Ik ben Séverine, geboren in september 1983, moeder van Dana (2009) en Gijs (2012) en sinds 2004 samen met Bram (1977).
Bram had kanker. Een hersentumor. En net als alle andere specifieke vormen van kanker, is ook een tumor in je hoofd een gevalletje apart. Bram is diegene die al vanaf zijn 19e met dit probleem zit. En toen Bram en ik verkering kregen (2004) leek het ook iets te zijn wat achter de rug was. Tot 2010, Dana zou een week later 1 jaar worden en toen is eigenlijk alles opnieuw begonnen en nooit meer ècht rustig geworden. En ook al zat het in Bram's hoofd, als je partner en vader bent, dan heeft het hele gezin kanker! Zo zie ik het. Ik schrijf sinds het begin alles van me af op Facebook. En hoewel er enkelen zijn die me een zeurneus vinden, zeiden velen mij een boek te schrijven. Dat vind ik wat voorbarig en griezelig, maar ik dacht dat een Blog misschien een goed idee zou zijn. Zo staat alles wat ik van me afschrijf ten minste op één plek. En wie weet, help ik er een ander nog mee ook. Want de reacties op mijn stukjes beschrijven vaak dat mensen meehuilen, mee lachen, mijn open en eerlijke manier van delen erg prettig vinden en mijn "tumor humor" wel kunnen waarderen. Ook de mensen van mijn Toon Hermans Huis lotgenotengroepje kunnen mijn ongezouten manier van mijn waarheid wel waarderen en zo helpen we elkaar en ik wil graag helpen. Maar eerlijk is eerlijk, wat je hier vind is hoe ik (en soms wij) ons erdoorheen ploegen, niet hoe ik vind dat een ander het zou moeten doen, het is mijn beleving, mijn waarheid...
Ik startte met het opzetten van deze blog in 2018, maar heb er vervolgens niks mee gedaan. Te eng, te persoonlijk, te moeilijk, te echt... Ik heb stukjes geschreven, maar nooit gepubliceerd of online gezet.
Nu ben ik Bram verloren, nu ga ik door de ergste rollercoaster tot nu toe en geloof me, we hebben er heel wat gehad! Maar deze, deze doe ik (ondanks de warme, lieve zorgzame en steunende mensen op en rond het perron) alleen...
16 december is Bram overleden en opeens voelde ik de behoefte om weer wat met deze blog te doen.
Want de tekst "Not broken, Just bent" voelt nu toch echt anders.
Onze openingsdans op onze bruiloft (September 2014) op dit nummer van Pink; het staat op mijn ribben getatoeëerd, het was mijn motto om te strijden... Meebuigen, niet breken, volhouden, maar zo zonder mijn maatje voel ik me opeens een stuk minder gebogen en aardig gebroken...
Graag neem ik jullie mee in ons leven; de mooie herinneringen, de rollercoaster van een hersentumor binnen een jong gezin en het overlijden van een geliefde en een papa en hoe ik ga proberen dit enorme verlies te overleven...
