8 jaar geleden hoorden we vandaag dat hetgene waarvoor Bram 14 mei 2012 geopereerd werd (voor het eerst sinds ons samen zijn en voor het eerst sinds zijn 26e), opnieuw tumor bleek te zijn.
Voor mij kenmerkt dit het begin van de strijd tegen die klote kanker van Bram. Hoewel er al 1,5 jaar wat rommelde en we in december dit jaar het "10 jarig kanker jubileum" hebben, was dit voor mij "het begin".
Voor het eerst ging hij aan de chemo... "Chemo light", zeiden ze... Viel dat ff tegen...Op knappen stond ik, ik was 1 juli uitgerekend... (Gijs is uiteindelijk tussen 2 chemo's in maar een soort van verzocht eruit te komen)Wat volgde was de eerste keer van een periode dat al mijn grenzen getest werden, met name de slaap... Ik werd er geen leukere Séverine van. Vreselijk was ik.
Ik wil iedereen die toen tóch gebleven is, bedanken!
De meesten die er toen voor me waren zijn er nog steeds en ik bewonder hun uithoudingsvermogen.
Soms zeggen mensen juist tegen mij "Ik bewonder hoe sterk je bent, je uithoudingsvermogen en hoe je dit volhoud" Nou geheimpje; ik heb geen keuze, zwak zijn is geen optie, opgeven is niet aan de orde... De mensen die mij steunen, die kunnen kiezen... Die kunnen zeggen: "Seef, luister, het is mooi geweest, dit duurt me wat te lang, ik heb een leuker leven zonder jou..." en ik zou het snappen ook... Maar de goudklompjes blijven... ze kiezen om te blijven, ondanks dat ze weten dat ik weinig terug kan doen, omdat de situatie maar duurt en duurt en soms stabiel is, maar nooit echt tijd geeft om op te krabbelen.
Lieve goudklompjes; jullie zijn episch! Ik hou van jullie! BEDANKT
Reactie plaatsen
Reacties