Voor wie mijn blogs leest is het wellicht overbodig te zeggen waarom Hospice Dôme hier genoemd staat. Ik heb geen ervaring met andere hospita, maar dit is het Hospice waar Bram zijn laatste weken heeft doorgebracht. Wat een enorme warme en betrokken mensen. Je "laat je dierbare achter" bij "vreemde mensen" in een kwetsbare periode. Mijn idee over een hospice was in eerste instantie een beetje "een ziekenhuis", maar niets is minder waar. Er is weliswaar een hoge medische basis dag en nacht aanwezig, maar het is zoveel meer dan dat! Deze mensen gaan erop en erover om hun "gasten" het optimale comfort te bieden dat er maar mogelijk is. Ze doen dit met zoveel warmte en geduld, dat het eerder een 5 sterren hotel lijkt dan een ziekenhuis. 

Wij hebben gekozen voor een hospice omdat ik thuis de mantelzorg voor Bram in deze laatste, heftige fase niet zag zitten. Samen met het huishouden, het opvoeden en verzorgen van 2 jonge kinderen, werk en onze beestenboel, zou mijn mantelzorg van Bram in combinatie met de beperkte mogelijkheden van 24 uurs thuiszorg, hem niet het comfort en de rust bieden de hij nodig zou hebben en dat zou zijn tol geëisd hebben voor ieder gezinslid.

Was er twijfel? Ja, want we hebben over ALLES getwijfeld en de zorg was in het hospice zo goed, dat Bram er "van opknapte", waardoor het leek alsof we deze stap te vroeg genomen hadden. Maar comfortabeler zijn heeft niks te maken met beter worden, het heeft te maken met je prettig voelen, ondanks dat je lichaam zieker wordt. 

In het hospice wordt vervolgens niet alleen je dierbare verzorgd, zij kijken ook naar de mensen er om heen. Dana, Gijs en ik (en zeker ook Spot en de katten die allemaal langs mochten komen!) zijn evenzogoed verzorgd en opgevangen. Bijna niks was te gek. Wij hebben deze zorg en warmte als bijzonder prettig ervaren en het heeft zeker bijgedragen aan een rustiger verloop van Bram's laatste levensfase.