9 januari 2021, 11u15…
3 ½ week, 24 dagen, 583 uur… Het lijken eeuwen van leegheid en toch voelt de pijn als gisteren…“Anderen” zien het als “bijna een maand” en vragen of “het” al “iets beter gaat?”
NEE
Nee en het zal ook nooit beter gaan! Het zal straks "gaan", of "anders gaan", desnoods opnieuw “goed zijn”… Maar het gemis gaat nooit ophouden, het verdriet zal altijd blijven. Het is een (puzzel)stukje dat altijd in de rest van mijn leven zal moeten passen.Het is niet een kwestie van stap voor stap door “de fases” heen vliegen en het dan “verwerkt” hebben. Dat is gedateerde kennis over rouw... De kennis van nu zegt rouw blijft, voor altijd! En rouw heeft schijt aan fases en aan bemoedigende woorden. En rouw schreeuwt keihard “FUCK YOU!!” in iemands gezicht die vraagt of zegt:- Gaat het al iets beter?- Kun je het een plekje geven?- Verdriet is normaal, het gaat vanzelf wel weer over…- Nu heb je rust…- Nu kun je aan jezelf denken…- Ik snap hoe je je voelt…- Je moet het leren loslaten…- Je moet je leven weer oppakken…- Hou vol, je komt er sterker uit…- Enz…
En ben jij nu iemand die bovenstaande gevraagd of gezegd heeft? Weet dan dat ik je liefheb, omdat je probeert… Omdat IETS zeggen beter is, dan niets meer zeggen… Weet dan dat ik je niet kwijt wil, maar dat binnen in mij de rouw overheerst en die wordt kwaad en intens verdrietig over het onbegrip als iemand opschrijft: “Een kaart voor het nieuwe jaar, omdat 2021 gelukkiger voor jullie zal zijn”. Dan bedoel je het goed en lief, mijn verstand “snapt” dat, maar het doet vreselijk pijn, soms zelfs fysiek.
En ik wist het ook niet…Wat je dan wel moet zeggen…
Het moeilijkste is dat mensen mijn pijn willen verzachten of mijn verdriet willen oplossen. Dat is ook normaal denk ik, ik zou het andersom ook hebben. Als iemand je dierbaar is, wil je niet dat diegene verdriet heeft en dus doe je een poging om iemand te steunen, hoop te geven, op te vrolijken, alleen dat kan dus niet als iemands liefde van je leven is overleden.
Ik heb nèt “Nu -is nog zo- zonder jou” van Marloes Harkema gelezen. Wat heb ik gejankt om de herkenning… Om te zien dat ik niet knettergek geworden ben… Om te merken dat het iemand is gelukt op te schrijven hoe ik het grotendeels ook voel. Een passage wil ik jullie niet onthouden, daarom heb ik hem als afbeelding toegevoegd.
En in alle boeken die ik tot nu toe gelezen heb zie ik hetzelfde terugkomen; “Dit boek is ook geschikt om aan je omgeving te laten lezen”. Zo kan mijn omgeving beter begrijpen waar ik doorheen ga en dat het geen fases zijn en dat het niet een kwestie van beter worden en dat het na het verwerken klaar is en dat daar ZEKER GEEN tijdsbestek voor is... En hoewel het enerzijds fijn klinkt om de mensen die ik liefheb en die proberen en naast me staan en niet opgeven, te laten lezen hoe moeilijk het is om de vraag “Hoe gaat het?” te beantwoorden, ben ik gelijk ook bang om ze voor het hoofd te stoten. Want zeg ik eigenlijk niet “Bedankt voor je steun, maar lees dit boek, dan weet je hoe je me beter kunt helpen?” en dat geeft gelijk de druk weer die rouwen met zich meebrengt…
Als ik en stapje zet, voel ik gelijk de druk dat mensen me een stapje hebben zien maken, ze zien de strijd niet die het teweeg brengt alleen het stapje voorwaarts en denken misschien “Ja, (eindelijk) ze gaat vooruit”, maar ik schrik van ieder moment dat ik voorwaarts ga, want ik wil het liefste terug. En daarna voel ik onmiddellijk druk… Druk van wat anderen denken en denken te zien. Ik doe weer twee stappen terug en ben nog huiveriger om vooruit te gaan.
Als ik geholpen word (doordat er iemand iets liefs doet, voor eten of afleiding zorgen bv, Spot uitlaten, mijn verhaal aanhoren) voel ik de druk om daar ook beter van te worden. Maar de harde waarheid is, dat het praktisch gezien helpt, dat het momentje goed is, dat het absoluut fijn is, maar dat het niets aan het proces van rouw verbeterd of versneld en dan voel ik de druk: “Iemand heeft ontzettend zijn best gedaan om voor me te koken/zorgen, dus nu moet ik ook laten zien dat ik daarvan opknap…”.Als iemand de moeite neemt om herhaaldelijk aan me te denken en iets liefs te appen/bellen/berichten en hij of zij vraagt “hoe gaat het?” en volgende week weer… en volgende week weer… Dan voel ik me rot dat ik moet antwoorden dat het nog net zo kut gaat, misschien nog wel kutter. Dan voel ik de druk om te antwoorden waar ze op hopen… Dat het iets beter gaat…
Het is net of ik keer op keer de mensen die warm om me heen staan en me helpen teleurstel, omdat het “nog steeds niet beter gaat”.
Ik durf niet op bezoek, ik durf niet naar de supermarkt, ik durf niet op de koffie op het werk, alles is een opgave, omdat ik van binnen opgeslokt word door verdriet en gemis, omdat ik zo labiel ben dat ik plots moet huilen en zelf niet eens weet waarom, omdat mijn hoofd een motor is die sinds 16 december continu op overmatig veel toeren draait en dat vreet energie, zoveel dat het me onwijs veel moeite kost om een dag überhaupt door te komen, laat staan ergens aan deel te nemen. Omdat er ’s avonds en ’s nachts als de stilte alles opslokt niemand de warmte, de liefde en het oeverloze begrip van het onbegrijpelijke kan overnemen van Bram.
Lieve schat,Ik mis je zo!
Reactie plaatsen
Reacties