De uitvaart was prachtig, voor zover het prachtig kan zijn. Ik zag het meest op tegen langs de school van de kids met hun klasgenootjes op het schoolplein en langs ons huis door onze straat, met iedereen die dat wilde, maar vooral ook voor de mensen die ik door Corona niet heb kunnen uitnodigen voor de uitvaart. Wat indrukwekkend! De mensen van onze honk- en softbalclub allemaal in tenue... De hele straat vol, zelfs met mensen uit Zuid-Limburg, die daarna weer teruggereden zijn, omdat voor hen geen plek was op de uitvaart.
Daarna even bijkomen en dan het laatste stukje...
Mooi, heftig, indrukwekkend, persoonlijk... Het afscheid dat hij verdiende...
Onze uitvaartondernemer (Richard, van BijDeHand), heeft ons zowat letterlijk bij de hand genomen en overal doorheen geloodst... Continu zorgen wegnemen, meedenken, helpend, steunend, plannend... precies wat ik nodig had... "een draaiboek" van onze wensen, geregeld door hem.
Maar nadat ons zoontje en ik (dochterlief wilde niet) Bram hadden weggebracht, liep ik de koffiekamer in. En waar je normaal als geliefde hand in hand ergens binnenschuifelt en samen probeert uit te vinden hoe het hoort en wat gepast is, stond ik daar ongewenst het middelpunt van de belangstelling... ogen op mij en geen idee wat ik moest. Gelukkig zag ik mijn beste vriendin, dat hielp...
Maar dan het verschrikkelijke moment, naar huis, spullen werden uitgeladen... een moment van afscheid... En weg is je draaiboek... hier houd het op, de rest moet ik zelf doen.
Mijn ouders zijn er... in huis... om de oorverdovende stilte die deze feestdagen meebrengen enigzins te verbloemen. Maar ik merk dat het niet helpt. Ze hebben zelf teveel verdriet, ik kan het niet dragen. Ik kan niet eten, ook niet om hen een plezier te doen. Ik ben leeg en vol pijn. Nu is mijn vader vannacht ook nog ziek geworden. Mijn moeder loopt over van emoties.
Ik lig wakker, ben doodmoe, maar herbeleef de uitvaart opnieuw en opnieuw en alles wat in mijn ogen anders had moeten lopen (kleine puntjes, misverstandjes, maar ook een groter ding, waar ik nu even niet over kan praten) word groot, het moest perfect en ik heb gefaald...
Ik wil graag een draaiboek... Een Richard... ik heb de neiging om hem op te bellen... te vertellen waar ik me zorgen om maak en dat hij ze wegneemt... Als een paraplu me beschermd voor alles wat ik niet wil...
Ik kan niet meer, maar die 2 liefjes van mij dwingen me...
Ik voel me zo verloren, hoe ga ik dit in godsnaam doen?
Reactie plaatsen
Reacties