Deze foto's zijn van 6 jaar geleden... Voor beide kinderen de 2e keer dat papa geopereerd was. Het zou niet de laatste keer zijn, laat staan de laatste keer ziekenhuis. De kinderen zijn nog steeds sterk, weerbaar en flexibel en nog steeds worden ze nóg sneller groot. Vanavond hebben we ze in één klap nog "groter laten worden" met nieuws dat geen enkel kind zou moeten en kunnen begrijpen.
Sinds 2002 heeft Bram al te maken met deze ziekte. Na de eerste behandeling in 2003 was het 7 jaar stil. Vanaf 2010 is het terug en is er nauwelijks een volledig jaar voorbij gegaan waarop we niet van onze stijgende ladder afgeschopt zijn, iedere keer als Bram besloot te knokken en de ladder op te klimmen werden we daarna teleurgesteld met tegenvallende resultaten en/of een enorme achteruitgang van Bram's welzijn in allerlei opzichten. Hoe hard hij ook vocht, de kanker bleek keer op keer toch weer sterker. Ik weet niet wie de documentaire van
heeft gezien. Maar ik heb tranen gehuild van herkenbaarheid. Bram is dan wel geen beroemde Cabaretier, maar het zo ontzettend moeten inleveren op alles wat het leven voor jou leuk maakt en de strijd daarin was pijnlijk herkenbaar. Ook de uitspraak van zijn vrouw: "We hebben nooit het stukje opgroeien van een jong gezin kunnen meemaken." en "De kinderen moeten altijd rustig en stil zijn, want papa slaapt." "Dat voelt allemaal zoooo oneerlijk!" En dat is het... je gunt het ook geen ander, maar jezelf ook niet. Het voelt oneerlijk... Naar Bram, naar de kinderen, naar mij...
Vrijdag hebben we, na 10 jaar van dit soort uitputtende en ultieme knokken, gehoord dat ook de studie waar Bram aan meedeed geen effect heeft op zijn groeiende tumor. Ze hebben ons de allerlaatste 2 keuzes gegeven, die eigenlijk uiteindelijk op hetzelfde neer komen;
1) Een uitgeklede variant van de PCV Chemo;
De PCV kuur was de vorige keer zo zwaar, dat ze -als Bram dit nog zou willen- een "gestripte variant" zouden geven (geen infuus erbij en pillen in dosering omlaag). De VERWACHTING is, dat deze de tumorgroei MOGELIJK remt. Echter dit zal de tumor niet wegnemen. De verwachting is ook niet dat het opeens beter werkt dan de vorige keer (4 maanden na het soort-van-gerevalideerd-zijn van de kuur, begon de tumor weer te groeien dus 9 maanden lang spugen, niks proeven, tintelingen en misselijkheid leverde toen 4 maanden respijt) en BOVENDIEN kan het ook zijn dat de tumor zo progressief is, dat hij gewoon door deze chemo heen groeit (grotere kans, daar dit de 2e keer is) en dat Bram dus door alle ongemakken van chemo heen moet en het uiteindelijk niks helpt, dan heb je kostbare tijd verknoeid...
2) Niks meer doen;
Symptomen worden bestreden, pijn gestild en de levensverwachting is eerder een paar maanden dan een jaar...
Hoe dan ook...
De kanker heeft gewonnen en het is F*CKING ONEERLIJK!
Reactie plaatsen
Reacties