Zoals jullie in de Blog van 3 Februari 2020 kunnen lezen, had de Neuro-Oncoloog ons in Januari bij de moeilijke-keuze-gesprekken verteld dat als we nog wat wilden doen, dat NU de tijd was.
Ze vertelde dat als Bram voor de chemo zou kiezen, hij zich snel slechter zou voelen
Ze vertelde dat als Bram voor de Nivolumab studie zou kiezen hij zich snel slechter zou voelen en gebonden was aan schematische ziekenhuisbezoeken
Ze vertelde dat als Bram niks zou doen of als beide bovenstaande middelen niet zouden werken, hij zich ook snel slechter zou kunnen gaan voelen en dat we dan sowieso een slechte inschatting zouden hebben van de tijd, het verloop en de gevolgen.
Ik hoorde wat ze zei: "Je moet NU!"
Bram wilde wachten, tot Juni, dan hadden de kinderen wat studiedagen enzo, dan had hij een keuze kunnen maken en dan wist hij hoe hij zich zou voelen...
MAN wat ben ik blij dat ik hem overtuigd heb dat het toch echt "NU" moest. Dat we vandaag een jaar geleden een reis naar de Dominicaanse Republiek geboekt hebben en dat we gegaan zijn! Anders hadden we helemaal niet meer kunnen gaan, hadden we deze fatastische herinnering niet meer gehad.
Wij kwamen een week voordat de eerste Lockdown was terug naar Nederland, we hadden in Juni NOOIT meer samen weg kunnen gaan.
Wij gingen gelukkig op vakantie naar de Dominicaanse Republiek en onze grootste zorgen van toen waren: "Hoe vind ik zomerkleren voor de kinderen, midden in de winter?", "Wat neem ik allemaal mee?", "Welke vaccinaties moeten we hebben en hoe snel kunnen we die laten zetten?", want op 29 Februari zouden we al vliegen!
Voor een autistische perfectionist als ik was het verschrikkelijk! Zo weinig nadenktijd, zo veel te kiezen, eigenlijk helemaal geen geld voor een all-in-vlieg-vakantie en amper 2 weken voorbereidingstijd.
Maar nu ik het mijn Facebook tijdslijn zie passeren kan ik wel janken van blijdschap dat we het gedaan hebben. Toen waren we nog in de roes van "gewoon de volgende behandeling". Wisten wij veel dat deze vakantie ook daadwerkelijk de vakantie zou worden waar hij voor bedoeld was... Kippenvel als ik bedenk wat voor waardevolle vakantie het is geweest.
Maar nu ik het in mijn Facebook tijdslijn zie passeren kan ik ook wel janken van de pijn en het gemis, wat is het moeilijk om mijn "huidige reis" nu zo alleen te maken... Al deze herinneringen aan Bram, zo zonder Bram te moeten doorlopen... In het huidige "niet normaal"... Dat al zoveel van zoveel mensen afpakt...
En toch, hoewel het mijn hart weer zal raken en ik er voorlopig niet zonder pijn naar zal kunnen kijken, toch kijk ik uit naar de herinneringen van de vakantie zelf...
Reactie plaatsen
Reacties