Omdat het zo uitkomt gaat Bram voor het eerst sinds die bewuste december 2010 weer alleen op controle MRI en afspraak... Eigenlijk vind ik het niks, maar t is wel ff fijner om Gijs te laten slapen en dan gewoon boodschappen te doen enzo ipv met de kindjes door de ziekenhuiswachtkamers te zeulen. Hij laat netjes even weten dat het uitloopt bij de dokter. Mijn spanning loopt op... "Zouden ze weer wat zien wat niet goed is en overleggen voordat ze met Bram praten? Duurt het daarom zo lang?"... Vanaf dat moment duurt iedere minuut me te lang! Dan belt Bram op!!! De moed zakt me in de schoenen en allerlei vervelende scenario's gaan door mijn hoofd, in mijn buik trekt alles zich samen en mijn hart versneld met een paar slagen per minuut extra. "Verdomme ik had ook mee moeten gaan!" denk ik voordat ik opneem... Aan de andere kant klinkt Bram opgewekt! Opgewekt?! Ja, want het lijkt opnieuw kleiner te zijn geworden!!! Pfieuw! Alle spanning voor niks... Gelukkig maar!
Reactie plaatsen
Reacties