Na weer een nachtje weinig slaap, kijk ik zoals iedere ochtend naar mijn Facebook herinneringen... Daar kom ik vandaag deze tegen...
Wat was het gisteren heftig, mooi, onroerend indrukwekkend.Met de rouwauto langs het schoolplein voor Dana en Gijs, daar hadden de kinderen van hun klas en hun ouders zich verzameld... Daarna onze straat, waar de auto de bocht om draait en de straat gevuld is, met mensen die enkele en alleen uit Zuid-Limburg zijn komen rijden voor deze laatste groet, omdat op de uitvaart "geen plek meer voor ze was". Mensen die ik niet verwacht had en "mijn" The Red Caps Dames 2
dames in de clubtrui en "Bram's The Red Caps Softbal Heren in tenue, buren en oud-buren, zoveel mensen... ontroerend, raak, mooi en in de auto ook erg beladen.
Dank aan eenieder die er stond, ik weet zeker ook namens Bram!
Dan de uitvaart, zwaar, ontroerend, mooi en lekker in Bram's stijl. Het grootste deel van deze dag heeft hij zelf benoemd en ik getracht uit te voeren.
Wat een mooie woorden zijn er genoemd, niet alleen op de uitvaart, maar ook naar ons gestuurd via welke weg dan ook, zelfs aan de oproep voor Dana is massaal gehoor gegeven. Wat staan jullie toch warm om ons heen! Mijn dank is groot, want jullie houden ook voor mij de herinnering aan Bram in leven. Het laat me zien en beseffen dat hij niet alleen ons "achterlaat" met een gapend gat in ons hart, maar dat er -gelukkig- veel meer mensen door zijn harde schilletje gekomen zijn en hem in hun hart gesloten hebben.
Dan kom je terug van alles wat in het "draaiboek" staat en wacht de gevulde koffiekamer... "Normaal" iets waar je met je partner aan elkaars zijde ongemakkelijk naar binnenschuifelt, een lege plek zoekt en je schikt naar de rol van "gast op een uitvaart" en kijkt hoe andere mensen het doen en wat er van je verwacht word... Gisteren stond ik daar alleen, met (zo voelde het) alle blikken op mij gericht... Fijn dat het begripvolle blikken waren...
Vannacht kwam ik tevens tot de ontdekking dat bij het overlijden van Bram, ik niet "alleen maar" afscheid neem van Bram, maar van zoveel meer dingen die anders worden... Hoe gek het ook klinkt, er zijn een heel aantal mensen die gedurende het leven van Bram en mij met ons meegelopen zijn, die geen familie, vriend, collega of clubgenoot zijn, maar ondertussen wel heel belangrijk geworden zijn in je leven. De mensen in het UMC Utrecht; zijn behandelend arts Dr. (Tatjana) Seute, de medisch verpleegkundige Ilse Vosman, zijn chirurg Dr. Robe en zijn "gifdokter" Dr. De Vos zij hebben Bram al die jaren bijgestaan met de beste adviezen en alle opties, uit alle macht gepoogd de kanker weg te halen en liefst niet meer (dat was onmogelijk) maar in ieder geval niet snel meer terug te laten komen... Bram heeft ze verbaasd, keer op keer en na zo'n lange tijd groeit er toch een bepaald soort band. Deze band houd op, nu Bram er niet meer is. En dat is voor een ieder normaal, maar toch voelt het óók als een stukje afscheid van mensen die toch kwetsbare stukken van je leven hebben meebeleefd. Soms is daar minder lang voor nodig, kijk maar naar de medewerkers van Hospice Dome, ze hebben 6 weken voor Bram gezorgd en eigenlijk vooral ook voor mij en de kinderen. Ik mag wel zeggen wat een topzorg! Het is niet in woorden bevatten wat voor heftig ontroerend en rakend werk deze mensen doen. De dankbaarheid voor wat ze in die korte tijd voor ons gedaan hebben is niet in woorden te bekrachtigen. Ze waren bij ons, naast ons en achter ons in onze meest kwetsbare en heftige momenten die sterven aan een hersentumor met zich meebrengt...
Nog korter liep Richard van Uitvaartverzorging BijDeHand met ons mee, maar hoe belangrijk zo iemand is, is ook moeilijk uit te drukken. Richard heeft ons letterlijk bij de hand genomen en erdoor geloodst... Zo iemand komt bij je in je meest kwetsbare positie, gelukkig heeft hij Bram nog 1 keer kunnen bezoeken en samen hebben we er een mooie uitvaart van gemaakt. Maar zo iemand doet nog veel meer dan alleen een draaiboek in elkaar knutselen. Zijn specialisatie is gezinnen met jonge kinderen begeleiden en dat is aan alles te voelen en te merken en ik ben blij dat hij uit Castricum wilde komen om ons gezinnetje te begeleiden. Ik geloof niet dat het zo mooi, zo persoonlijk en zo goed geworden was voor mij en de kinderen als ik met een of andere saaie standaard uitvaart-meneer akkoord was gegaan. Hij werkt samen met prachtige andere mensen zoals Anette van AVA Uitvaartzorg en zij hebben ervoor gezorgd dat we samen het afscheid konden organiseren dat Bram verdiende.
Maar dan loopt ook Richard de deur uit, het voelt als de kraamhulp die weggaat, de trouwjurk die uit moet aan het eind van een leuke dag, maar dan zonder de vreugde van een kindje of zonder de vreugde van een huwelijk. Je laatste rots in de branding, die je kwetsbaarste momenten heeft gezien, gehoord en meegemaakt, stapt de deur uit... Nóg een afscheid... Nog iemand waarbij je nooit de juiste woorden vind om hem te bedanken.
Lieve mensen, ik ben diep geroerd door jullie warmte, onwijs dankbaar voor jullie rol in ons leven. Ik kan niet in woorden of daden uitdrukken HOE dankbaar...
Lieve mensen, hou Bram in jullie hart, in jullie herinnering, val niet stil, breng hem ter sprake, ook bij mij, schrik niet van mijn tranen, ik heb ze nodig om mijn pijn te verzachten, ze horen bij ons verlies...
Reactie plaatsen
Reacties