Wat moeilijk, oudejaarsdag, de laatste dag van het jaar waarin Bram er nog was... Waarin we op (een nu nog meer) waardevolle vakantie gingen, waarin we t/m september hebben kunnen doen alsof er "niks aan de hand was". Misschien kwam het verwachte daarom toch onverwacht?
Het is moeilijk, want 2020 was voor iedereen een moeilijk jaar. Wilden we niet allemaal keihard op 2021 afstormen en omhelzen...
Ik nu niet meer... Ik kijk niet uit naar 2021... Want voor mij voelt het niet als "een nieuw begin", voor mij voelt het alsof ik mijn ziel en zaligheid moet achterlaten in 2020... Alsof een jaarwisseling me verder en verder van Bram weghaalt... 2 weken al of 2 weken pas? Ik kan nog helemaal niet leven met de gedachten dat ik "alleen" door moet. En "alleen" tussen aanhalingstekens, want jullie hebben absoluut bewezen om me heen te staan, maar ondanks dat, is om 12u vannacht diegene die ik NODIG heb niet aanwezig en kan niemand met de beste wil in de wereld dat gapende pijnlijke moment opvullen...
En ja mijn verstand begrijpt dat "Gelukkig Nieuwjaar" een uitgesproken wens is... Maar ik kan nog even niet met mijn emotie meekomen... En ja ik gun en wens iedereen een fijne jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2021. Maar voor mij is het vandaag al een donderdag die overgaat op een vrijdag, wéér een dag verder, dat is al zwaar genoeg, laat staan te beseffen dat er een jaar voorbij is. Dat de meeste mensen meer dan klaar zijn om 2020 achter zich te laten. Ik niet, ik zou het zo weer over doen als het kon, inclusief alle ellende...
Alles om nog een jaar mèt Bram te zijn!
Reactie plaatsen
Reacties