hoe mijn ervaring is, hoe de uitvaart was, wat Bram voor iemand was, waarom de links bij "Nuttige tips en hulp" zo belangrijk voor me zijn, daar het verhaal over vertellen, vertellen wat ik vandaag weer meegemaakt heb, wat je nu kunt doen als je in een soortgelijke situatie terecht bent gekomen... Schrijven, helpen, vertellen, delen...
Maar het kan niet, want een wollig hoofd, betekent ook dat je extra hard moet werken om ook maar iets gedaan te krijgen.
Dus wat doe ik nu? Nou eigenlijk zoals ik alle andere dingen aanpak die op mijn pad komen die ik eng, moeilijk en chaotisch vind; lijstjes maken... opschrijven... even alles uit het wollige halen en ordenen, systeem aanbrengen.
Dus heb ik een lijstje gemaakt van vanalles waarover ik wil bloggen... Liefst allemaal vandaag nog, in correcte opbouw, chronologische volgorde en op prioriteit... Maar zoals gezegd dat kan helemaal niet! Alles is met alles verbonden, alles heeft in mijn hoofd prioriteit, dus voor wie blijft hangen; verwacht nog wat chaos, maar wel eerlijke, open en soms wat r(a/o)uwe chaos!
Reactie plaatsen
Reacties