Het heeft even moeten bezinken...
Een halve week bijna...
Dinsdag was D-day voor ons... Bram met name... 's Morgens naar de maatschappelijk werker en hoewel we daar om de twee weken vaak goed tot de kern van zaken komen en ze ons zo verder helpt in ons proces, was mijn aandacht eigenlijk al bij de rest van de middag. Dé MRI, dan verpleegkundig specialist en aansluitend de uitslag van de Neurologe... We zetten ons tegenwoordig maar gewoon schrap voor het slechte nieuws.
Bij de verpleegkundig specialist kwamen we naast wat probleembesprekingen eigenlijk vooral tot de conclusie dat ondanks de chemo Bram toch in een stijgende lijn weer aan het verbeteren is en dat dit ongelooflijk knap en sterk is! En hoewel ik niet wil bagatelliseren, want het is beslist geen eitje, gaat hij er vrij goed doorheen, het had vele malen erger gekund.
De Neurologe besluit aan te sluiten bij ons gesprek dat eigenlijk bijna ten einde is. De lichte grijns op haar gezicht is een nieuwe gewaarwording... En ze klapt hem er gelijk in; de tumor is in volume afgenomen...
Ik proef de woorden in mijn hoofd:
De
Tumor
Is
In
Volume
AFGENOMEN...
Als twee dooie pieren zitten we stilletjes aan het bureautje... De foto's worden geladen... Daar is het heel duidelijk op te zien. Er is zelfs herstel van hersenkronkels die samengedrukt zijn geweest door de tumor.
De hoogste verwachting die de artsen hadden bij de chemo was groeistilstand... Stilstand... Niet afname... En nu was het duidelijk zichtbaar waar Bram's lijf zo druk mee is geweest dat het continu wil rusten. Zijn lijf heeft de kuur op zijn best ingezet om de tumor aan te vallen en het lukt. Nu zover als het lukt verder met de tweede helft, wie weet wat dat allemaal kan bewerkstelligen.
Beduust rijden we naar huis. Het is heel raar, want eigenlijk verwacht je een champagne, confetti en slingers gevoel te hebben, maar als je zo vaak en zo veel slecht nieuws gehad hebt is het net alsof je bang bent om dit te vieren, het voelt zo pril, alsof het je ieder moment weer afgepakt kan worden. Langzaam lichten we iedereen in en nu durf ik het aan om te facebookeriseren...
Naar nieuwe prognoses heb ik nog niet durven vragen, maar er is weer hoop...
Reactie plaatsen
Reacties