Mijn hoofd is vol, maar ik voel me leeg. Ik heb mensen om me heen, maar ik voel me eenzaam. Ik krijg liefde van veel mensen, maar het voelt alsof ik het niet verdien. Ik wil liefde geven, maar het voelt alsof het niet voldoende is. Ik wil vrij zijn, maar voel me opgesloten. Ik wil graag lachen en blij zijn, maar voel woede, verdriet en frustratie. Ik wil sterk en moedig zijn, maar ik voel me angstig en bang. Ik wil vechten, maar het voelt alsof ik bij voorbaat al verloren heb. Ik wil het er allemaal uit hebben, maar voel me belemmerd. Ik schaam me dat ik faal in mijn gevecht naar mijn eigen "lang en gelukkig" en dat ik het ook niet kan geven aan die, die het het hardste verdienen. Ik kijk uit naar het moment dat mijn gevoel en verstand weer in balans zijn met elkaar en de dag dat dit allemaal voorbij is. Maar op dit moment leef ik in de angst dat die dag er wellicht nooit zal komen.
Reactie plaatsen
Reacties