Hoi Lieve ondersteuner/ondersteuners,
Bram en ik zijn onlangs op een afrondend gesprek bij de maatschappelijk werkster geweest. Niet omdat het opeens goed gaat, maar omdat het stukje in het ziekenhuis afgerond is.
Het gaat namelijk helemaal niet zo goed. Bram’s lijf is op van de chemo en hoewel de chemo binnenkort stopt, kunnen de effecten daarvan nog 9 maanden duren. Hij slaapt grote delen van de dag of is van de klusjes die hij wel doet en kan zo moe dat na het slapen opstaan uit bed eigenlijk al te veel is.
Ikzelf werk en moet daarnaast alle dingen thuis op me nemen. De huishoudelijke hulp stopt met de feestdagen en de regeling waar we eerder gebruik van konden maken wordt veranderd. Maar zoals de conclusie van de maatschappelijk werkster en de begeleidend psycholoog luidde; het water staat aan onze lippen.
Ik vertel dit, omdat de maatschappelijk werkster en de begeleidend psycholoog het idee hebben dat wij te trots zijn voor hulp en niet durven te laten zien hoe slecht het gaat. Ik denk zelf dat de trots me niet meer zoveel kan schelen, als die er ooit geweest is. Het is meer de schaamte… Ik heb niet de tijd voor de kinderen die ik ze zou willen geven, omdat ik of werk, of het huishouden doe, of zij moeten al naar bed. Er is altijd haast en druk. En ik kan soms wel in huilen uitbarsten als ik de stapels was zie die ik moet gaan wegwerken, terwijl ik weet dat er boodschappen gedaan moeten worden, de hond zijn blaas bijna knapt en mijn kinderen maar wéér ergens anders zijn gaan spelen, of zich beneden zelf moeten vermaken. Maar ik schaam me om andere mensen om hulp te vragen. Ook omdat ik weet dat we niet over de financiële middelen beschikken om de hulp te betalen en omdat ik de mensen/jullie niet kan vertellen OF en WANNEER ik in staat ben om iets terug te doen. Ik ben opgevoed met “geven en nemen” en “voor wat hoort wat” mentaliteit. En DAT is waarom ik niet durf te vragen. Ik kan (jullie) hulp maar moeilijk vragen, omdat ik me schaam en omdat ik niet iets op wil dringen. Want nee-zeggen als je het zelf niet kunt is ook heel lastig.
Daar hebben ze in de wondere wereld van de app-ontwikkeling iets op bedacht: Nettie!
Nettie is een app, waar ik in kan voeren wat ik wanneer nodig heb (bv. Een boodschapje, iemand die vanavond voor ons een soepje kookt, iemand die de kinderen ergens wil ophalen, omdat ik aan het werk ben), als ingeschreven helper kun je dan bij de hulpvraag aanvinken “regel ik”. Je kunt overleggen met mede-helpers per onderwerp en vragen stellen over de hulpvraag en het mooie is, je hoeft dus alleen maar aan te klikken als je dat WIL en KAN doen.
Zo heb ik meer rust, omdat ik een overzicht krijgt van wat er nodig is, wat ik zelf nog wel even moet oplossen en diegene die iets regelen, hebben daar zelf voor gekozen, zodat ik daar iets meer ontspannen mee om kan gaan. Hulp geven is makkelijker dan hulp vragen, maar op deze manier wordt het vragen iets makkelijker voor mij.
Als jullie nog steeds graag willen helpen dan is dus het enige wat ik nu wel van jullie nodig heb een e-mailadres, zodat ik je/jullie kan toevoegen in de Nettie app. En je/jullie moeten de Nettie app even downloaden. Het handige is, je kunt er meerdere groepen in beheren, dus als je voorzitter of trainer bent van de sportclub oid werkt deze app ook heel goed.
Reactie plaatsen
Reacties