Ik ben ondanks dat ik kapot was na de dag van 100 uur, laat naar bed gegaan... Hopend dat het langer duurde voordat er een nieuwe dag zonder jou aanbrak... De steen in mijn maag is zo mogelijk nog groter geworden sinds ik wakker ben geworden op het tijdstip waarop jij een nacht eerder overleed. Het is vanzelf een nieuwe dag geworden, de eerste 24u zijn voorbij... Zo zullen er steeds een nieuwe 24u voorbij gaan en ik wil terug... terug naar momenten en 24 uren waar we gelukkig waren en mijn hart nog compleet was en niet uitgeknepen, kapot en verfrommeld voelde...Overdag kon ik bijna niet huilen, nu stromen de tranen...Ik voel weerstand om verder te gaan, ik wil geen stapjes vooruit, dat voelt steeds verder van je af...
Jezus wat een kutgevoel...
Brammie ik hou zo van je!
Reactie plaatsen
Reacties